ก่อนอื่นเลยนะผมก็ขอพูดแบบน้อยใจโชคชะตานิดๆว่าทำไมเกิดมาถึงมีครอบครัวที่ตังไม่ค่อยมี ปัญหาหลายๆอย่างเกิดจากตังไม่มีนี่แหละ55555ผมเกิดมาในภาคอีสานพ่อผมเป็นพนักงานประจำเงินเดือนสักประมาณ9500 ผมมีพี่น้อง2คน ตอนนั้นแม่ไม่ได้ทำงานอะไรค่าใช้จ่ายในบ้านก็เลยตกอยู่กับพ่อหมด จนถึงผมเข้ามัธยมตังก็ไม่ค่อยมี ใครจะไปคิดเงิน9000กว่าบาทจะอยู่ได้ หักลบหนี้ที่พ่อมีก็เหลือประมาณ7000ให้ผมไปเรียนวันละ100 น้องวันละ20 ตอนนั้นผมไม่ได่รู้สึกอะไร รู้แค่ว่าผมมีตังเรียนก็พอไม่สนพ่อว่าจะกินอะไร พอโตขึ้นประมาณ ม6 ถึงรู้ว่าพ่อใช้ชีวิตแบบไหน "ผมคิดทุกครั้งผมยังน้ำตาซึมเลย พ่อผมกินข้าวเช้าไป ตอนเที่ยงอดข้าวกินแต่กาแฟ วันไหนหิวมากก็สูบบุหรี่ พ่อผมสูบบุหรี่จัดมากเพราะเครียดในหลายเรื่องแต่ก็ไม่เคยทิ้งผมกับน้อง ตอนเย็นก็กลับมากินข้าวบ้าน"พ่อใช้ชีวิตแบบนี้จนผมจบม6  พอเข้ามหาลัยค่านุ้นนี่นั่นก็เยอะอีกทั้งน้องขึ้นม4 ทางบ้านก็เริ่มไม่ไหวแม่ก็เลยออกไปทำงานได้มา9000รวม18000+-ของพ่อเหลือหมื่นนิดๆ แน่นอนตังเก็บไม่มีตังสำรองฉุกเฉินไม่มี ผมมาเรียน ม ในกทม เพราะได้ทุนแม่ส่งให้เดือนละ3000-3500และกยศอีก2200 รวมมีตัง5พันนิดๆต่อเดือนจ่ายค่านุ้นค่านี่ก็หมดล่ะ ตอนแรกผมก็ทำงานพาททาม ทำได้2เดือนก็ออกเพราะเรียนหนัก ผมเรียนวิศวะ ได้3.2 แต่ที่ผมน้อยใจโชคชะตาคือตอนป่วยแล้วไม่มีตังรักษา มันคือปัญหาของชีวิตเลย5555ถ้าผมมีผมคงได้ตรวจแล้วและคงอาการดีขึ้นไม่กี่วัน ผมไปรพไหนก็บอกไม่มีสิทธิในการตรวจนุ้นนี่นั่นเพราะชื่ออยู่ต่างจังหวัด (เดี๋ยวมีต่อ)