เรามักได้ยินเสมอในเรื่องที่ว่า บุรุษ มีสิทธิ์ มีศักดิ์เหนือกว่า สตรี
คำคำนี้ อยู่กับสังคมไทยเรามานานเช่นกัน แต่ในปัจจุบันอาจจะมีมุมมอง ค่านิมยมที่เปลี่ยนไปบ้าง
และเรารู้สึกว่า คำคำนี้ ก็มีส่วนหล่อหลอมให้เราเป็นคนแบบนี้ เป็นคนมีปมด้อยแบบนี้ เช่นเดียวกัน

..  บ้านเรา มี 4 คน พ่อแม่ พี่ชาย และเรา
เพราะในบ้านมีลูกชาย - ลูกสาว  ห่างกัน 3 ปี
การเลี้ยงดูจึงแตกต่างกัน.. ตั้งแต่เด็กแม่เคยบอกว่า หนูลูกคุณพ่อ ส่วนพี่ชายลูกคุณแม่ เราแบ่งกันเลี้ยงนะ
(แต่จริงๆแล้วเรายังอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียว เป็นครอบครัวปกติทั่วไป คุณพ่อจะดูแลเราปกติ คุณแม่จะเอาใจใส่พี่ชายเป็นพิเศษ)
คุณพ่อก็รับผิดชอบในส่วนของค่าใช้จ่ายเรามาตลอด ดูแลเราปกติดี (แต่รู้สึกขาดไอรักจากแม่ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว)

ตั้งแต่เด็ก - พี่ชายเป็นคนหัวดี แต่ค่อนข้างเกเร ไม่ชอบเรียน ชอบหนีเที่ยวตามประสา
                       - ส่วนเรา ค่อนข้างเรียนดี ติดกับครอบครัว อยู่กับพ่อแม่ เที่ยวกับพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก

พอโตขึ้นมาหน่อย พี่ชายการเรียนเริ่มเละเทะ ไม่ค่อยไปเข้าเรียน ติดเพื่อน ติดเหล้า ติดเกมส์ ติดปาร์ตี้
             ส่วนเราโดนส่งเข้าโรงเรียนประจำ และก็เรียนอยู่ในสังคมที่ไม่มีโอกาสไปเจอกับโลกภายนอกเท่าไร
เข้า ม.ปลาย พี่ชายก็ย้ายไปอยู่โรงเรียนอาชีวะ ส่วนเราก็ย้ายไปอยู่โรงเรียนต่างจังหวัด
            พี่ชายเราก็เริ่มเกรเรขึ้นเรื่อยๆ จนแม่บ่นอยู่บ่อยครั้ง แต่อยากให้พี่เรียนจนจบ แม่เลยต้องใช้วิธีต่างๆ มาจูงใจพี่
            พี่อยากได้อะไรก็จะได้เสมอ กีตาร์ มอเตอร์ไซค์ โน๊ตบุ๊คราคาแพง มือถือที่เปลี่ยนทุกๆ1ปี แล้วพี่ชายก็จบได้ด้วยดี
            ส่วนทางเรานั้น อยู่กับรูมเมทเป็นเพื่อนที่โรงเรียนใหม่ อยู่เรื่อยๆ เรียนไป ไม่ค่อยได้เที่ยว(ไม่รู้เที่ยวไหน กลัว)
            ก็จะออกแนวเดินห้าง กินข้าวกับเพื่อน กินขนมหวาน จับกลุ่มเมาท์ตามประสาเด็กสาว เรียนก็ตั้งใจจนได้ที่ 1 มาตลอด
            (ไม่ได้บ้าเรียนนะ แค่รู้ว่าควรทำยังไงให้คะแนนไม่ตก ไม่ได้เครียดกับเกรด แต่ก็ทำให้ดี สมกับตังค์ที่พ่อส่งให้กินใช้ทุกเดือน)
เมื่อเข้ามหาวิทยาลัย พี่ชายเราก็ได้เข้ามหาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง ชีวิตดี อัพเกรดจากมอเตอร์ไซค์เป็นรถยนต์ เขาก็ใช้ชีวิตของเขาไป
           เรียนบ้าง แต่เล่นซะมากกว่า ออกไปปาร์ตี้กับเพื่อน ไปแข่งรถ ตามไสตล์เขา เมื่อเขาอยากได้อะไรก็จะมาขอที่แม่ หากไม่ได้ดั่งใจก็จะ
           แสดงอาการไม่พอใจใส่แม่ ชอบตวาดแม่ แม่เลยต้องยอม (ส่วนตัวมองว่า แม่มีส่วนผิดในเรื่องนี้ ที่ว่า -พ่อแม่รังแกฉัน)
           ส่วนเราลูกสาวสอบได้ ม. รัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ก็อยู่หอกับรูมเมท ชีวิตดีค่ะ เรียนไปเรื่อยๆทำกิจกรรมมหาลัยกับเพื่อน เหนื่อยสนุกปนกัน
           พอเข้ามหาลัยก็มีนั่งชิลล์บ้าง นานๆครั้ง(เพราะเพื่อนตั้งใจเรียนกันหมด)ดูเหมือนเราจะไม่ค่อยขยันเอาซะเลยหากเทียบกับเพื่อน
           ของใช้ก็ไม่ค่อยได้อะไร ส่วนมากจะใช้สมบัติที่เหลือจากพี่ นอกจากโทรศัพท์ที่พ่อซื้อให้เป็นรางวัลที่สอบได้  

