เพิ่งสังเกตตัวเอง เราไม่ชอบอาหารที่ต้องกินด้วยกัน เราชอบอาหารแบบอาหารจานเดียว กินใครกินมัน

ไม่ชอบนี่ไม่ใช่กินไม่ได้นะ กินได้ กินมาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยมีความสุขเลย โดยไม่ทราบสาเหตุ เหมือนกินไปตามหน้าที่ ตามมารยาท แต่ไม่เคยมีความสุขบนโต๊ะอาหารลักษณะนี้เลย ไม่ว่าจะเป็นบุปเฟต์ งานเลี้ยง หรือแม้แต่เพื่อนชวนกินข้าว และไม่รู้สึกอิ่มด้วย ต้องไปหาอะไรกินคนเดียวซ้ำ มันถึงอ้วนนี่แหละ

แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาขอชิมจานตัวเอง ไม่ชอบให้ใครตักอะไรมาใส่จานให้ด้วย เรียกว่าถ้าอยู่ๆมาตักจากจานเรา หรือตักใส่จานเรา โดยที่เราไม่ทันตั้งตัว เราสะดุ้งสุดตัวและดึงจานหนีเลย มันเป็นไปเอง แต่ก็ไม่บ่อย ไอ้ไม่บ่อยเนี่ย ทำให้บางคนเข้าใจผิดว่าเรารังเกียจไปเลย ตอนหลังก็เริ่มคุมตัวเองได้

แต่ก็จะเกิดความรู้สึกไม่อยากกินจานนั้นไปเลย แม้ของที่ตักใส่จะใช้ช้อนกลาง และเป็นของที่เราชอบด้วยนะ

มีคนถามว่าทำไมไม่ชอบกินอะไรกะคนอื่น รู้สึกยังไง นั่งคิดทั้งคืนเลย

พอคิดได้ก็หัวเราะตัวเองก๊ากเลย เรารู้สึกโดนรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว ไอ้จานข้าวนั่นแหละพื้นที่ส่วนตัวของเรา

แต่เราก็คงไม่กล้าตอบเค้า มันคงน่าหัวเราะที่คิดแบบนี้ น่าอายด้วย เราไม่อยากโดนบอกว่ามันเป็นเรื่องเล็ก หรือให้คิดเหมือนคนอื่น สำหรับเรามันทำให้รู้สึกแย่มากๆ เลย 

มันจะมีเรื่องลักษณะนี้อีกหลายเรื่อง ที่ทำให้เราไม่ค่อยรู้สึกอยากไปไหนกับใคร แต่ก็ไม่เคยบอกใคร มันก็อธิบายยาก และคงน่าหัวเราะอยู่มาก มันเป็นเรื่องแปลกประหลาด ขนาดตัวเองยังไม่อยากยอมรับเท่าไรเลย

เราทำได้แค่อะไรต้องทำ ก็ทำไป ต้องไปไหนก็ไป แล้วค่อยมาชดเชยเวลาอยู่คนเดียวทีหลัง ซึ่งทำให้เราต้องการเวลาตรงนี้เยอะมากๆเลย บางทีมันก็ไม่พอ

เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ เราจะทำยังไงกับตัวเองดี