เรื่องก็ความเหนื่อยอ่ะค่ะไม่ได้ทำงานเหนื่อยหรือเลี้ยงลูกเหนื่อยมีกับสามีเราก็ไม่ได้เป็นแม่บ้านที่ดีสักเท่าไร สามีไม่ค่อยใสใจหรือเป็นห่วงเราทำงานเลิกงานดึกทักไปบอกว่าจะกลับดึกว่าปกติคำตอบที่ได้คือ "ใจสิ"คือนี้เมียกลับบ้านดึกขับมอไซกลับ ไม่มีความเป็นห่วง ครอบครัวเขาก็ดูถูกพ่อแม่เราพ่อแม่เขาต่อว่าพ่อแม่เราต่อหน้าเรา เราถือว่าเป็นเด็กผู้ใหญ่พูดก็ฟังไป เราเป็นเด็กแต่มันก็พ่อแม่เราจะให้ใครมาว่าก็ไม่ใช้ คือมันหลายๆเรืองรวมกันมันท้อใจมากอดทดเพื่อลูก สามีเมาแล้วหาเรื่องทะเลอะลงไม้ลงมือ ก็ทนมาตลอด ไม่บ่อยแต่ก็กลัวมากใช้ชีวิตมาด้วยกันผ่อนบ้านผ่อนรถก็อดไปด้วยกัน แต่ก็พอทะเลอะนิดก็ไล่เราออกจากบ้านตอนนี้ทนมาเพื่อลูกและรอดูว่าอะไรจะดีขึ้นไม่ เราอยากเรียนต่อก็ไม่ให้เราเรียน อยากทำงานดีกว่านี้ก็ไม่ให้ไปทำเพราะต้องไกลกัน ถ้าเราออกมาตอนนี้คือมาแต่ตัวไม่มีอะไรเลย เงินไม่มีติดตัวทองที่ได้ก็คืนแม่เขาไปหมดเพราะเอาไปช่วยผ่อนบ้าน ออกมาจะเอาลูไปด้วย 1 คน(เรามีลูกด้วยกัน 2 คน ลูกสาว) อีกคนให้อยู่กับปู่ย่าเขาถ้าชีวิตเราดีขึ้นหรือยังงัยก็จะรับลูกมาดูทั้ง2คนเลย มืดไม่หมด ทุกครั้งที่กลับบ้านจะกลัวว่ากลับเจอสามีเมาอยู่มัยจะทำไรเราป่าวคือระแวงมาก สามีไม่ให้ไปไหนเลย ออกไปนั่งคุยกะเพื่อนหรือกลับบ้านพ่อแม่พ่อแม่เขาและเขาจะไม่พอใจต่อว่าตลอด คือความรักที่มีให้กันมันหายไปตอนไหนไม่รู้ ความรักมันไม่พอสำหรับชีวิตคู่หรอ