ตามหัวข้อค่ะ อึดอัดมาก หลายๆเรื่องเขาบีบให้เราทำด้วยเหตุผลที่ว่า เขาก้เหนื่อยอยู่แล้ว/เขาเป็นห่วง ย้อนไปนะคะเราเริ่มรู้สึกอึดอัดตั้งแต่ช่วงเริ่มเข้าเรียนม.ต้น คือรรเรามันมีให้เลือกสายตั้งแต่ม.ต้นค่ะ ตอนนั้นเราเรียนวิทย์-คณิต เพราะ1พ่อแม่แหละค่ะอยากให้เรียน 2เขาปูให้เราเป็นราชการแบบพ่อ ในข่วงม.ต้นก้โอเค เพราะเขาไม่ได้เข้มไรมาก มันแค่พื้นฐานอะค่ะ ช่วงแรกๆก้อยากเป็นราขการตามที่เขาพูด แต่พอเริ่มหาตัวเองจริงๆไม่ได้อยากเป็นเลยค่ะ พอช่วงจะจบม.3 ก้ต้องตัดสินใจว่าจะเบือกสายเรียนอะไร เราตัดสินใจเบือกเรียนสายศิลป์คำนวณ ตอนนั้นมีแค่คนบอดว่าทำไมไม่เรียนสายวิทย์ต่อ ตอนแรกก้เรียนได้อพไรแบบนี้ เราโคตรกดดันเลย แท่ก้ชอบพัดว่าหมดหวังแล้วที่จะให้เป๋นนายร้อย เรียนสายนี้จะเข้าได้ยังไง ช่วงนั้นร้องไห้แทบทุกวันเลยค่ะ ไม่มีใครเข้าใจเราเลย มีแต่เพื่อน ตอนนั่งสอบเลือกห้องสายก้นั่งทำนั่งร้องไห้ไป แค่เราอยากที่จะเรียนภาษาทำไมต้องทำเหมือนเราไม่รักเรียนขนาดนั้น พอเราเริ่มเปิดเทอมเรียนเราก้คิดว่าเข้าคงจะเข้าใจที่เราเรียนแล้ว เขาขอให้เราเรียนรดให้แต่จริงๆเชิงบังคับแหละ  เดี๋ยวมาต่อนะคะ