ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ ใครๆก็บอกว่าเราเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงค่ะ ไม่ค่อยสนใจโลกเท่าไร.. และมักจะสื่อสารกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่อง..
 *** เรื่องมีอยู่ว่า.. วันหนึ่งแม่ย่า ใช้ให้ไปซื้อของผักชีค่ะ ด้วยอารมณ์ที่ว่า ไม่ใช่แม่ศรีเรือน และก็ไม่ใช่พวกที่ชอบกินผัก และก็ไม่ชอบทำอาหารเลย ส่วนใหญ่กินแต่อาหารสำเร็จรูป.. 
   ตัวเรา : แม่ค้า... อันไหนเขาเรียกว่าผักชีค่ะ  
   แม่ค้า : นี้ไง.. ผักชี 
   ตัวเรา : ขายยังไงค่ะ?
   แม่ค้า : กำละ 5 บาทค่ะ
   ตัวเรา : เอา 1 กำค่ะ
**** ในช่วงที่เดินทางกลับ เราก็นึกในใจว่า แม่ค้าคงหัวเราะเรามั้ง ที่เราไม่รู้จักผักชี ทำไมเราไม่ใช้ Google ช่วย ว่าผักชีหน้าตาเป็นยังไง หรือไม่ก็ควรบอกแม่ค้าว่า แม่ค้าซื้อผักชีด้วยค่ะ ให้เขาหยิบให้ ทำไมเรา ติ๊งต๊อง  ได้ขนาดนี้....
 พอ... เราไปทำงาน ในช่วงพักกินข้าว เรามักจะเล่าเรื่องความติ๋งต๋องให้ในกลุ่มที่ทำงานฟัง... เพราะเราคิดว่าเรื่องนี้ ฮาบ้าดี!!
*** ผลตอบรับกลับมา ทุกคนก็หัวเราะกับสิ่งที่เราเป็น... แต่หลังๆ เราคิดว่ามันเกินไป บางทีก็ล้อเกือบทุกวัน เป็นประจำ!! คืออะไรวะ ไม่รู้จักผักชี
มันผิดมากเหรอวะ ชีวิตเราจำเป็นต้องรู้ทุกอย่างเหรอ.. หลังก็เริ่มชอบเอาเรื่องผักชีมาพูดแซว พูดแบบนั้น พูดแบบนี้ ...
คือกูถามหน่อยเถอะค่ะ.......... บนโลกใบนี้ มีใครไม่รู้จักผักชีบ้าง (ผักบางชนิดกูก็ยังจำไม่ได้เลยว่าชื่ออะไร)

ปล.ไม่รู้คิดถูกหรือผิด เล่าเหตุการณ์นี้ให้คนอื่นฟัง แต่ในความคิดเราว่ามันตลกดี.. แต่เหตุการณ์นี้กลับมาทำให้เราหัวเสีย!!