“ดอกไม้กาลเวลา”
พร่ำเพรียกให้อดีตหวนคืนมา
จนลืมว่าปัจจุบันสำคัญสุด
ทั้งสิบนิ้ว สองมือหมายยื้อยุด
โถมเรี่ยวแรงเร่งรุดเข้าฉุดดึง

กลีบดอกไม้ในอดีตสีซีดเซียว
คอยรั้งเหนี่ยวโน้มจิตให้คิดถึง
ภาพวันวานผ่านมายังตราตรึง
คราวครั้งหนึ่งเคยเป็นหลักแหล่งพักใจ

มิใช่ภาพเติมต่อเพื่อหล่อเลี้ยง
หากเป็นเพียงภาพจำเพื่อร่ำไห้
คมอดีตกรีดซ้ำย้ำลงไป
รอยเล็กใหญ่แผลเป็นยิ่งเด่นชัด

สวนดอกไม้สีเขียวมิเหลียวมอง
ฟ้าเรืองรองเลิศล้ำมิสัมผัส
แสงดาวพร่าง น้ำค้างพรม สายลมพัด
ยังแจ่มชัดทุกขณะตลอดมา

ทิ้งอดีต ไม่เพรียกหาอนาคต
ปัจจุบันปรากฏอยู่ตรงหน้า
วางทุกข์ถมทับแบกรับมา
จะพบว่าดอกไม้..บานในตน

เขียน: รินศรัทธา กาญจนวตี
กวีตาบอดผู้ถือคบเพลิง