ต้องบอกก่อนว่า เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ อายุ 32 แล้ว 
แม่กับพ่อเลิกกันมาเป็น 10+ ปี แม่ก็มีแฟนใหม่ ที่นิสัยจะคล้ายกัน คือมีความเยอะเหมือนกัน เราอยู่กัน 3 คน
เวลาเราจะไปไหนทำอะไร กลับกี่โมง ทุกครั้งจะต้องบอกแม่ ซึ่งเราทำแบบนี้มาโดยตลอดตั้งแต่แรก
ถ้าไม่ได้พิมพ์บอก เค้าก็พิมพ์ถามอยู่ดี เข้าใจว่าเป็นห่วงมาก เราก็เลยต้องพิมพ์บอกทุกครั้ง
แต่ประเด็นตอนนี้เรารู้สึกอึดอัดกับการที่ได้อยู่บ้าน จริงๆเป็นมานานแล้ว แต่เราแค่ไม่ได้ออกมาจากตรงนี้สักที
เคยพูดว่าอยากจะไปอยู่เอง แต่กลายเป็นว่าแม่ก็เงียบไม่คุยด้วย ทำตึงใส่แล้วก็บอก 'อยู่กับฉันมันไม่มีความสุข' 
แล้วก็ร้องไห้ แม่จะมีคำพูดที่ประชดอยู่ตลอดเวลา แม่ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิด เค้าจะคิดว่าตัวเองถูกตลอด 
เอาจริงๆเราก็คือคนที่แคร์แม่มาก ทำให้เราออกไปจากตรงนี้ไม่ได้สักที ก็ได้แต่อยู่แล้วก็ร้องไห้บางครั้ง
เราชอบเก็บทุกคำพูดมาคิดแล้วก็เครียด เราไม่สามารถพูดหรืออธิบายอะไรได้เพราะแม่จะไม่ฟังความเห็น จะเอาตัวเองเป็นใหญ่เสมอ
เรารู้สึกว่าเราโตแล้ว 32 แล้ว แต่เราก็ยังเด็กในสายตาแม่อยู่ดี เราจะไปเที่ยวกับแฟนทุกครั้งก็ต้องขอไปนี่นะนั่นนะ
ซึ่งเราก็ให้แม่รับรู้ตลอดว่าไปไหน แต่กลับมืดมากก็ไม่ได้  ส่วนเวลาไปเที่ยว ตจว กับแฟนไม่ได้บอกแม่ ถ้าบอกก็ไม่ได้ไป
เพราะแม่บอกเราว่า ตราบใดที่ยังอยู่ในความดูแลของแม่ แม่ก็ไม่ให้ เราคบกับแฟนมา 4 ปี จะเข้าปีที่ 5 ค่ะ
เรารู้สึกอยากออกจากความรู้สึกแบบนี้มากๆ แต่เราก็ได้แค่รอเวลาที่ทำให้ถูกต้องตามที่แม่ต้องการ คือต้องแต่งงานเท่านั้น
ถึงจะมีโอกาสทำอะไรได้มากขึ้น 
มีใครเป็นแบบเราบ้างมั้ยคะ ที่แม่แทบไม่ปล่อยเลย มันอึดอัดมากๆ
ได้แต่คุยกับแฟนว่าเก็บตังแล้วรีบมาขอ เราได้ออกไปจากตรงนี้สักที 😢