สมัยเด็กๆเราย้ายโรงเรียนบ่อยๆเพราะปัญหาสุขภาพและสถานที่อยู่คือเรามีบ้านที่กรุงเทพและก็ที่ราชบุรีด้วย
ช่วงแรกๆที่ย้ายตามพ่อแม่มาอยู่ราชบุรีสมัย ป.1 นั้นย้ายมากะทันหันแล้วไม่มีโรงเรียนลง คุณพ่อเลยให้เรียนโรงเรียนวัดแถวๆบ้านไปก่อน
ก่อนที่จะย้ายไปโรงเรียนเอกชนในตัวเมืองราชบุรี
วันแรกที่ไปโรงเรียนเราก็เป็นที่สนใจของทั้งโรงเรียนด้วยว่ามีข่าวว่าเราย้ายมาจากกรุงเทพและย้ายมากลางเทอม
และตอนนั้นเราก็ตัวเล็กๆขาวๆผอมๆเป็นอะไรที่น่าแกล้งของคนอื่นๆมั่งมีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาว่าเราว่า
"อีผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดิน"
ตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจกับความหมายอะไรพวกนี้หลอกนะเราก็เชยๆ
เราก็พยายามจะไปเล่นกับเพื่อนๆในห้องแต่ก็ไม่มีใครเล่นด้วยเลย
ตอนนั้นเลยทำให้เราเสียใจร้องไห้และวิ่งไปสนามเปตองหลังโรงเรียน วิ่งไปร้องไห้เราร้องไห้เสียงดังมั่งตอนนั้นมีความรู้สึกแบบเหมือนมีใครเดินมาจากข้างหลังด้วยฝีเท้าเบาๆพร้อมกับเสียงใบไม้ที่ถูกเหยียบเราก็หันไปมองข้างหลังก็เห็นคุณลุงแก่ๆหน้าตาใจดีใส่เสื้อกล้ามสีขาวกางเกงสีน้ำตาลสวมหมวก
ในมือก็มีไม้กวาดและคุณลุงก็พูดขึ้นว่า
"หนูเป็นอะไรลูก ใครแกล้งมาหรอ"
"ป่าวคะลุงเพื่อนๆในห้องไม่เล่นกับหนู" เราตอบ
"หนูไม่ต้องเสียใจไปนะเดี๋ยวเพื่อนๆก็มาเล่นด้วย"
คุณลุงพูดพร้อมกับหยิบลำไยในกระเป๋ากางเกงออกมาให้เรา4-5เม็ด
"อะกินลำไยไหมมาจากต้นไม้ตรงนั้นลุงปลูกเอง"
คุณลุงชี้ไปทางต้นลำไยต้นนั้นที่เป็นพุ่มต้นไม้ใหญ่
"ขอบคุณค่ะ"
ด้วยความที่เราเป็นเด็กเราก็หยิบกินโดยไม่คิดอะไรรสชาติของลำไยต้นนั้นมันหอมอร่อยมากๆหอมอร่อยชนิดที่จำไม่ลืมและไม่มีลำไยที่ไหนอร่อยเท่าต้นนั้นเลยตั้งแต่เด็กๆจนโต
คุณลุงคนนั้นแกคงกลัวเราเหงาเลยเล่าเรื่องและนิทานสนุกๆให้เราฟัง
เรารู้สึกชอบคุณลุงคนนั้นเพราะเหมือนคุณตาของเราและชอบเรื่องที่ลุงเล่า
และชอบที่สุดคือลำไยที่ลุงเอามาให้กิน
"คุณลุงชื่ออะไรคะ" เราถาม
"ลุงชื่อ....ลุงเป็นคนดูแลโรงเรียนนี้อะลุงเป็นภารโรง"
คุณลุงตอบแต่ตอนนั้นเราจำชื่อลุงไม่ได้
"คุณลุงอยู่ที่ไหนอะ"เราก็ถามต่อไป
