ผมอายุ 33 เริ่มทำงานตั้งแต่ท25 จนเป็นเจ้าของกิจการ ตอน 30 มีเงินทองมากมายเหลือเฟือ อาจจะไม่ถึงขนาดเจ้าสั่ว หรือร้อยล้านพันล้าน

แต่ทุกอย่างก็สร้างมาด้วยตัวเอง จนตอนหลังมาคิดว่า ทุกอย่างที่เราทำ ทำไปทำไม ทำเพื่อใคร

ตอนอายุน้อยๆ ตั้งเป้าหมายว่าจะประสบความสำเร็จในชีวิต ก่อนอายุ 30 ก็พยายามอย่างหนักตนสำเร็นจ มีเงินมีทอง มีอสังหา ที่สามารถอยุ่ได้ยันแก่ตาย อย่างสุขสบาย

แต่พอเกิดคำถามขึ้นในใจ ว่าทั้งหมดที่ทำไป ไม่รุ้จะทำไปเพื่อใคร รุ้สึกว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการ โดยส่วนตัวเป็นคนมีเพื่อนน้อย พบปะผู้คนน้อย ไม่เที่ยว ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่

ความสุขที่เคยมี ทั้งเรื่อง ส่วนตัวที่เคยสนุก เคยมีความสุข ถูกพรากไปเรื่อยๆ เคยเลี้ยงแมว พอพี่สาวมีลูก ก็โดนพรากแมวไป เคยชอบ เซ็ก แต่ยาต้านซึมเศร้าก็ไปลดสมรรถภาพทางเพศ เคยมีความสุขกับการกิน แต่ก็ไปลดน้ำหนักด้วยการทำบอลลูนกระเพาะอาหาร กินแต่ ensure อาหารทดแทนเพื่อควบคุมแคลลอรี่

ยิ่งตอนนี้รุ้สึกว่าไม่มีใครที่รักเรา เข้าใจเรา ต้องการเรา จริงๆ หน้าตาเราไม่ได้หล่อ แต่งตัวธรรมดา เสื้อยืดกางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ ไม่เคยใ้ของแบรนด์เนม

รุ้สึกเหมือนกับว่า ยืนอยุ่บนดาดฟ้าตึกสูง ยิ่งมีความสุข เราก็ยิ่งเดินถอยออกมาจากขอบดาดฟ้า มีความทุกข์ ก็เดินหน้าไปหาขอบ แต่พื้นที่ความสุขลดงเรื่อยๆ จนคิดว่า โลกนี้คงไม่ใช่ที่ของเราจริงๆ

เลยทานยานอนหลับ rivotil ไป 40 กว่าเม็ด ตื่นมาอีกที ที่ icu

โดยพื้นเพ ครอบครัวไม่ได้เป็นคนอบอุ่นอะไร มีบาดแผลทางใจตั้งแต่เด็ก ฝังใจ พ่อแม่รัก แต่รักด้วยการใช้ความรุนแรง ตบ ตี ทำให้อับอาย ดูถูก เปรียบเทียบ ตอนรี้รอดมาได้ แต่ก็ยังวนเวียนคิดอยุ่เสมอว่าจะทำยังไงถึจะตาย เคยใช้สาย IV เจาะเข้าที่เส้นเลือดในแขนข้อพับ แล้วปล่อยให้ไหลไปเรื่อยๆ แต่มีแม่บ้านมาเจอก่อน

ผมจะทำยังไงดีครับ ถึงจะจากโลกนี้ไปได้ เหมือนโลกทั้งใบเกลียดผมเหลือเกิน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้