คุณต้องคิดให้ได้ก่อนว่า เขาไม่ใช่แฟนคุณแล้วนะครับ คุณยังหยุดเวลาอยู่ที่เดิมทั้งๆที่ผุ้ชายเค้าก้าวออกไปแล้ว  ละผุ้ชายขอให้รอคุณไปรอทำไมครับ รักควรมีขอบเขตนะครับ เหมือนคุณไม่รักตัวเองเลยครับยอมให้หมดทุกอย่าง อกหักแล้วไม่ใช่เหรอ เลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ เหมือนคุณเป็นตัวเลือกอะมันยิ่งทำให้คุณดูไม่มีความหมายในชีวิตคนอื่นเลยครับ เลิกคิดถึงเขาแล้วมองตัวเองมองคนรอบข้างบ้างก็ดีครับ เพื่อนฝูงไม่มีเลยเหรอครับ ไปอยู่กับเพื่อนบ้างไหม ไม่ไหวไปนอนบ้านเพื่อนบ้างไหม ไม่ไหวไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างไหม อย่าหมกตัวเองอยู่กับโลกเดิมๆความทรงจำเดิมๆอยู่เลยครับ มันจะมีแต่แย่ๆ แต่คุณไม่ไหว คุณควรจะออกมาได้แล้ว ทนแล้วมีความสุขตรงไหน มีแต่ทรมาณตัวเอง คุณอาจจะคิดว่าถ้าไม่มีเขาเราก็ไม่เหลือใคร จริงๆคุณลองกล้าที่จะก้าวออกมาไหม ก้าวออกมาจากจุดที่ คุณคิดว่ามันยาก จริงๆมันก็ยากแหละแต่ถ้าออกมาได้คุณจะได้พบเส้นทางใหม่ๆคนใหม่ๆสังคมใหม่ๆ ที่ดีกว่าเดิมอยู่แล้ว แต่คุณเลือกที่จะเป้นคนตาม ตามคนที่เขาหักอกคุณ ตามคนที่เค้าไม่ได้รักคุณจริงๆ ตามคนที่เขาเห้นคุณเป็นแค่ตัวเลือก คือ ผู้ชายแบบนี้คุณมั่นใจให้เขาเป้นพ่อของลูกคุณหรือครับ ผมเห็นใจและเข้าใจนะ ความรักทำให้คนตาบอดหน้ามืดตามัวจริงๆ แต่เชื่อเถอะ พยายามเพื่อตัวเองซักนิดเถอะ มีแฟนทีไรพยายามเพื่อเขา ทำเพื่อเขา อยากให้เขามีความสุขตลอดแต่ไม่เคยถามใจตัวเอง ไอ่ที่ทำเนี่ยสุขมากแค่ไหน บางครั้งคบตั่งนานหาไม่มีความสุขเลย อยู่แต่กับความทุกข์ที่ต้องคอยระแวงแฟนมีคนอื่น แฟนหนีเที่ยว แฟนหายไปนานๆไม่ไป อื่นๆอีกมากมาย คุณทนได้ยังไง กับความรู้สึกพวกนี้ คุณยอมได้ยังไงกับการเป็นตัวเลือกของคนคนนึง ที่ไม่ได้ให้กำเนิดคุณออกมา ไม่ได้เลี้ยงคุณมาจนโต คุณไม่รักตัวเองบ้างเลยเหรอ ชีวิตคุณผมมั่นใจ ถ้าคนวัยทำงานมันมีคนชอบคุณบ้างอยู่แล้ว ถ้าคุณโสดผมก็เชื่อว่าพร้อมจะมีคนมาดูแลคุณต่อจากเขาแน่ๆ แต่คุเลือกที่จะไม่เปิดใจให้คนอื่น คุณเลือกที่จะจมอยู่กับอดีต เลือกเองเจ็บเองครับ ฉะนั้นถอยออกมาเถอะ มันไม่ได้เกี่ยวกับโรคซึมโรคอะไรของคุณเลยนะจริงๆ มันอยู่ที่คุณ ยอมจนคุณคิดว่าคุณเป็นโรคมากกว่า คิดมากจนนอนไม่หลับ นึกแต่ภาพความทรงจำเก่าๆทั้งคืนตอนอยู่คนเดียว พอเถอะครับ ถ้าคุณไม่มีใครจะบ่นใครจะโวย ใครจะระบาย จะมาบ่นหลังไมค์ก็ได้ คืออยากให้หลุดออกมาจากวงโคจรชีวิตแบบนี้นะครับ ไปเจอคนดีดีข้างหน้า ที่เขาไม่เห็นคุณเป้นของแถม เป้นตัวเลือก หรือ เป็นตัวสำรองเหอะครับ ทั้งโลกไม่ได้มีเขาคนเดียว คุณยังมีโอกาสเจอคนอีกมากมายนับไม่ถ้วนใครจะรู้ว่าจะเจออะไรแบบไหน คุณจะรู้ได้ยังไง ถ้ายังไม่ได้ก้าวออกมาจากที่เดิม จากอดีตของคุณที่ ณ ตอนนี้คุณยังนั่งอยู่ที่เดิม เป็นห่วงครับ เอาใจช่วยเสมอ ไม่ได้เกี่ยวกับโรค มันเกี่ยวกับความสัมพันธุ์ที่ทำให้คุณคิดเอาเองว่าเป้นโรค หวังว่าจะดีขึ้นและคิดอะไรขึ้นมาได้บ้างนะครับ สู้ๆครับ รักตัวเองให้มากกว่าเขาซักที อย่างน้อยขอแค่วันนี้ก็ยังดี สู้ๆครับ