ชีวิตผมและสังคมของผมถูกวาสนากำหนดให้ไม่สู้ปริญญาตรี ผมไม่อยากเป็นแค่นั้น

บางทีผมเป็นปวช.ปวส. หรือขับรถสองแถว รถตู้ รถเมล์อะไรอย่างเนียะ แต่ผมไม่เอา ทั้งๆที่สมองจดจำแค่นั้น แต่ผมก็ฝ่าฝืนสมองให้อ่านหนังสือได้มากกว่าพวกวาสนาน้อย ไอคิวผมเป็นอะไรที่มากกว่าพวกเดียวกัน แต่เรื่องจำด้อยพอๆกัน ผมจึงเรียนปริญญาตรีด้วยความใช่ความชอบ ผมได้สามเลยนะ ส่วนสี่นั่นก็สูงไป

ทำแบบเนียะ กลายเป็นว่าไม่มีเพื่อนแท้ว่ะ ทำไมผมต้องเสียสังคมเพราะก้าวข้ามขีดจำกัดความสามารถวาสนาที่จะต่ำกว่าปริญญาตรี

แต่ไม่คิดเรื่องปริญญาเอก นั่นก็สูงเกินไปแล้ว

บางครั้งพวกยากจนอย่างรปภ.ที่มหาลัยเอกชนที่ผมเรียน ผมก็อยากไปเอามันเป็นเพื่อนนะ มันสูบบุหรี่ ดมกาว ถ้าผมวาสนาไม่ต่ำจริงผมไม่อยากจะมะเหงกใส่เขา "เจ้านายจ้างแกมาทำอะไรกันแน่วะ มาดมกาว รู้ไหมว่าอย่างมากฉันก็แค่บุหรี้ ฉันคือนักศึกษาค่าไม่ได้ต่างไปจากรปภ.แบบแกหรอก เล่นอะไรวะ มาดมกาว เออ ก็ฉันเห็นแล้วมันไม่พอใจฉันต้องสาระแนแกน่ะสิ  ทำไมไม่มีแรงเรียนหนังสือวะ แบบมีเงินพอมีพอกินแล้วอ่านหนังสือแบบฉันเนี่ย ไอ้โง่ ไอ้ทึบ"

ผมไม่มีเพื่อน ที่เข้ามาหาผมยังว่าพวกมัน "แกจะเอาป.โทป.เอกด้วยหรอ?"

นี่ผมทำตัวถูกหรือผิดไป

ใครที่อ่านหนังสือแล้วอยากรู้เคล็ดลับ ก็อ่านจนหมด และกลับมาเริ่มใหม่ให้ได้หลายรอบ ผมอ่านย้ำ 16-17 ครั้ง บางทีเกิน 20

เคล็ดลับ : ถ้าเอาความจำเร็ว มันจะเป็นเหมือนตัวประหลาดที่อ่านหนังสือแนวตั้ง อ่านขึ้นลงมันทำให้รับเข้าได้ด้วย ' 0 ' คนปกติเขาซ้ายขวา ไอ้นี่มาแปลก แนวตั้งขึ้นลง

ไม่เข้าใจ ทำไมผมไม่เป็นคนขับรถตู้หรือรถสองแถวล่ะ? และนั่นก็เพื่อนตัวเองนะ แต่ผมไม่เอา ผมก้าวข้ามมาป.ตรีได้เพราะผมพอมีพอกิน มีเงินซื้ออาหารไว้เติมพลังก็เท่านั้น คนอื่นมันไม่สู้ขนาดนี้ ยากจน จะให้เอาเป็นเพื่อนตัวเอง.....ไม่เข้าใจ 

ปัจจุบันคนเราอ่านหนังสือน้อยลงจริงๆ แต่ตัวผมอ่านแล้วไม่มีใครคบหานี่....=w="