ตามหัวข้อกระทู้นั้นแหละค่ะ
เราเป็นลูกคนกลางที่ต้องแบกรับอะไรที่มากมายทั้งๆที่มันไม่ควรจะได้รับ ไม่มีแม้เเต่คำชม ไม่ไมีแม้แต่ความห่วงใย มีแต่ความหวังความกดดันที่เราต้องรับมา หลายครั้งที่นั่งร้องไห้ปลอมใจตัวเองว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวมันก็ผ่านไป แต่ผ่านไปยังไม่ทันไรมันก็ผ่านมาหาเราอีก  ไม่มีใครให้อะไรเราได้เลย ไม่มีแม้แต่คำปลอบโยนในวันที่เราผิดหวัง มีแต่คำต่อว่าสารพัดที่เราได้รับมา มันเจ็บปวดมาก ที่ต้องมารู้สึกแบบนี้ ทำอะไรก็ผิดไปซะหมดทุกอย่าง ไม่เคยมีใครเข้าใจเราเลย

TTTTร้องไห้หนักหน่วงกับการเขียนกระทู้ครั้งแรก