สวัสดี เรา y. ตอนนี้เราอายุ23ปีแล้ว เรารู้สึกเครียดว่าคนอายุรุ่นเดียวกะเราหรือคนอื่นๆเคยผ่านอะไร แบบเรามาบ้างหรือเปล่า เริ่มตั้งแต่เราจำความได้ แม่มีลูก3คน เราเป็นคนโตสุด ใช่เราโตสุดเราคงเป็นความหวังของเขาแน่ๆ เพราะเราลูกคนโต ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างมันเลยมาตกอยู่กะเรา เราจำได้ตอนเรา อายุ 10 ขวบ เราต้องมีหน้าที่ออกไปซื้อกับข้าววันละ2ถุง ให้น้องๆและก็ตัวเรากินก่อนไปโรงเรียน แต่วันนั้นเราซื้อไข่พะโล้กับผัดเผ็ดมา แม่เห็น แม่ด่า ด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย ตบ ตี ใช้ไม้กวาดทางมะพร้าวฟาดเรา ชี้หน้า ไล่เราออกจากบ้าน ตอนนั้นจำได้ว่ามีพม่าเดินผ่านหน้าบ้านแม่เรียก ให้พม่าคนนั้นลากเราไปข่มขืนคิดดูคำพูดแบบนั้นเราเด็กอายุ แค่10กว่าขวบ มันรู้สึกยังไง แม่บอกและตะโกนออกมาว่าเกลียดเราเท่ากระดูกดำ คิดดู เราเสียใจแค่ใหน แค่ซื้อแกงอันนี้มาเขาตีเราด้วยเข็มขัดจนแขนเราเป็นแผลใหญ่เลือด ออกเยอะมาก เขาก็ยังไม่สนใจ ตั้งแต่วันนั้นก็มีเหตุแบบนี้มาเรื่อยๆหนักทุกวัน เราก็ทนๆมาตลอดดด เพราะเราไม่รู้จะไปที่ใหนจะบอกจะพูดกับใครทุกคนต่างเห็นแต่ไม่พูดเพราะมองว่าแค่สอน  เราถูกด่าว่าเป็น #  ตั้งแต่อายุแค่นั้น คิดดูใครจะทนเท่าเราน้องสองคนมี มันก็ไม่เคยคิดจะช่วยอะไรด้วย แต่ไม่เห็นจะโดนอะไร มีแต่เราคนเดียว ที่โดน ทุกวันนี้ น้องคนกลางเรามันทำผู้หญิงท้อง มีลูกมาให้เขาเลี้ยง  เขายังภาคภูมิใจ ยังเลี้ยงลูกมันดีราวกับลูกคุณหนู  ตั้งแต่เราทำงานได้ให้เงินเขาทุกบาททุกสตาง เขาก็เอาเงินเราไปซื้อข้าวของให้หลานชายหมด และมาบ่นๆว่าเราอยู่ไม่คิดจะช่วยอะไร ทั้งทีาเราทำทุกอย่างจนคนในบ้านแทบไม่ต้องทพอะไรกลับมามันก็แค่รอ กิน ๆเสร็จก็นอน ชามก็แช่ไว้ให้เราล้าง เรามองว่ามันคือเรื่องเล็กน้อย เพราะมันฝึกเราไปในตัวถ้าเกิดแต่งงานไปคนอื่นจะได้ไม่ว่าเรา ว่าเราทำอะไรไม่เป็น มันก็คือข้อดี แต่ทุกๆวันเราต้องเจอ คำดูถูก เปรียบเทียบ กับคนอื่น  ด่าสารพัดที่จะด่า  ไล่บ้างอะไร เราอดทน นี่เราคิดถูกใช่ไหมที่ทนมาจนทุกวันนี้ เพราะเราห่วงเขาว่าถ้าไม่มี เราคงไม่มีใครมานั่งซักผ้าถูบ้าน ล้างจาน ช่วยทำกับข้าวหยิบนุ่นนี่นั้นให้สาระพัดที่จะทำ เราคิดแค่ว่าเขาไม่ต้องเหนื่อย. ถ้าวันนี้เราตัดสินใจจะเดินออกจากบ้านเราคงไม่ผิดใช่ไหม เรามีงานทำ เรามีเงินเดือน เรามีคนที่ค่อยช่วย เหลือเราได้ เราควรเลือกเส้นทางของเราเองได้แล้วไช่ไหม เพราะที่ผ่านมามันสุดๆแล้วจริงๆ แม่เอาแต่ทวงเงินๆที่เราทำได้ เราก็ให้ทุกครั้งไม่เคยขาด