ความรู้สึกเราเหมือนมันเป็นปัญหาของชีวิตแบบโรคจิตไปเลย แล้วจะรู้สึกระแวงทุกครั้งที่จะเข้าร้านอาหารตามสั่ง เพราะอาหารที่เราอยากทาน เราจินตนาการอย่างเอร็ดอร่อยไว้แล้วว่าจะกินกับอะไร แต่พอได้อาหารเท่านั้นล่ะ แบบอยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก จะไม่เอาก็ไม่ได้เสียดายเงิน จะบอกแม่ค้าก็กลัวหาว่าเรื่องมาก(หรือเราจะเรื่องมาก) อย่างที่เจอบ่อยที่สุดๆเลยตั้งแต่เล็กจนโตเลยคือ ไม่ว่าจะสั่งเมนูไหนก็อยากให้มีคู่กันมาตลอด คือ เราชอบ “ไข่ดาวไม่สุก” แบบเจาะไข่แดงคลุกกับข้าวฟินๆ แล้วตัดภาพมาที่ความเป็นจริง คือที่ส่วนมากๆๆๆๆเลย จะได้เป็นไข่ดาวสุกๆมาวางพรึ่บให้ตลอด ทั้งที่พึ่งจะทำให้ใหม่ ไม่ได้ทอดใส่ถาดไว้นะ เรารู้สึกหงุดหงิดเหมือนฝันสลายหรือเราต้องไปพบจิตแพทย์มั้ย? ร้านที่เข้าได้ก็จะเป็นร้านประจำจริงๆ เพียงเพราะคิดว่า เราเข้าร้านอาหารตามสั่งอ่ะ ก็อยากได้ตามที่สั่ง แต่กลับไม่ได้ตามสั่งเพียงเพราะเมนู “ไข่ดาว” คือคิดว่ามันเป็นอะไรที่ง่ายมากๆ แต่กลับไม่ได้ตามที่อยากทานหรือตามที่สั่งเลย เจอมาตลอดชีวิตเลย ถึงใครจะบอกจะพูดถึงโทษของไข่ดาวไม่สุกยังไง แต่ก็คือความชอบของคนเรามันต่างกันอ่ะค่ะ เอาตรงๆเรารู้สึกเครียดนะกับเรื่อง “ไข่ดาวไม่สุก” คือมื้อนั้นจะทานต่อไม่ได้เลยทันทีเลยค่ะ