"บ้านลุงอยู่หลังโรงเรียนนี้และติดๆกันเดินมาก็ถึง"
คุณลุงกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่บ้านไม้ยกสูงสไตล์ต่างจังหวัดโบราณหลังนั้น
และเราก็คุยกับลุงจนหมดพักกลางวันนั้นก่อนกับเราก็ขอลำไยคุณลุงมาพวงหนึ่งเพื่อจะเอาไปให้คุณยายที่จะต้องเดินมารับเราที่โรงเรียนในตอนเย็น
ตกเย็นนั้นยายมารับเรากลับบ้านพ่อเดินถึงบ้านเราก็เปิดกระเป๋าเพื่อจะเอาลำไยพวงนั้นออกมาแต่กับพบความว่างเปล่า
พร้อมทั้งเศษก้อนหินในกระเป๋าเราก็งงมากพร้อมทั้งเสียใจที่ไม่ได้เอาลำไยแสนอร่อยนั้นมาให้คนที่บ้านกิน
วันรุ่งเช้าก่อนไปโรงเรียนเราก็เล่าเรื่องนั้นให้ยายฟังยายก็พูดขึ้นมาว่า
"ใครอะที่โรงเรียนมีภารโรง2คนหรอยายไม่เห็นรู้จักเลย?" ยายทำหน้าสงสัย
"ก็คุณลุงที่บ้านติดกับหลังโรงเรียนไง" เราตอบ
"อ่อบ้านหลังนั้นอะนะเมียเขาเพื่อนเก่ายายเอง แต่เอ๊ะ......"
และยายก็เงียบไปทำหน้านึกไม่พูดอะไรต่อ
วันนั้นยายก็ไปสงเราที่โรงเรียนปกติตอนที่เข้าแถวในตอนเช้ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชมเราว่ากิ๊ปติดผมสวยและเราก็ได้เป็นเพื่อนกันเธอชื่อพิมพ์
พิมพ์ไปไหนมาไหนกับเราเราเลยชวนพิมพ์ไปว่า
"พิมพ์ไปหลังโรงเรียนกับเราไหม
เราเจอต้นลำไยอร่อยๆและคุณลุงภารโรงใจดีด้วยแกชอบเล่านิทานสนุกๆด้วย"
"หรอน่าสนุกไปสิ" พิมพ์กล่าว
เราก็พาพิมพ์ไปที่ตรงนั้นสนามเปตองหลังโรงเรียน
พอเราเดินไปถึงต้นลำไยตรงสนามเปตองก็เห็นคุณลุงคนนั้นกำลังกวาดใบไม้ที่พื้นอยู่พอดี
"ลุงสวัสดีคะ" เราทักทาย คุณลุงหันหน้ามายิ้มแต่ก็ไม่พูดอะไร
"พลอยคุยกับใครอะ" พิมพ์ถามแบบงงๆและทำหน้าตาตกใจ
"ก็ลุงคนที่เราบอกไงพิมพ์" เราชี้ที่ลุง
"ไหนตรงไหนเราไม่เห็นเลยเห็นแต่ต้นลำไยกับต้นมะขาม"
พิมพ์ทำหน้างงและสงสัย
"ก็ตรงนี้ไงลุงเขายืนอยู่ตรงนี้ไงพิมพ์" เราเดินเข้าไปใกล้ๆคุณลุง
"บ้าหรอไม่เห็นใครเลย พลอยเธอเป็นบ้าที่คุยคนเดียว"
พิมพ์กล่าวและก็รีบวิ่งหนีเราไป
เราก็วิ่งตามไปบอกว่า
"จริงๆนะ เราไม่ไดบ้าก็ลุงคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ"
เรากล่าวพร้อมกับวิ่งตามไปง้อพิมพ์
แต่พิมพ์ก็ไม่สนใจและวิ่งหนีเราไปเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆ
