แอบรักเพื่อนสนิทคนนึงมาตั้งแต่ปี 48

เคยสัญญากันไว้ โดยฝ่ายชายเป็นคนเปิดประเด็นว่าถ้า 30 ยังไม่มีใครจะแต่งงานกัน

เมื่อประมาณห้าปีที่แล้ว รู้ข่าวจากเพื่อนว่าเค้าจะแต่งงาน ครั้งนั้นร้องไห้จนตาบวม แต่ท้ายที่สุดเค้าก็ไม่ได้แต่ง คงเพราะเหตุผลทางบ้านเค้า

จากวันที่รู้ข่าว เราก็ถอยออกมา และก็รู้ว่าเรื่องของเราเป็นไปไม่ได้ หายจากเค้านานมาก คงสักสองปี

พอโตขึ้นมายังรู้สึกว่าเรายังรักเค้าอยู่นะ แต่มีสติมากขึ้น ไม่งอแง วางตัวอยู่ในสถานะเพื่อน ที่พยายามจะทำให้ได้

ในการกลับมาคุยกันในฐานะเพื่อน เคยบอกผู้ชายคนนั้นว่าถ้าเค้าจะแต่งงาน ขอให้บอกเราก่อน เพราะเราไม่อยากรู้จากเพื่อนหรือรู้คนสุดท้ายอีกแล้ว

......

ผ่านไป จนเมื่อสามวันก่อน ได้เจอกันเกือบครบทั้งกลุ่ม
ก็ได้รู้ข่าวนั้นอีกครั้ง

...ปีหน้า เราก็ได้เจอกันอีกแก ดีเนอะ เพื่อนแต่งงานกันปีละครั้ง จะได้เจอกันทุกปี ไอ้××นี่ไวเหมือนกันเนอะ ปีหน้าก็แต่งแล้ว

อีกแล้ว.....รู้คนสุดท้ายอีกแล้ว
ความรู้สึกตอนนั้น ชาไปหมด แต่ไม่ร้องไห้นะ คงช็อคมั้ง คิดแค่ว่า ทำไมทำกับเราแบบนี้อีกแล้ว ทั้งๆที่เจอกัน ทั้งๆที่มีโอกาสให้คุยกับเรา อนากจะเหวี่ยง อยากจะพูดประชด
ในหัวมันตีกันไปหมด
แต่สุดท้าย...ได้แค่พิมพ์ไลน์ไป ว่ายินดีด้วยนะ

พอ หลังจากวันนั้น เวลาอยู่คนเดียว น้ำตาจะไหลตลอด เพลงอะไรมาก็เจ็บหมด เข้าเรื่องเราหมด คำพูดในละคร ในชีวิตประจำวันที่คุยเล่นกับที่ทำงาน ทุกอย่างทำให้น้ำตาไหลได้

เจ็บมาก

หวังว่าปีหน้า เราจะไปงานแต่งเค้าได้อย่างสนิทใจ และยินดีกับเค้าได้เต็มปาก