บ้านเรามีลูกสาวสองคน คือเรากับน้อง เราสองคนห่างกัน4ปี
แต่เล็กจนโตพ่อแม่เราจะบอกเราเสมอว่า เป็นพี่ต้องเสียสละให้น้อง แบบนี้ตลอด
พอมีเรื่องทะเลาะกัน เราก็จะเป็นคนผิดตลอด แม่ก็จะตีเรา และน้องก็ชอบทำเราเจ็บตัวตลอด จำได้ว่าครั้งนึงน้องเอาเชือกฟาดหน้าเราจนเป็นรอย เราโกรธมากถึงขั้นดึงผมน้องกระชาก พอเห็นว่าน้องเจ็บเราก็ถึงคิดได้ พอแม่รู้แม่ก็ตีเราอีก จากนั้นเราก็ไม่ได้ตีน้องอีกเลยแต่น้องก็ยังไม่หยุด เวลาเราโมโหเราจะชอบกรีเด กรี้ดตลอดเพราะทำอย่างอื่นไม่ได้ แต่พอโตมาก็หายเอง
น้องเราเป็นเด็กเรียนเก่งมาก คือสอบได้ที่1ตลอด ในขณะที่เราได้แต่ที่2 บางทีน้องมาขอให้ทำงานให้ แล้วเราไม่ทำแม่ก็จะมาด่าเราแบบไม่ฟังเหตุผลอีกเช่นเคย
ด้วยฐานะทางย้านเราไม่ค่อยดี พอเราจบม.3ก็มีคนมาทาบทามให้แต่งงานด้วย ฝ่ายชายมีที่ดินเยอะ มีหน้ามีตาพอสมควรในหมู่บ้านเรา แม่เราก็พูดกับเรา ว่าส่งเราต่อไปไม่ไหว ลืมบอกว่าตอนนั้นบ้านเรามีวัวฝูงนึงที่เราเลี้ยงมาตั้งแต่ ป.4แต่แม่ก็ยังบอกว่าส่งไม่ไหว ทั้งๆที่เราเรียนในโรงเรียนรัฐบาลที่ฟรีทุกๆอย่าง เราไม่เคยขอให้แม่ส่งไปเรียนโรงเรียนในเมืองด้วยซ้ำ เราได้เรียนแค่โรงเรียนประจำตำบล เราก็ร้องไห้เพราะเราไม่อยากแต่ง แต่แม่ก็ยังบังคับว่าถึงไม่แต่งแม่ก็ไม่ส่งเรียนต่อ ม.4อยู่ดี เรานอนร้องไห้อยู่หลายคืน จึงไปบอกกับฝ่ายชายเองว่า ไว้เราจบม.6ก่อน ค่อยมาคุยกันอีกที ตอนนี้เรายังเด็กเกินไป
แม่ก็ส่งเราเรียนต่อม.ปลาย ทีนี้พอจบม.6 เราก็เจอปัญหาเดิมอีก คือคนเดิมเขาจำได้ ครั้งนี้เขาจะมาขอแต่งเลย แต่เราก็อยากเรียนต่ออีกเหมือนเคย เราคุยกับแม่ก็ไม่ได้เพราะแม่บังคับเราเหมือนเดิม ในขณะที่คนอื่นได้อยู่บ้านอ่านหนังสือสอบกัน เรากลับต้องนอนร้องไห้เพราะแม่บังคับแต่งงาน ตอนจบม.6เราได้ทุนเรียนต่อและได้เงินจากคุณครูคณิตศาสตร์เพื่อไปสอบ1,000บาท เราติดที่นั่น และพ่อเป็นคนไปเคลียร์ฝ่ายชายว่าเราไม่แต่ง ทำให้ครอบครัวเรากับเขาไม่ค่อยสนิทกันเหมือนเดิม ในขณะที่เราถูกบังคับน้องสาวเรากลับไม่เคยต้องทุกข์ใจแบบเราเลย