ตอนนั้นทำให้เรารู้สึกเสียใจอยากร้องไห้อีกครั้ง
ประสบการณ์โลกแห่งพลังงานและวิญญาณ : คุณลุงผู้แสนใจดี
ช่วงแรกๆที่ย้ายตามพ่อแม่มาอยู่ราชบุรีสมัย ป.1 นั้นย้ายมากะทันหันแล้วไม่มีโรงเรียนลง คุณพ่อเลยให้เรียนโรงเรียนวัดแถวๆบ้านไปก่อน
ก่อนที่จะย้ายไปโรงเรียนเอกชนในตัวเมืองราชบุรี
วันแรกที่ไปโรงเรียนเราก็เป็นที่สนใจของทั้งโรงเรียนด้วยว่ามีข่าวว่าเราย้ายมาจากกรุงเทพและย้ายมากลางเทอม
และตอนนั้นเราก็ตัวเล็กๆขาวๆผอมๆเป็นอะไรที่น่าแกล้งของคนอื่นๆมั่งมีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาว่าเราว่า
"อีผู้ดีตีนแดงตะแคงตีนเดิน"
ตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจกับความหมายอะไรพวกนี้หลอกนะเราก็เชยๆ
เราก็พยายามจะไปเล่นกับเพื่อนๆในห้องแต่ก็ไม่มีใครเล่นด้วยเลย
ตอนนั้นเลยทำให้เราเสียใจร้องไห้และวิ่งไปสนามเปตองหลังโรงเรียน วิ่งไปร้องไห้เราร้องไห้เสียงดังมั่งตอนนั้นมีความรู้สึกแบบเหมือนมีใครเดินมาจากข้างหลังด้วยฝีเท้าเบาๆพร้อมกับเสียงใบไม้ที่ถูกเหยียบเราก็หันไปมองข้างหลังก็เห็นคุณลุงแก่ๆหน้าตาใจดีใส่เสื้อกล้ามสีขาวกางเกงสีน้ำตาลสวมหมวก
ในมือก็มีไม้กวาดและคุณลุงก็พูดขึ้นว่า
"หนูเป็นอะไรลูก ใครแกล้งมาหรอ"
"ป่าวคะลุงเพื่อนๆในห้องไม่เล่นกับหนู" เราตอบ
"หนูไม่ต้องเสียใจไปนะเดี๋ยวเพื่อนๆก็มาเล่นด้วย"
คุณลุงพูดพร้อมกับหยิบลำไยในกระเป๋ากางเกงออกมาให้เรา4-5เม็ด
"อะกินลำไยไหมมาจากต้นไม้ตรงนั้นลุงปลูกเอง"
คุณลุงชี้ไปทางต้นลำไยต้นนั้นที่เป็นพุ่มต้นไม้ใหญ่
"ขอบคุณค่ะ"
ด้วยความที่เราเป็นเด็กเราก็หยิบกินโดยไม่คิดอะไรรสชาติของลำไยต้นนั้นมันหอมอร่อยมากๆหอมอร่อยชนิดที่จำไม่ลืมและไม่มีลำไยที่ไหนอร่อยเท่าต้นนั้นเลยตั้งแต่เด็กๆจนโต
คุณลุงคนนั้นแกคงกลัวเราเหงาเลยเล่าเรื่องและนิทานสนุกๆให้เราฟัง
เรารู้สึกชอบคุณลุงคนนั้นเพราะเหมือนคุณตาของเราและชอบเรื่องที่ลุงเล่า
และชอบที่สุดคือลำไยที่ลุงเอามาให้กิน
"คุณลุงชื่ออะไรคะ" เราถาม
"ลุงชื่อ....ลุงเป็นคนดูแลโรงเรียนนี้อะลุงเป็นภารโรง"
คุณลุงตอบแต่ตอนนั้นเราจำชื่อลุงไม่ได้
"คุณลุงอยู่ที่ไหนอะ"เราก็ถามต่อไป
"บ้านลุงอยู่หลังโรงเรียนนี้และติดๆกันเดินมาก็ถึง"
คุณลุงกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่บ้านไม้ยกสูงสไตล์ต่างจังหวัดโบราณหลังนั้น
และเราก็คุยกับลุงจนหมดพักกลางวันนั้นก่อนกับเราก็ขอลำไยคุณลุงมาพวงหนึ่งเพื่อจะเอาไปให้คุณยายที่จะต้องเดินมารับเราที่โรงเรียนในตอนเย็น
ตกเย็นนั้นยายมารับเรากลับบ้านพ่อเดินถึงบ้านเราก็เปิดกระเป๋าเพื่อจะเอาลำไยพวงนั้นออกมาแต่กับพบความว่างเปล่า
พร้อมทั้งเศษก้อนหินในกระเป๋าเราก็งงมากพร้อมทั้งเสียใจที่ไม่ได้เอาลำไยแสนอร่อยนั้นมาให้คนที่บ้านกิน
วันรุ่งเช้าก่อนไปโรงเรียนเราก็เล่าเรื่องนั้นให้ยายฟังยายก็พูดขึ้นมาว่า
"ใครอะที่โรงเรียนมีภารโรง2คนหรอยายไม่เห็นรู้จักเลย?" ยายทำหน้าสงสัย
"ก็คุณลุงที่บ้านติดกับหลังโรงเรียนไง" เราตอบ
"อ่อบ้านหลังนั้นอะนะเมียเขาเพื่อนเก่ายายเอง แต่เอ๊ะ......"
และยายก็เงียบไปทำหน้านึกไม่พูดอะไรต่อ
วันนั้นยายก็ไปสงเราที่โรงเรียนปกติตอนที่เข้าแถวในตอนเช้ามีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชมเราว่ากิ๊ปติดผมสวยและเราก็ได้เป็นเพื่อนกันเธอชื่อพิมพ์
พิมพ์ไปไหนมาไหนกับเราเราเลยชวนพิมพ์ไปว่า
"พิมพ์ไปหลังโรงเรียนกับเราไหม
เราเจอต้นลำไยอร่อยๆและคุณลุงภารโรงใจดีด้วยแกชอบเล่านิทานสนุกๆด้วย"
"หรอน่าสนุกไปสิ" พิมพ์กล่าว
เราก็พาพิมพ์ไปที่ตรงนั้นสนามเปตองหลังโรงเรียน
พอเราเดินไปถึงต้นลำไยตรงสนามเปตองก็เห็นคุณลุงคนนั้นกำลังกวาดใบไม้ที่พื้นอยู่พอดี
"ลุงสวัสดีคะ" เราทักทาย คุณลุงหันหน้ามายิ้มแต่ก็ไม่พูดอะไร
"พลอยคุยกับใครอะ" พิมพ์ถามแบบงงๆและทำหน้าตาตกใจ
"ก็ลุงคนที่เราบอกไงพิมพ์" เราชี้ที่ลุง
"ไหนตรงไหนเราไม่เห็นเลยเห็นแต่ต้นลำไยกับต้นมะขาม"
พิมพ์ทำหน้างงและสงสัย
"ก็ตรงนี้ไงลุงเขายืนอยู่ตรงนี้ไงพิมพ์" เราเดินเข้าไปใกล้ๆคุณลุง
"บ้าหรอไม่เห็นใครเลย พลอยเธอเป็นบ้าที่คุยคนเดียว"
พิมพ์กล่าวและก็รีบวิ่งหนีเราไป
เราก็วิ่งตามไปบอกว่า
"จริงๆนะ เราไม่ไดบ้าก็ลุงคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ"
เรากล่าวพร้อมกับวิ่งตามไปง้อพิมพ์
แต่พิมพ์ก็ไม่สนใจและวิ่งหนีเราไปเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆ
ตอนนั้นทำให้เรารู้สึกเสียใจอยากร้องไห้อีกครั้ง