สวัสดีทุกคน วันนี้เราอยากจะขอคำปรึกษาสักหน่อย พูดคุยเเลกเปลี่ยนได้
เราเรียนม.ปลายอยู่รรแห่งหนึ่ง ตอนนี้เราเพิ่งขึ้นม.4 กำลังปรับตัวกับการเรียนซึ่งถ้าเอ่ยแผนการเรียนไปหลายๆคนคงคิดว่าโห้ววสายนี้ใครเรียนได้โคตรเก่งเลย ใช่เเล้วมันคือสายวิทย์คณิต ซึ่งเป็นช่วงระยะเวลาที่เราต้องลำบากมาก เราไปรรทุกวันทั้งที่ไม่เคยจะมีความสุขสักครั้ง เราเฮฮายิ้มไปวันๆกับเพื่อน เรียนวิทย์เเต่ละวันไม่เคยอยากจะเรียนมันเลย ใครจะรู้ว่าเราเรียนทั้งน้ำตา ส่วนตัวเเล้วเราเป็นคนชอบภาษามากๆ ขอเล่าย้อนไปตอนเลือกสายเเพร้บ ตอนนั้นเราเรียนม.ต้นสายวิทย์ซึ่งเกรดเรามันโอเคมาก แต่เราไม่เคยคิดที่จะเรียนสายวิทย์ต่ออยู่เเล้วคนมันไม่ชอบวิทย์จะให้ทำยังไง ใช่มั้ยล่ะ?  ตอนเเรกเราจะเรียนศิลป์คำนวณเเต่คิดไป คิดมา ถ้าชอบภาษาก็จัดหนักทางภาษาเลยสิ เราเลยจะลงเรียนศิลป์ญี่ปุ่น เรากรอกใบสมัครไปแล้วด้วย ตอนนั้นเป็นเวลาที่เเฮปปี้มากเพราะเเม่เราก็เห็นด้วย ครูที่รร ก็ขัดๆหน่อย แต่เขาตามใจเรา เพราะชีวิตเป็นของเรา แต่พอเราส่งใบสมัครไป (คือเราเรียนต่อที่รรเดิมได้โควต้า)ได้ไม่กี่วัน ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปเมื่อแม่เราไปปรึกษากับเพื่อนว่าถ้าเรียนภาษามันหาเรียนยากน่ะถ้าไม่เก่งจริง แม่บอกว่าเขาบอกอย่างนี้ ตอนนั้นจากแฮปปี้อยู่อกแทบจะระเบิดตอนนั้นเราค้านน่ะว่า เอ้อเราชอบมัน เเล้วคิดว่าจะทำให้มันดีได้เเน่เชื่อใจลูกสิ แม่ยังไม่พอครูที่ รร เขาเห็นใบสมัครเราลงเรียนภาษาทั้งที่เกรดวิทย์คณิตดีมากเเถมม.ต้นก็เรียนสายนนี้มา มันน่าจะเอาความรู้ไปต่อยอดได้น่ะ ตอนนั้นเราลังเลมากอีกใจจริงหรอ อีกใจทำไมไม่มีใครสนับสนุนเราเลย ทั้งที่เเต่ก่อนเขาเคยบอกเรามาตลอดว่าอยากเรียนอะไรก็เรียนไปแค่มีใบปริญญามาให้ชื่นชมสักใบก็พอใจเเล้ว ตอนนั้นเรารับความกดดันไม่ไหวเลยอื้มๆยอมลงสายวิทย์ไป เราคิดว่าเรารับได้เดี๋ยวก็ชอบเองเเหล่ะ มันไม่ยากหรอก ตอนนั้นเราร้องไห้ทุกคืนเลย ไม่รู้จะพูดยังไง แต่พอเราเรียนเเล้วพยายามปรับตัว พยายามชอบวิทย์ ชอบมัน แต่ยิ่งเรียนยิ่งไม่ชอบมันยิ่งไม่ใช่  ตอนนี้เราคิดเลยว่าถ้าตอนเลือกสายเราหนักแน่นกว่านี้เราคงไม่ต้องมาเสียใจ ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยไปขอย้ายสายน่ะ เราเคยไปสอบถามแล้วเเต่เขาบอกให้เราเรียนๆไปก่อนถ้าไม่ชอบจริงๆค่อยมาหาครูอีกทีเพราะเขาเห็นเกรดเราดีเขาเสียดายเรา เราโอ้ยยอยากโวยวายมากแต่ทำไรไม่ได้ ก็เดินออกมาเงียบๆ  เรากะว่าจะพูดเรื่องย้ายสายกับเเม่เเต่พอได้ยินเเม่พูดมาว่า จะตั้งใจหาเงินให้ลูกเรียน ลูกตั้งใจเรียนให้เเม่เเล้วกัน แม่จะทำงานทุกอย่างให้ เพราะได้ยินอย่างนั้นเราไม่กล้าพูดเลย ตั้งเเต่เปิดเทอมเราไม่เคยบ่นกะเเม่เลยว่าเรียนวิทย์ไม่ได้เลยจริงๆ เราไม่อยากให้เขาเสียใจ เราเข้าใจว่าช่วงเเรกมันต้องมีการปรับตัวแต่ในเมื่อเรารู้เเล้วว่าเราไม่ชอบอะไรยังไงมันก็ไม่ได้ เรารู้ลิมิตตัวเองน่ะ แต่ที่เล่าให้ฟังเเค่อยากขอคำปรึกษาว่าควรทำยังไงดีเราถึงจะทำความเข้าใจกับวิทย์ได้ และใครเคยมีประสบการณ์ในการทำสิ่งที่ไม่รักไม่ชอบเเต่ก็ต้องทำมั้ย ตอนนี้อึดอัดอยากจะร้องไห้ทุกวันเลยเวลาอ่านหนังสือไม่เข้าใจ