ชีวิตเรามักเป็นแบบนี้เสมอ
            พี่เราถึงแม้ว่าจะเกเร หน้าใหญ่ใจกว้าง (แต่ตังค์แทบไม่เหลือ) แต่แม่ยังคงตามใจเสมอ เพื่อให้เค้ากลับมาตั้งใจเรียน
            ในขณะที่เรา จะรู้สึกเสมอว่าถ้าไม่ตั้งใจเรียน เกเรแล้ว นอกจากเราจะอายตัวเองแล้วพ่อแม่ก็จะผิดหวัง แต่ลึกๆแอบน้อยใจ
            ว่าทำไมเราทำดี คำชมจากพ่อแม่ ก็มีแค่เก่งมากๆๆ เยี่ยมๆๆ  เราอยากให้พ่อแม่เอาใจเราบ้าง ไม่ต้องซื้ออะไรมาให้
            แต่นานๆทีที่เรากลับบ้าน อยากให้เค้าให้เวลากับเรา สนใจเราบ้าง
            เราก็จะมีมุมงี่เง่า เช่น อยากให้พ่อพาเที่ยว อยากให้แม่ทำส้มตำให้กิน อยากกอด อยากอ้อน อยากให้ถนอมเราเป็นลูกสาวที่น่ารัก
            แต่ดูเหมือนท่านจะยุ่งไปซะหมด .. ไม่ค่อยมีวลามานั่งคุยเล่นกันสักเท่าไร

            เวลาทานข้าวนอกบ้าน พี่จะไม่ค่อยมาด้วย(ไปเที่ยวกับเพื่อน) แต่แม่มักจี้ๆๆโทรจี้ให้พี่มาด้วย ตลอดเวลาที่กินข้าว จนเราไม่มีตัวตน
            เวลาเปิดเทอมเราอยู่หอ 1 อาทิตย์ โทรศัพท์จากพ่อ 3-4 ครั้ง แต่แม่ บางอาทิตย์ก็ไม่โทรมาเลย จนต้องโทรกลับไปบ้าง บอกว่าน้อยใจแล้ว
            ซึ่งผิดกัน.. เวลาเราปิดเทอมแล้วพี่เปิดเทอม แม่จะโทรหาตลอดวันละ 2-3 ครั้ง พ่อก็มีโทรบ้างนานๆที
            บางครั้งเราเหนื่อย เราเหงา อยู่คนเดียวเสาร์อาทิตย์ ไม่รู้จะไปไหน เดินเล่น ใน ม. บ้าง แต่ก็เหงา เพราะเพื่อนกับเมทพากันกลับบ้านหมด
            
.. ลึกๆ ในหัวใจเรา แล้วเหมือนมันเป็นปมเล็กๆ ที่ค่อยๆพันมัดกันเรื่อยๆ จนเป็นผมขนาดใหญ่ที่ยากจะแก้
   เรา ห่างบ้านตั้งแต่เด็ก ... ต้องคิดให้เยอะ ดูแลตัวเองมาตลอด  

ตอนนี้เราจะจบแล้ว ส่วนพี่เราก็เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ทุกครั้งที่กลับบ้าน เรายังเจอความเกรี้ยวกราดเอาแต่ใจของพี่ตลอดเวลา
จะเอานั่นเอานี่   เวลาทะเลาะกับแม่ ก็ตะคอกแม่ ด่าแม่ด้วยคำแรงๆที่เรายังทนฟังไม่ได้ ส่วนพ่อก็จะเฉยๆ

แต่เวลาเราทะเลาะกับแม่ เราเป็นคนชอบขึ้นเสียงดัง(แย่) แต่เราพูดด้วยเหตุผล พ่อกับแม่ก็จะด่าเราหนักมาก ใช้คำหยาบด่าเรา
บอกว่าเราเถียงแม่ทำไม เราพยายามอธิบายว่าเราคิดแบบนี้ แต่กลายเป็นเราผิดเพราะไปเถียงพ่อแม่

