หนูอายุ18เเล้วค่ะปีนี้ ปกติหนูเป็นคนร่าเริง เสียงดัง สร้างรอยยิ้มให้กับคนอื่นเสมอ ก็เลยกลายเป็นคนมีเพื่อนฝูงมากค่ะแต่ในเรื่องเรียนหนูเองมีความรับผิดชอบในระดับนึงเลย หนูส่งงานก่อนเพื่อนเสมอ เรียนได้เกรด3.5+ ติดท็อป1-5ตลอดค่ะ หนูเองเป็นคนเที่ยวแต่ก็ยังรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองได้ดีมากเสมอคค่ะแต่ถึงหนูจะเที่ยวก็นานๆทีค่ะเดือนละครั้งหรือสองครั้งแล้วแต่โอกาสค่ะ 
แล้ววันนี้หนูมีกินเลี้ยงปีใหม่กับเพื่อนๆนี้แหละค่ะ แล้วก็กลับดึกแม่ก็โทรตามค่ะแต่หนูแบตจะหมด ดึกใน ณ.ที่นี้คือ2:00 ยอมรับค่ะว่าผิดจริงๆแล้วหนูเองก็เป็นผู้หญิงด้วย หนูเข้าใจทุกความรู้สึกของคนที่บ้าน ว่าเขาเป็นห่วงกินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นห่วงว่าหนูจะเป็นอะไรมั้ย พอกลับมาบ้าน ยายหนูนั่งรออยู่ไม่ยอมนอนตอนนั้นรู้สึกแย่มากเลยค่ะ แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือน้าชาย(น้องชายของแม่)เดินมาด่าแม่ของหนูเสียงดังมาก นี่เป็นครั้งแรกที่น้าด่าแม่ขนาดนี้ตอนนั้นหนูทำได้แค่ยืนนิ่งมันชาไปหมดค่ะ(ยายของหนูรักน้ามากกว่าแม่ค่ะ)ในหัวคิดแค่ว่าเพราะหนูเองจริงๆที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ หนูเสียใจที่แม่หนูเสียใจ
แม่หนูต้องมาโดนด่าทั้งๆที่แม่คือคนที่เข้าใจหนูที่สุดในชีวิต หนูไม่เข้าใจเลยค่ะหนูรับผิดชอบหน้าที่ตัวเองได้ดีมาเสมอถึงหนูจะเที่ยวกลับดึกเหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบ หนูไม่ได้ไปแทบทุกวัน เรียนก็ไม่เอาไหนเละเทะ เกเร มมันไม่ใช่เลยค่ะหนูเองตอนนี้อ้างว้างมากเลยค่ะ ทุกอย่างมันเป็นเพราะหนูเเองจริงๆก็ถูกแล้วที่ต้องรู้สึกแย่แบบนี้ค่ะ หนูรู้ว่าในเรื่องของความรู้สึกเป็นห่วงมันห้ามกันไม่ได้  แต่เหตุผลของหนูมันไม่ได้มากมายเลยค่ะ หนูแค่คิดว่าหนูมีความคคิดดูเเลตัวเองได้แล้ว รับผิดชอบหน้าที่ตัวเองดีมาตลอด หนูรู้สึกดีค่ะที่คนในบ้านยังเป็นห่วงหนูทุกคน(ยายค่อนข้างเป็นคนหัวโบราณค่ะ ไม่ปล่อยวาง ตอนแม่30กว่าแล้ว ยังโทรตามกลับบ้านอยู่เลย) ทำไมมันบีบรัดหนูเหลือเกิน มันเป็นปัญหาที่ละเอียดอ่อน แก้ไขไม่หาย หนูรู้แก่ใจดีค่ะ เพียงตอนนี้หนูอยากระบายและรู้สึกเป็นตัวปัญหามากๆค่ะ พี่ๆคนไหนอยากแนะนำอะไรหนูได้นะคะ