คือว่าหนูอายุ 15 อยู่ม.3 ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวไหนเลยค่ะ เพื่อนๆไปเที่ยวกันหลังเลิกเรียน กลับไม่เกิน3ทุ่มกัน หนูก็อยากไปมากๆ พอหนูไปก็โดนด่าขึ้นกูขึ้น ด่าสารพัดเกินคำว่าแม่ โทรหาครูหนูและหนูโดนครูด่าและอายเพื่อนๆมาก หนูก็อยากจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างหนูรู้ว่าแม่เป็นห่วง แต่นี่แม่ด่าหนู เ*ี้ย สารเลว '*ึงจะเรียนมั้ย ถ้า*ึงไม่เรียนก็ออกมาเลย*ีค*าย' ด่าหนูอย่างกับหมูกับหมาจะตบตีหนู หนูไม่ได้แต่งเรื่องขึ้นมาหรือใส่ร้ายเลย มันเป็นแบบนี้จริงๆและแม่หนูก็เข้าข่ายโรคจิตค่อนข้างมาก ยายก็บอกให้ไปเช็คประสาทแต่แม่ก็บอกว่าไม่ได้เป็นบ้า และวันนี้หนูไปเที่ยวถนนคนเดินกับเพื่อน และหนูบอกให้ยายโทรหาแม่ละยายบอกไปเลยเดี๋ยวจะโทรบอกให้ ละพอกลับบ้าน 19:20 แม่ก็โทรมาด่าและประโยคข้างบนนั่นค่ะ แม่โทรหาครูหลายรอบมากๆ และครูก็ชอบถามต่อหน้าเพื่อนๆหนู และหนูอับอายมา 4 รอบแล้วค่ะ หนูไม่เคยกลับบ้านเกิน 4 ทุ่ม ไม่กินเหล้าสูบบุหรี่ ออกเที่ยวตอนกลางคืนกับเพื่อนแค่ 6 ครั้งในชีวิตค่ะ ทุกคนอาจบอกว่าหัดอยู่บ้านอ่านหนังสือตั้งใจเรียนบ้าง หนูไม่ใช่เด็กใจแตกและก็ไม่ใช่เด็กเนิร์ดหนูเป็นเด็กธรรมดาที่อยากมีชีวิตที่สนุกสนานสังสรรค์กับเพื่อนๆ ไม่ใช่อยู่แต่ในบ้านทำงานบ้านคอยโดนด่าโดนจิกเหมือนหมูเหมือนหมา หนูเคยโดนแม่ตบตีจนช้ำตอนป.6 เพราะไปนอนบ้านเพื่อน อันนี้หนูผิดค่ะ
หนูแค่อยากจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง ขนาดตอนเช้าหนูยังออกไปไม่ได้เลย หนูแค่อยากมีอิสระบ้าง หนูรู้ว่าหนูยังไม่โตพอที่จะดูแลตัวเอง และหนูยังอยู่ในช่วงวัยรุ่นทำอะไรไม่คิด แต่นี่แม่ไม่ได้เป็นห่วงหนูรึป่าวคะ? แม่เหมือนไม่รักหนู ทุกคนอาจบอกว่าแม่เขามีเหตุผลที่ทำแบบนั้น แต่หนูอยากรู้ว่ามันคือเหตุผลอะไรหรอคะ? ที่แม่ต้องด่าหนูทุบตีหนูเหมือนไม่ใช่ลูกในไส้ทั้งๆที่หนูเป็นลูกแม่จริงๆ หนูไม่ใช่ไม่รู้สึกนะคะที่โดนแม่ด่าอ่ะ หนูร้องไห้ทุกครั้ง หนูเก็บไปคิดทุกครั้ง จะฆ่าตัวตาย น้อยใจ 'เห็นใจ อดทนเอา คุยกับแม่' ไม่เอาพวกนี้นะคะ โดยเฉพาะเปิดใจคุยกับแม่เพราะแม่หนูไม่รับฟังและเอาความคิดตัวเองตั้ง