สวัสดีค่ะ อยากหาคนคุยกับเรื่องนี้มากๆเพราะตอนนี้ตัวเราเองไม่รู้จะต้องอยู่ในจุดไหนถึงจะเซฟความรู้สึกเราและลูกได้ค่ะขอเกริ่นก่อนว่า /ที่ผ่านมาช่วงหลายปีจนถึงตอนนี้เรากับสามีก็ทะเลาะกันเรื่องที่เราชอบบ่นเขาอยู่ตลอดเราเองก็มีนิสัยชอบห้ามเขาคบเพื่อนไม่ดีไม่อยากให้มั่วสุมห้ามติดโทรศัพมากไปตอนเลี้ยงลูกห้ามทำบ้านรกสกปรกเพราะเรามีนิสัยรักบ้านมากค่ะเราสิ่งที่เราขอ,ห้ามมีอยู่แค่นี้ตลอดเราบอกเขานะคะมีไรพูดกับเราตรงๆอย่าลับหลังเราหรือเอาเราไม่พูดต่างๆนาๆถ้าบอกเราถ้าเราผิดพลาดจริงๆเรายอมรับค่ะ พอมาถึงวันที่เขาบอกค่ะว่า(แฟนเก่าเขาดีกับเขามากไม่เคยห้ามอะไรเขาสักเรื่องอะไรๆก็ตามใจเขาเขาได้ใช้ชีวิตทุ่มเทให้ตัวเอง)พอมีเราเข้ามาเหมือนเขาเองต้องแบกรับภาระมากมายไม่เป็นตัวเอง*ขอย้อนกลับไปนะคะตอนที่เราคบกับเขาแรกๆเราถามเขาว่าจะเอาเราเข้ามาอยู่ในบ้านจริงๆใช่มั้ยแน่ใจใช่มั้ยเขาก็บอกนะคะว่าเขาคิดมาดีแล้วพอเราได้ยินเขาบอกกับเราเรื่องนี้เราพูดไม่ออกจริงๆค่ะเพราะที่ผ่านๆมาการกระทำมันฟ้องมาตลอดว่าเขาลืมคนเก่าไม่ได้ ส่วนเราเองก็ถามเขาต่อว่าจะเอายังไงถ้ามีเราแล้วมันแย่กับชีวิตคุณ เขาก็ตอบกลับมาว่าเขาเองไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้ถ้าลูกกับเราจากเขาไป แล้วเขาจะใช้หนี้หมดได้ยังไง คืออะไรอ่ะตรงนี้ถึงห้ะ!!!! คือคุณควรปล่อยเรากับลูกไปไหมอ่ะถ้าคุณเองไม่มีความสุขแล้ว หรือที่ปล่อยเรากะลูกไปไม่ได้เพราะติดเรื่องหนี้กันแน่ที่กลัวว่าตัวเองจะใช้หนี้ไม่หมด???? บอกตรงๆนะคะความรู้สึกเราที่รักเขาหวังดีกะเขาตอนนี้มันหมดจริงๆค่ะแต่มันก็ทีเหตุผลที่ต้องอยู่ต่อเพราะลูกจริงๆค่ะไม่ได้กลัวเรื่องลูกต้องมีพ่อนะคะกลัวเรื่องต้องแย่งลูกอยากให้เขาพูดออกจากปากสักทีค่ะว่ายอมปล่อยเรากะลูกไป เราไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่หรือเป็นเรื่องที่เกลียดกันถ้าจะจบขอให้จบดีๆ เราเองก็มีพ่อแม่ที่คอยรับเรากลับบ้านนะคะแต่เราเองก็จะอดทนให้ถึงที่สุดจนกว่าอีกฝ่ายจะจะร้องขอให้เราเลิกกับเขาไปความรู้สึกเรามันด้านชาไปทุกเรื่องแล้วค่ะเจอมาเยอะจนไม่อยากร้องไห้กับมันแล้วค่ะ

ถ้าเป็นพี่ๆเองจะทำยังไงคะ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะด่าให้หายโง่ก็ได้นะคะแต่อย่าแรงค่ะฮ่าฮ่า