ฝัน....แล้วตื่นมาร้องไห้หนักมาก
ฉันกังวลมากไม่สบายใจสุดๆ
ในฝันฉันขับรถยนต์ไปไหนซักที่โดยมีน้องชายนั่งข้างคนขับ รถคุยหลอกล้อกันไปมา โดยมีฉันคุยเป็นส่วนใหญ่และน้องชายเป็นคนฟัง จู่ๆฉันพูดขึ้นมาว่า
"ตั้งแต่พรุ่งนี่เป็นต้นไปฉันจะทำดีกับแม่ให้มากขึ้น" (อันที่จริงฉันก็ไม่ได้เป็นลูกที่แย่นะคะ เพียงแต่ยังรู้สึกว่าสิ่งที่เราทำให้แม่มันยังไม่มากพอกับทีาแม่ทำให้เรา แม่ยังเหนื่อยอยู่)
แต่กลับกลายเป็นว่านั้นเป็นคำพูดสุดท้ายของฉัน ฉันรู้สึกวูบและตื่นขึ้นอีกครั้งในห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาประมาณ 30-40 คนนั่งกับเพื่อนห้อง จับกลุ่มคุยกัน มีคนคุมที่ยืนเฝ้าประตูห้องอยู่ บรรยากาศเหมือนห้องของเด็กอนุบาลที่คุณครูยืนมองเด็กเล่นกันอย่างห่วงใย โดยมีน้องชายฉันนั่งอยู่ข้างๆ ในหัวฉันเต็มไปด้วยคำถามว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้ยังขับรถอยู่นี้นา ฉันพยายามปรับตัวกับสภานการณ์ตอนนี้ว่าเราอยู่ที่ไหนมาทำอะไร ฉันสังเกตและแอบฟังบทสนทนาคนรอบตัว จนรู้ว่าห้องนี้สถานที่นี้เป็นที่รวมตัวกันของคนที่ตายแล้ว นั้นทำให้ฉันวิเคราะห์สรุปได้ว่าฉันกับน้องตายแล้ว โดยที่พวกเราไม่รู้ตัว ฉันคิดย้อนไปถึงสิ่งสุดท้ายก่อนมาทีนี้คืแการสนทนาบนรถ ทำให้ฉันคิดว่าเราอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นตอนนั้น
ฉันเริ่มกังวลแต่ก็ไม่มากนักจนกระทั่งฉันเห็นพ่อเดินผ่านประตูไปพร้อมผู้คุมอีกคน ซึ่งดูเหมือนจะเดินไปอีกตึกหนึ่งที่อยู่เยื้องกับห้องฉัน ตอนที่ฉันเห็นพ่อเหมือนใจฉันสลายเลยทีเดียวฉันกังวลมากเพราะรู้ว่าถ้าฉันเห็นพ่อก็แสดงว่าพ่อตายแล้วเหมือนกับฉันและน้อง ภาพแม่ที่ต้องอยู่บ้านกับยายเพียงลำพังผุดขึ้นมาในหัว ฉันไม่อยากคิดว่าแม่จะรู้สึกยังไงที่ลูกตายพร้อมกันหมดสองคน คำพูดสุดท้ายของฉันที่บอกว่าจะทำดีกับแม่ตั้งแต่พรุ่งนี้ทำให้ฉันยิ่งแค้นตัวเองเพราะพอคิดว่าจะทำตัวดีขึ้นจะเปลี่ยนตัวเองก็ดะนมาตายโดยที่ยังไม่ทันได้ทำอะไร แม่จะต้องเหนื่อยมากแน่ๆเพราะท่านก็อายุมากแล้วและยังเป็นมะเร็งเต้านม แต่ต้องมาดูแลยายโดยลำพัง แค่คิดฉันก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที
