เรากับแฟนคบกันได้ไม่นานค่ะ ทำงานที่เดียวกัน พักอยู่คอนโดเดียวกัน พอเราคุยกันได้สักพักเราเลยย้ายมาอยู่ห้องเดียวกัน แรกๆเขาน่ารักมาก เราชอบทุกอย่างที่เป็นเขาตอนนั้นเราเลยตกลงคบเป็นแฟน

แต่ตอนนี้เราทุกข์ใจแล้วก็แตกสลายมาก 4-5 เดือนที่คบกันมาไม่เคยมีวันไหนไม่ทะเลาะเลย แต่ละครั้งเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ เขามักจะหึงเรากับเพื่อนผู้ชายหรือหัวหน้าที่เป็นผูชาย พอทะเลาะกันกลับมาคอนโด เขาจะยึดมือถือเราไว้ไม่ให้ติดต่อกับใคร เพราะพอทะเลาะกันบางครั้งเราอยากสงบสติเราจะหนีกลับบ้านแม่ (อยู่ไม่ไกลกันมาก) แต่เขาจะไม่ยอมให้เราไป ถ้าเราบอกเลิกอยู่ที่ทำงานเขาจะตามตื้อเราจนหัวหน้างานตำหนิอยู่บ่อยๆว่าไม่สนใจงาน

*** เราเล่าแบบรวบๆเลยนะคะ ล่าสุดที่ทะเลาะกันเพราะแค่เรื่องเรากินข้าวไม่รอ เราออกจากที่ทำงานเดิมกันทั้งคู่ พอออกมาก็แยกที่ทำงานกัน งานเราจะเลิกก่อนและงานเขาเลิกทีหลัง เราก็จะรอกินข้าวตอนเย็นพร้อมกันทุกวัน ไม่ว่าเขาจะไปกินเหล้ากับเพื่อนก่อนหรือยังไงเราก็รอ แต่วันนี้งานเราเยอะมากจนเราไม่ได้กินข้าวทั้งวัน แต่เขาบอกให้เรารอกินตอนเย็นพร้อมกัน เราก็รอ พอกลับมาเราแกะกับข้าวไว้รอแล้วเขาไปอาบน้ำ เราเลยนั่งกินปลาหมึกรอเพราะเราหิวมาก เขาเดินออกมาแล้วพูดกับเราแบบขึ้นเสียงว่าทำไมกินไม่รอ ( แล้วเขาก็พูดต่อว่า แม่เค้าต่อให้พ่อเค้ากลับดึกแค่ไหนก็รอไม่เคยกินก่อน )

เราค่อนข้างอึ้ง เพราะเรารู้สึกว่ามันผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ แต่ที่น้อยใจที่สุดคือ ตลอดเวลาที่คบกันมา เขาพูดกับเราแบบนี้ตลอดไม่ว่าเรื่องอะไร ทำให้เราคิดหลายๆครั้งว่าเราแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เรารู้สึกว่าเขายังไม่ได้ภูมิใจที่มีเราเป็นแฟน เราเลยระเบิดออกมาทุกอย่างว่าเรารู้สึกยังไงบ้าง เขาก็ว่าเราว่าเอะอะก็ร้องไห้ ร้องเพราะเรื่องแค่นี้เป็นเด็กๆ เราเลยตัดสินใจบอกเลิกอีกครั้งแต่เขาก็ไม่เลิกแล้วก็ขอโทษเรา ทำเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา

ตอนนี้เรากินข้าวไม่ลง นอนไม่หลับด้วยซ้ำ ไม่รู้ความรู้สึกตัวเองตอนนี้เป็นยังไง มันนอย มันหน่วงไปหมด เราไม่รู้ว่าที่อดทนเรารอแค่เวลาเลิกจริงๆหรือแค่ต้องการรอให้เขาปรับตัว 

เขาเป็นแฟนคนแรกที่เราเคยใช้ชีวิตร่วมด้วย เราตันไปหมดทุกทางแล้วก็สับสนมากๆว่าเขารักเรามากหรือแค่อยากเก็บเราไว้เป็นของตาย