*** เป็นประสบการณ์ตรงของ จกขกท เอง ค่ะ ไม่ได้ดัดจริต ***

เคยไหมคะ แค่เราไม่ทำตัวกลมกลืน เขาอาจมองว่าหยิ่ง หรือดัดจริต
พอดีเพิ่งอ่านข่าว “ แพนเค้ก “ ที่กองละครหลายๆกอง “ ยี้ “ เหตุเพราะไม่สุงสิงกับใคร ชอบอยู่ส่วนตัว
อ่านแล้วมองได้ สองมุม คือ น้องแพนเค้ก หยิ่งจริง
กับ น้องแพนเค้ก คงรู้สึกนอยด์ กับข่าว เลยไม่ชอบเวลาคนในกอง ซุบซิบนินทา จนเธอขาดสมาธิในการท่องบท
และที่บ้านคงสอนเรื่องการวางตัว เอาไว้อีกแบบนึง

      ส่วนเรื่องของ จขกท มันเริ่มต้นมาจาก ตอนเด็กๆตัวเองไม่กินผัก กินผักได้ไม่กี่อย่าง แล้วบางทีจะมีปาร์ตี้ส้มตำ
เวลากิน ก็ใช้นิ้วคีบเข้าปาก ไม่มีช้อนกลาง มือล้วนๆ
แค่มีผัก เราก็ไม่กินอยู่แล้ว แถมเวลากินก็ไม่ดูไม่ค่อยสะอาด เราเลยไม่ร่วมวงด้วย คนเลยมองว่าเราดัดจริต

มันผิดหรือคะ ที่เราไม่ชอบส้มตำเหมือนคนอื่นๆ ?
ผิดตรงไหน ที่ครอบครัวสอนเรื่องการกิน ว่าไม่ควรกินรวมกับใคร
ให้ระวังโรคติดต่อ เพราะถ้าเป็นแล้วมันรักษายาก
ที่บ้านของเรา ทุกคนจะมีจานชามเป็นชุดๆ เป็นเซ็ตของตัวเอง
ที่ต้องทำแบบนี้ เพราะแม่ติดโรคไวรัสตับอักเสบจากพ่อ
โรคนี้ติดได้ ทั้งทางเลือด และน้ำลาย ดังนั้นแม่เลยให้แยกจานชาม ช้อนส้อม ให้ทุกคนใช้แต่ของตัวเอง
เพราะไม่อยากให้ลูก ต้องมาเป็นโรคนี้ บางที ณ ตอนนั้นเราก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง จะให้บอกไปตามเหตุผลข้างบน ว่าแม่บอกมาแบบนี้ มันก็คงไม่ดี  ก็เคยบอกไปตรงๆว่า เราต้องการช้อนกลาง ถ้าไม่มีเราก็ไม่กิน
หลายครั้งเวลาทานข้าวกับที่ทำงาน คนที่นั่งกินข้างๆ ก็เคี้ยวเสียงดัง จั๊บๆๆ ก็ทำหมดอารมณ์กินได้อีก
เวลาเลือกคบเพื่อน ก็จะเลือกคนที่มีมารยาทในการกินข้าว กินมูมมาม กินสกปรก เราก็จะอยู่ให้ห่างไว้
หรือพวกชอบแย่งของในจานของเรา ก็จะเกลียดมาก อยากกินแต่ไม่ซื้อ อุบาทว์ค่ะ