ฉันใช้ความกล้าหาญสุดท้ายขอร้องผู้คุมห้องว่าฉันอยากเจอแม่ครั้งสุดท้าย อยากบอกท่านว่าเราทั้งคู่ตายแล้ว อยากขอโทษที่ไม่ได้มำหน้าที่ลูก ซึ่งผู้คุมก็อนุญาตแต่ต่องกลับมาตามเวลาทีากำหนดและท่านจะเป็นคนพาไป ฉันรีบกระวีกระวาดทันทีโดยมีน้องชายเดินตามมาติดๆ ฉันขอแวะไปหาพ่อด้วยซึ่งผู้คุมก็อนุญาตแต่ฉันหาห้องพอไม่เจอจนต้องตัดใจเพราะเวลาเหลือไม่มากแล้ว เราต้องรีบเดินทางไปหาแม่ ระหว่างทางฉันเจอถาดผลไม้ที่มีผลไม้วางอยู่เต็มฉันเลือกหยิบองุ่นเขียวลูกโตพวงใหญ่เพื่อเอาไปฝากแม่ด้วย ฉันเดินไปพลางเด็ดองุ่นในมือกินไปพลางรถชาติมันหวานกรอบอร่อยมากเดิน ช่วงที่เดินกินอยู่นั้นฉันหันไปเห็นพ่อที่อยู่อีกตึกพอดี ฉันตะโกนหาพ่อถามว่าฉันจะไปหาแม่พ่อจะฝากอะไรไหม พ่อตะโกนกลับมาแต่ฉันฟังไม่ค่อยออกดูจากกิริยาพ่อเห็นท่านโบกมือปฎิเสธแล้วได้ยินแค่บางคำที่ส่งมาเหมือนประมาณว่าไปเลยๆไม่ฝาก ซึ่งอันที่จริงฉันคิดว่าพ่อคงมาได้ยากเพราะผู้คุมพ่ออาจจะไม่ใจดีเหมือนผู้คุมฉันกับน้องบวกกับเวลาใกล้หมดแล้วฉันเลยต้องตัดใจเรื่องชวนพ่อ และไปกับน้องสองคน
เราทั้งสามคนใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงบ้านซึ่งพบว่าแม่ตื่นมาเข้าห้องน้ำพอดี เราสามคนยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ฉันที่กระวนกระวายตะโกนเรียกแม่ในห้องน้ำทันที
"แม่....ขี้อยู่เหรอ"
"อื้อขี้อยู่ กำลังออกเลย" แม่ตะโกนตอบกลับมาจากในห้องน้ำ
ตอนแรกฉันก็ตั้งใจจะรอให้แม่ถ่ายให้เสร็จก่อน แต่จู่ๆ ร่างกายฉันมันก็เริ่มมีไฟติดมาแถวปลายนิ้วมือ ฉันรีบสะบัดมือเพื่อดับไฟ มันไม่ได้ร้อนแต่ฉันรู้ว่ามันเป็ยการเตือนว่าเราเหลือเวลาน้อยแล้ว ฉันรีบตะโกนเรียกแม่ให้ออกมาจากห้องน้ำ
"แม่...ออกมาก่อนมีเรื่องด่วน" ไม่นานนักแม่ก็ออกมาจากห้องน้ำ
"มี อะไร" แม่ถามฉันทันทีที่เดินออกมา เพราะเวลาที่เหลือน้อยฉันจึงไม่พูดพร่ำทำเพลงยัดองุ่นใส่มือแม่บอกว่ามันเป็นของฝาก ทานให้อร่อยนะ แล้วจัยมือแม่อีกข้างหนึ่งมากุมไว้ ฉันร้องไห้แล้วพูดว่าฉันกับน้องตายแล้ว พ่อก็ตายแล้วด้วย ขอโทษที่ลูกตายก่อน ขอโทษที่ลูกไม่ได้อยู่ดูแล ฉันสะอื้นหนักแม่กุมมือฉันกลับพลางตบกลังมือฉันเบาๆว่า "ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร" แล้วร่างของฉันก็ค่อยๆจางหายไป จนฉันลืมตาอีกครั้งถึงได้รู้ว่าฉันแค่ฝันไป
แต่ฉันยังรู้สึกหนักอึ้งและเศร้าอยู่ในใจ ฉันลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำแล้วเดินกลับมาที่ห้องอีกครั้ง ฉันหยิบมือถือเพื่อดูเวลา 2.42 ไม่รู้ทำไใพอเห็นแล้วฉันยิ่งกังวล ฉันเลยเดินไปห้องแม่แล้วขอนอนกับท่าน ฉันเล่าความฝันที่เกิดขึ้นให้ท่านฟัง แล้วฉันก็ร้องไห้โหออกมา เหมือนคนสติหลุด สะอื้นหนักมาก ฉันคิดว่าสิบปีที่ผ่านมานี่เป็นครั้งที่ร้องไห้หนักสุดเลยก็ได้ และฉันคิดว่าแม่ก็คงรู้สึกเหมือนกัน ท่านกอดฉันและตบหลังเบาๆ บอกว่าไม่เป็นไรๆ แค่ฝันเอง
