สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่าน เราขอเข้าเรื่องเลยละกัน ปัจจุบันนี้เรากำลังจะขึ้นม. 3 ส่วนตัวเราเนี่ยเป็นคนที่เข้าสังคมไม่ค่อยเก่งเป็นคนขี้อายไม่กล้าพูดเงียบๆ(ในสายตาคนอื่น)​

อายุก็จะ 15 ปีแล้ว เราคิดว่าถ้าเกิดว่าเราปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป​ คือมันไม่ได้แล้วอ่ะ...

เราคิดว่าเราจะเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นเลยว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นบ้างนะคะ

เริ่มตั้งแต่ช่วง​ป.4​ เราเป็นคนเรียนค่อนข้างดีมาตลอด​เกรดเราน้อยครั้งที่จะได้อันดับ​ 2 เราไม่ได้จะอวดหรืออะไร​ แต่ว่าตอนนั้นน่ะมันภูมิใจจริงๆที่เราทำได้แบบนั้น ตอนเด็กเป็นช่วงเวลาที่แบบ​

เออตอนนั้นมันมีความสุขสุดแล้ว​ แต่ว่าพอถึงป 4 เนี่ยเราไม่รู้ว่าเราได้ไปทำอะไรให้ใคยเกลียดหรือเปล่า ห้องเราอ่ะมันจะมีกลุ่มคน​ กลุ่มนึง เป็นผู้หญิงที่ชอบนินทาคนอื่นมากๆ แล้ว เราก็เป็นหนึ่งในนั้น ส่วนใหญ่เนี่ยก็จะพูดถึงเรื่องเรา

ขนาดที่ว่านั่งกินข้าวเดินผ่านก็ได้ยินชื่อเราเลย เราเป็นคนผมฟู เงียบๆไม่ค่อยพูด​ ชื่อเราก็แปลก​

โดนล้อตั้งแต่อนุบาล​

ตอนนั้นเราโดนนินทาบ่อยจนเรากลัวไปเลย แล้วเราต้องอยู่กับ เพื่อนร่วมห้องแบบนี้จนจบป.6 มันทำให้เรากลัวไปหมดทุกอย่าง​ แล้วความมั่นใจของเราอ่ะมันก็หายไป เรื่อยๆ บวกกับตอนป.4​เนี่ยพ่อแม่ทะเลาะกันหนักมากเรายังจำคืนนั้นได้

จนถึงทุกวันนี้ สภาพจิตใจตอนนั้นแบบมันแย่มาก ทั้งเพื่อนที่โรงเรียน แล้วก็ครอบครัว

จนใครพูดอะไรเราก็จะคิดว่าเค้าต้องด่าเรา​เค้าต้องนินทาเราแย่ๆ​ เพราะเราเจอมาหลายปี 

มันก็เป็นอย่างนี้ มาตลอด จนตอนป.6, มันก็ค่อยน้อยลง​ พวกที่ชอบนินทาก็ไม่ได้หนักเหมือนแต่ก่อน​ เราเคยโดนแกล้งเอารองเท้าไปซ่อน​ ซึ่งเราไม่ตลกด้วยเลย.. . เรารู้สึกเหมือนเราเป็นตัวประหลาด​ ทำอะไรใครก็หัวเราะเยาะ​ เอาเราไปพูด​ ไม่พอ​ พูดถึงพ่อแม่เราด้วย... แน่นอนว่าในทางที่แย่​

ช่วงม.1 วันแรก ที่เราเข้าเรียนเราร้องไห้ ในคาบวิทยาศาสตร์ วันแรกที่เปิดเรียน... แย่สุดๆ​

มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งเล่นฝาปากกาแล้วมาโดนตาเรา ถ้าถามว่ามันเจ็บไหมตอนแรกมันไม่เจ็บ แต่แค่มีคนที่นั่งอยู่ในกลุ่มวิทย์เดียวกับเราคุยกันว่า

" จะร้องไห้เหรอ55555! จะร้องแล้ว​ "

" อย่าไปว่าให้มันสิ มันยิ่งร้องไห้ง่ายอยู่​555 " 

ตอนนั้นเราก็ก้มหน้าร้องไห้ออกมาเลย มันไม่ใช่เพราะฝาปากกาที่มันโดนเรา แต่เป็นเพราะคำพูดคนพวกนั้น แล้วก็เสียงหัวเราะ เราไม่ชอบมันเลย มันกดดันแปลกๆ.... เราไม่เข้าใจตัวเองว่าร้องเพราะสาเหตุอะไรกันแน่​ เพราะทุกคนมองมาที่เรารึเปล่า?

ตอนนั้นเราก็เพิ่งรู้ตัวว่า​ เราอ่อนแอมาก​ 

และในสัปดาห์เดียวกันเราก็ร้องไห้หน้าชั้นเรียนต่อหน้าเพื่อนทุกคนด้วยสาเหตุที่ว่าเราโดนบังคับให้ออกไปพูดหน้าชั้นเรียน ซึ่งเสียงเรามันเบามาก​ แต่มันดีที่สุดที่เราทำได้ตอนนั้น​

แรงกดดันมันมีเยอะมาก​ เราพยายามมองไปหาครูส่งสัญญาณว่าเราไม่ไหวแล้วนะ เราหันหน้าน้ำตาคลอใส่ครู​ แต่เหมือนครูจะไม่รับรู้​ เพื่อนในห้องตะโกนมาว่าให้เราพูดดังๆ​ เราลนมากตอนนั้น​ สมองไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลยเราพยายามปลอบใจตัวเองว่า​ ใจเย็น

