ตามคำแนะนำของเพื่อนสมาชิก ผมก็ลองไปฟังดู ที่ท่านได้ยกตัวอย่างว่า ทำให้คนที่เรียนพระอภิธรรม ต้องกราบขอโทษขอขมาแล้วกราบกรานเป็นลูกศิษย์
ผมก็ฟังตอนที่กล่าวถึงพระนิพพาน ก็จับประเด็นได้ว่า
วิปัสสนูปกิเลส ที่ท่านเข้าใจ ไม่เห็นตรงกับ ตรุณอุททยัพพยญาน และ พลวอุทยัพพยญาน เลยครับ
ท่านที่ฟังมามากมาย พอจะจับประเด็นได้บ้างไหมครับ คิดเหมือนผมไหมครับ หรือคิดแตกต่างอย่างไร
เพื่ออนุเคราะห์แก่กัลยาณมิตรในทางธรรมครับผม
กราบ นมัสการ ขอบพระคุณล่วงหน้ามา ณ ที่นี้ครับ
หนึ่ง ในความคิดของผม หากผู้เรียนพระอภิธรรมเข้าใจจริงๆ ก็ต้องเริ่มปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐานแล้ว ดังนั้น คงเป็นการยากที่จะเห็นวิธีอื่นๆที่จะเปลี่ยนใจครับ คงจะต้องปฏิบัติไปตามที่ตนเองเข้าใจ จึงทำให้อนุมาณเอาว่า ไม่เข้าใจพระอภิธรรม จึงต้องไปกราบขอขมาแล้วยอมตัวเป็นลูกศิษย์นะครับ
สอง ผู้เรียนพระอภิธรรม ที่เข้าใจ ก็จะรู้ว่า เป็นแนวทางที่ทำให้เข้าใจถึง นาม รูป นิพพาน และบัญญัติ ได้และช่วยอุปการะแก่การปฏิบัติวิปัสสนากัมมัฏฐาน คือ สติปัฏฐาน ๔
ปล.เมื่อไม่เรียนพระอภิธรรม แล้วก็ไม่รู้ว่าตรงหรือไม่ตรงทางที่พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอน ก็คิดเองว่านี้ใช่นั้นไม่ใช่ โอกาสที่จะใช่แนวทางตามที่พระพุทธเจ้าให้แนวทางไว้คงมีน้อยนะครับ (แค่ลำดับโสฬสญาน และความเข้าใจไม่ศึกษาก็ไม่มีวันเข้าใจ)
ปล.และอีกอย่างหนึ่ง บุคคลที่ได้แค่ดวงตาเห็นธรรม เพียงแค่นี้ก็มีนิพพานเป็นอารมณ์แล้ว เขาคงไม่อยากมีอะไรเพิ่มเติมอีกในชีวิต คงมีแต่ความเมตตากรุณาที่จะชี้แนะทางให้กับบุคคลที่เป็นสหชาติเท่าที่มีโอกาสเท่านั้น และปฏิบัติต่อไปเพื่อให้บรรลุธรรมอันยิ่งๆขึ้นไป
ที่สำคัญ คนเรียนพระอภิธรรมไม่ใช่คนที่ผิดปกติแต่เป็นคนธรรมดาที่ชอบการศึกษาเรียนรู้ทำความเข้าใจสิ่งที่ตนไม่รุ้ไม่เชื่อให้ชัดแจ้งด้วยตนเองด้วยการศึกษาและที่สำคัญก็คือต้องมีความพยายามมากมาย