ตอนคุยกันเขามาขอยืมตังเราบอกไม่มีตังกินข้าวเราก็โอนให้ตอนแรกเขาขอ50บอกจะคืนตอนเช้าแต่ก็ไม่คืน แล้วเขาก็เริ่มยืมเรามากขึ้นเรื่อยๆเขาเอาจากเราไปละ400จะมาขอยืมอีก300เราไม่อยากให้แล้วเลยตัดปัญหาบอกเราไม่มีเงินโอนแล้วจนเราคุยกันมาสักพักเราก็เลิกคุยกันตอนเลิกคุยกันไปเกลือบ1เดือนเราก็ทักไปทวงเขาเขาบอกไม่มีเราก็ปล่อยจนเข้าเดือนที่2เราก็ทักตามตลอดละเมื่อกลางเดือนก่อนเราเริ่มคิดว่าเขามีแต่ไม่อยากจ่ายเลยบอกไปว่าจะเอาแค่200นะโอนคืนมาทีที่เหลือไม่เอาแล้วเขาบอกตอนเย็นเดี๋ยวโอนให้พอเย็นมาก็นัดอีกทีพรุ่งนี้เช้า พอเช้ามาเราทักไปเขาบอกตอนนี้ยังไม่ได้ตังเราก็ปล่อยจนมาวนนี้เราทักไปตั้งแต่8โมงเช้าเขาไม่ตอบไม่อ่านช่วงเย็นเราเลยทักไปอีกว่าช่วยคืนหน่อยไม่ใช่หายแบบนี้อุส่าเอาแค่ครึ่งเดียวแล้วยังจะไม่จ่ายกันอีกหรอเขาก็ไม่ตอบในหัวเราก็คิดว่าหรือจะชั่งมันดีตังแค่นี้เองแต่ในใจเราคิดว่าถึงจะน้อยจะมากมันก็ตังเราขอแค่ได้คืนสักนิดก็ยังดี ตอนเที่ยงคืนกว่าเราเลยตั้งโน๊ตว่าหน้าตาก็แย่แล้วสันดานยังแย่อีกตังแค่นี้ยังไม่มีปัญญาคืนเขาน่าจะเห็นจากโน๊ตเลยทักมาบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้หาโอนให้นะตอนนี้ยังไม่มีเลยเขาบอกเขาไม่ได้ทำงาน ตังแค่นี้อาจจะน้อยมากสำหรับทุกคนแต่เราแค่คิดว่าตังไม่ว่าจะกี่บาทมันก็มีค่ามากๆเพราะกว่าจะได้มาแต่ละร้อยมันเหนื่อยสุดๆแล้วเราใจดีมากๆทักทวงแต่ไม่ได้ทักตลอดเดือนหนึ่งทักครั้งสองครั้งแต่นานๆทีแต่เขาก็ไม่มีจิตสำนึกที่จะหามาคืนเราเลยในสตอรี่ใช้ชีวิตหรูอยู่ดีกว่าเราอีก