ฉันทำได้​ คนอื่นทำได้​ ฉันก็ต้องทำได้​

สูดหายใจเข้า-ออก​ ​เราพยายามปลอบตัวเอง​ กลั้นใจพูดออกไปให้ดังที่สุดในตอนนั้น​ แต่มันคงไม่มากพอ​ ทุกคนยังส่งสายตากดดันมา ความรู้สึกของเราตอนนั้นเราไม่ได้กลัวไม่ได้กลัวว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเราไม่ได้กลัวว่าเขาจะนินทาเราเหมือนแต่ก่อนหรือเปล่าเขาจะไม่ชอบเราไหม แต่ในหัวตอนนั้นมันไม่มีอะไรเลยมันมีแต่ ความเครียด​ ความกดดัน​

เรายืนมือสั่นเสียงสั่น และเราก็รู้ว่ามันไม่ไหวแล้ว เราเข่าอ่อนเอามือ​ ปิดหน้าร้องไห้อยู่กลางชั้นเรียน

แล้วก็เหมือนเดิมเราก็ยังไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นเราถึงร้องไห้เพราะความเครียดความกดดันหรอ แล้วก็คำถามเดิมทำไมเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ เราอยากได้สาเหตุของเรื่องทั้งหมด​

เราเชื่อมาตลอดเลย ว่าการที่เรามี​ ​ปม​ อะไรสักอย่างการแก้คือ​ เราจะต้องหาสาเหตุให้เจอถ้าเราหาเจอเราจะสามารถแก้ปัญหากันได้ เพราะเราถูกสอนมาแบบนั้น​

แต่ทุกวันนี้เราก็ไม่ได้โฟกัส ไม่ได้สนใจ ว่าสาเหตุมันคืออะไรเพราะเราเหนื่อยที่จะคิดว่ามันคืออะไร เราไม่รู้อะไรอีกต่อไปแล้วว่าเราควรจะแก้มันยังไงทุกอย่างมันแย่ลงเรื่อยๆ มันไม่ใช่แค่เพื่อนไม่ใช่ครอบครัว ทุกๆอย่าง อย่างเช่นพ่อของเรา แม่ของเราที่กำลังจะแยกทางกัน เขาทำให้เรากดดัน ในทุกๆทาง มันแย่ลงเรื่อยๆ เราเคยกรีดแขน​ เศร้า​ เบื่อ​อาหารจนอ้วก​ จากเป็นคนเงียบๆอยู่แล้วเก็บตัว

มันแย่ลงๆ​ เรายังคงคิดว่าสิ่งที่จะทำให้เราดีขึ้นคืออะไร​ ถ้าเรารู้ว่าสาเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้เราสามารถแก้ตรงนั้นได้เราจะดีขึ้นไหมหรือเราควรจะเดินหน้าต่อเราไม่รู้เลย ก็จะทำให้มันดีขึ้นได้ยังไง เรา อยากจะรู้ ว่าเราควรจะทำยังไงต่อไปกับชีวิตของเราที่เหลือ สักครั้งในชีวิตเราก็อยากเป็นคนปกติ ใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา​

ปัจจุบันก็เหมือนเดิมไม่มีอะไรดีขึ้นแต่เราหยุดทำร้ายตัวเองแล้ว เราเศร้าหนักมากโดยเฉพาะกับครอบครัว เราเป็นคนเพื่อนน้อยเพราะเราไม่ค่อยพูดเราเป็นคนเงียบๆ เวลา Present งานทีเราก็จะต้องทำหน้าที่เขียนเขียนอย่างเดียว เกรดเราก็แย่ลงด้วย มันแย่หนักมากๆจนตอนนี้ ถึงเราจะไม่เคยติด 0 ติดรอ แต่แกเราก็ลดลง มันส่งผลกับทุกๆด้าน

แต่เราก็ยังทนอยู่กับคำถามเดิมๆแล้วยังย้อนอดีตกลับไปเรื่อยๆ เราก็ยังอยากรู้ ว่าถ้าเกิดว่าเรารู้เหตุผลขึ้นมาจริงๆมันจะดีขึ้นไหมเราควรจะทำยังไงต่อไปดี

ถ้าจะให้เราทิ้งอดีตแล้วเดินหน้าต่อไปแล้วเราจะแก้ปัญหาได้ยังไงล่ะก็ยังไม่รู้เลยว่าปัญหาเราคืออะไรสาเหตุของมันเราจะแก้มันได้ยังไง เรายังงงกับตัวเองอยู่เลยว่าอะไรที่ทำให้​เราเป็นแบบนี้...

เราอ่อนแอกับทุกอย่าง​ เป็นเด็กขี้แย.... เราไม่ขอพูดเรื่องครอบครัวเยอะเพราะมันค่อนข้างน่าเศร้า​ มันกระทบจิตใจเราหนักมาก​

: อาการของเราก็คือไม่ว่าจะมีใครมาพูดอะไรนิดๆหน่อยๆเราก็จะร้องไห้แล้ว ก็รู้สึกว่าถึงมันจะเป็นคำพูดที่แค่หยอกล้อแต่มันก็ทำให้เรา เครียดได้ง่ายๆ พอ​ อยู่หน้าชั้นเรียนอยู่ต่อหน้าทุกคนเราก็ใจสั่นมือสั่นปากสั่นเสียงสั่น มันลนไปหมดทุกอย่าง เรากลัวที่จะเริ่มต้นใหม่​ เรากลัวจะโดนคนเกลียด​ คนนินทาอีก​กลัวทุกอย่างจนไม่กล้าเริ่มทำอะไร​ :

เราจะแก้กับปัญหาแบบนี้ได้ยังไง.... เราไม่รู้เลย​ เราจะสู้กับความกลัวทั้งๆที่เราไม่รู้สาเหตุของมันเหรอ​

อาจจะ​งงๆ​นิดหน่อย​ เพราะเราก็ไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร

..

ขอบคุณที่อ่านค่ะ....