คือหนูอยู่กับแม่และยายเป็นส่วนใหญ่ เค้าเป็นห่วงหนูมากจนบางทีก็มากเกินไป... หนูไม่เคยไปไหนเองเลยค่ะ หนูอยากไปเรียนที่สยาม เค้าก็ไม่ให้หนูไปเพราะ เค้าไปไม่เป็น หนูจะไปหอสมุดใกล้โรงเรียนระยะเดินได้ และวันนั้นคุณยายเค้าก็ไปกับเพื่อนหนูเลยโทรบอกยายว่าหนูจะไปอยู่ที่นั้นนะ เค้าบอกว่ารอให้เค้ากลับมาก่อนเดี๋ยวพาไป  มันทำให้หนูเริ่มไม่เข้าใจเค้า สิ่งที่หนูต้องการก็แค่เวลาที่ได้อยู่คนเดียวอยู่กับตัวเอง หนูร็ว่าเป็นห่วง หลายครั้งเราพยายามจะคุยกันเรื่องนี้ มันจบที่เค้าบอกว่าเค้าจะพาหนูนั่งรถเมล์ไปนู้นนี้ แต่หนูแค่อยากทำอะไร อยากหาข้าวกินเอง อยากอยู่ด้วยตัวเองได้ หนูมาสอบที่รร.นี้ด้วยอีกเหตุผลนึงคือจะได้อยู่หอ หนูจะได้ใช้ชีวิตบ้างได้ไปไหนมาไหนเองบ้าง จริงๆมันก็ได้แค่ตอนเช้าที่เดินไปรร. ที่หนูจะได้เลือกเองว่าหนูจะเดินไปทางไหน หนูจะไม่ไปเรียนก็ได้หนูจะใช้ชีวิตของหนูทั้งวันก็ได้ แต่หนูก็ไปเรียน ตอนสอบเสร็จเพื่อนๆก็จะไปเที่ยวกันใช่มั้ยคะ ตอนประถมเพื่อนจะไป บิ้กซีหน้าปากซอยกัน ไม่ก็บิ้กซีพระประแดง แต่หนูก็ไม่ได้ไป เพราะบ้านหนูอยู่ลึก ยังเด็กอยู๋ แต่พอเข้ามัธยมพอเราเห็นเพื่อนเริ่มทำอะไรเป็นนั่ง BTS เดินเรียนกันที่น็นที่นี้ มันทำให้หนูหันามองตัวเองว่า เราจะเรียนได้อย่างเดียวโดยใช้ชีวิตไม่เป็นจริงๆหรอ คำว่าโตของเค้าคือเมื่อไหร่กัน แล้วถ้าเค้าเสียก่อนล่ะ เค้าไม่คิดบ้างหรอว่าหนูจะกลายเป็นเด็กที่ทำอะไรไม่เป็นเลย ทุกครั้งที่ขอไปเหตุผลคือเป็นห่วงไม่สบายใจ บางครั้งมันก็อดคิดไม่ได้ค่ะ ว่า เค้าเป็นห่วงกลัวตัวเองไม่สบายใจ หรือ เป็นห่วงเรากันแน่ แล้วทำไมเป็นห่วงเราแต่เค้าไม่เคยสอนให้เราทันคนเลย ทำไเค้าไม่เคยสินให้เราอยู่ได้ด้วยตัวเอง.....

ถ้าคนที่เค้ามาอ่านเป็นผู้ปกครอง หนูอยากเป็ฯเสียงหนึ่งที่บอกให้คุณรู้ ว่าเรารู้ว่าคุณเป็นห่วง แต่เราก็ต้องการใช้ชีวิตและอิสระของเราเหมือนกัน วัยทำงานเราก็คงไม่มีโอกาสได้ไปเรียนพิเสษไปเที่ยวกับเพื่อน เรียนสยาม แล้วค่ะ 

 แต่หนูก็อยากเข้าใจมุมมองของคนเป็นพ่อเป็นแม่เหมือนกันค่ะ ว่าทำไมถึงเลือกที่จะปกป้องดูแล เราแบบนี้...