หลายครั้งที่แม่โดนพี่ตะคอกแรงๆใส่ ปาข้าวของ แต่ไม่มีใครทำอะไรกับเรื่องนี้
เราเลยถามกับพ่อว่า ทำไมเวลาพี่ด่าแม่หยาบๆแบบนั้นพ่อถึงไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง ตอนนี้หนูแค่อยากบอกในสิ่งที่หนูคิดว่าหนูไม่ผิด

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ! เป็นผู้หญิง จะไปเทียบกับผู้ชายได้ไง มันเป็นผู้ชาย เป็นผู้หญิง" พ่อตะโกนกลับมา
"ทำไมอ่ะ ลูกชายด่าแม่ว่า ปาก... ได้ด้วย? ชีวิตหนูไม่เคยด่าแม่แบบนี้เลยสักครั้ง ไม่มีใครฟังหนูเลย! " เราย้อน
"ไม่ต้องเลย มันคนละเรื่องกัน ตอนนี้ทำตัวให้ดีเถอะ ไม่ต้องลากคนอื่นมาเกี่ยว!" พ่อตอกหน้ากลับมา

" แม่อ่ะ เวลาแม่โดนพี่ด่าขึ้นขึ้นกู แม่ก็เฉยๆ ทำนิ่ง ทั้งที่มันด่าแม่แบบนั้น บางทีหนูอยากจะตัดพี่น้องกับมัน
แต่พอกับหนู แม่ด่าเหมือนหนูไม่ใช่ลูกแม่ หลายครั้งที่แม่เล่าเกินกว่าเหตุ หนูเลยสงสัยแต่เด็กว่าทำไมแม่เล่าเกินจริง
เวลาทะเลาะกับหนูทีไร ก็แบบนี้  "

" นั่นมันผู้ชาย อารมณ์มันก็แบบนี้ น่ะผู้หญิงมาทำปีกกล้าขาแข็งกับพ่อแม่
   คิดจะฆ่าแม่ให้ตายเลยใช่มั้ย จะเอาชนะแม่ใช่มั้ย" แม่ถาม
          
" แม่ ทำไมอะ เพราะหนูเป็นน้องใช่มั้ย หนูไม่เกเรใช่มั้ย หนูเป็นผู้หญิงใช่มั้ย หนูถึงอยู่ในสภาพนี้มาตลอด"

"รำคาญ! เงียบ! ก็ไม่ต้องไปเถียงแม่ แม่เตือนอะไรก็ฟังอย่างเดียว ไม่มีสิทธิ์เถียง ! เป็นผู้หญิง ก็ฟัง!" พ่อตะคอกใส่เรา

.....

ตลอดชีวิตเราเป็นแบบนี้ตลอด ตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่แค่เราที่รู้สึก บางครั้งคนนอกที่มาเห็นก็รู้สึกได้ชัดเจนว่า แม่เราโอ๋พี่ชายมาก
ส่วนพ่อถึงจะตามใจเรา แต่เวลามีปัญหา ก็มักเป็นเราที่โดนด่า ทั้งๆที่เรามั่นใจว่าเราไม่ผิด...

พี่เราก็มักจะใช้กำลัง ทำลายข้าวของเสมอ เวลามีปัญหากับที่บ้าน

แล้วหลายๆครั้ง เราต้องรองรับอารมณ์เหล่านั้นเวลากลับมาที่บ้าน

เราแค่พยายามทำตัวเป็นเด็กดี มาตลอดชีวิต ตั้งใจเรียน เพื่อนๆเราก็ดี ที่ทำมาทั้งหมด ก็นึกถึงหน้าพ่อแม่
แต่ทำไมเรามักเจอแต่ความรู้สึกแย่ๆ  ใครเข้าใจเราบ้าง ?

ลูกสาวคนเล็ก ต้องการความรัก เอาใจใส่ กำลังใจ และการเข้าใจ ..เรามีปัญหา เราไม่เคยปรึกษาพ่อแม่ เพราะปรึกษาทีไรก็จะโดนเอ็ดกลับมาแทน
พี่ชายคนโต เกเร ไม่รู้จักโต เจ้าอารมณ์ แต่กลับไม่มีใครจัดการอะไรสักอย่าง.. กลับได้การตามอกตามใจ จนตอนนี้ไม่โตสักที

เราโตขึ้นอาจจะมีเที่ยวเล่นกับเพื่อนกับแฟน มากขึ้นบ้าง แต่ในเรื่องหน้าที่การศึกษาเราทำออกมาได้ดีเสมอ ไม่สร้างความเดือดร้อนให้สังคม
เราแค่ต้องการความเข้าใจ .. ทุกครั้งที่เกิดปัญหา เราก็จะโดนด่าว่าต่างๆนานา และมักย้ำเสมอตลอดชีวิตมาว่า

"ไม่มีสิทธิ์ทำเหมือนพี่เขา เพราะเป็นน้อง แล้วก็เป็นผู้หญิง"..