***ฉันพิมเรื่องนี้หลังจากร้องไห้เสร็จเพราะยังรู้สึกหนักอึ้งและเศร้าอยู่ในใจ ฉันยังคงรู้สึกวุ่นวายใจ
คนอื่นๆ คิดว่ายังไงบ้างค่ะ***
ช่วยทำนายฝันหน่อยค่ะ
ฉันกังวลมากไม่สบายใจสุดๆ
ในฝันฉันขับรถยนต์ไปไหนซักที่โดยมีน้องชายนั่งข้างคนขับ รถคุยหลอกล้อกันไปมา โดยมีฉันคุยเป็นส่วนใหญ่และน้องชายเป็นคนฟัง จู่ๆฉันพูดขึ้นมาว่า
"ตั้งแต่พรุ่งนี่เป็นต้นไปฉันจะทำดีกับแม่ให้มากขึ้น" (อันที่จริงฉันก็ไม่ได้เป็นลูกที่แย่นะคะ เพียงแต่ยังรู้สึกว่าสิ่งที่เราทำให้แม่มันยังไม่มากพอกับทีาแม่ทำให้เรา แม่ยังเหนื่อยอยู่)
แต่กลับกลายเป็นว่านั้นเป็นคำพูดสุดท้ายของฉัน ฉันรู้สึกวูบและตื่นขึ้นอีกครั้งในห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาประมาณ 30-40 คนนั่งกับเพื่อนห้อง จับกลุ่มคุยกัน มีคนคุมที่ยืนเฝ้าประตูห้องอยู่ บรรยากาศเหมือนห้องของเด็กอนุบาลที่คุณครูยืนมองเด็กเล่นกันอย่างห่วงใย โดยมีน้องชายฉันนั่งอยู่ข้างๆ ในหัวฉันเต็มไปด้วยคำถามว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้ยังขับรถอยู่นี้นา ฉันพยายามปรับตัวกับสภานการณ์ตอนนี้ว่าเราอยู่ที่ไหนมาทำอะไร ฉันสังเกตและแอบฟังบทสนทนาคนรอบตัว จนรู้ว่าห้องนี้สถานที่นี้เป็นที่รวมตัวกันของคนที่ตายแล้ว นั้นทำให้ฉันวิเคราะห์สรุปได้ว่าฉันกับน้องตายแล้ว โดยที่พวกเราไม่รู้ตัว ฉันคิดย้อนไปถึงสิ่งสุดท้ายก่อนมาทีนี้คืแการสนทนาบนรถ ทำให้ฉันคิดว่าเราอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นตอนนั้น
ฉันเริ่มกังวลแต่ก็ไม่มากนักจนกระทั่งฉันเห็นพ่อเดินผ่านประตูไปพร้อมผู้คุมอีกคน ซึ่งดูเหมือนจะเดินไปอีกตึกหนึ่งที่อยู่เยื้องกับห้องฉัน ตอนที่ฉันเห็นพ่อเหมือนใจฉันสลายเลยทีเดียวฉันกังวลมากเพราะรู้ว่าถ้าฉันเห็นพ่อก็แสดงว่าพ่อตายแล้วเหมือนกับฉันและน้อง ภาพแม่ที่ต้องอยู่บ้านกับยายเพียงลำพังผุดขึ้นมาในหัว ฉันไม่อยากคิดว่าแม่จะรู้สึกยังไงที่ลูกตายพร้อมกันหมดสองคน คำพูดสุดท้ายของฉันที่บอกว่าจะทำดีกับแม่ตั้งแต่พรุ่งนี้ทำให้ฉันยิ่งแค้นตัวเองเพราะพอคิดว่าจะทำตัวดีขึ้นจะเปลี่ยนตัวเองก็ดะนมาตายโดยที่ยังไม่ทันได้ทำอะไร แม่จะต้องเหนื่อยมากแน่ๆเพราะท่านก็อายุมากแล้วและยังเป็นมะเร็งเต้านม แต่ต้องมาดูแลยายโดยลำพัง แค่คิดฉันก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที
ฉันใช้ความกล้าหาญสุดท้ายขอร้องผู้คุมห้องว่าฉันอยากเจอแม่ครั้งสุดท้าย อยากบอกท่านว่าเราทั้งคู่ตายแล้ว อยากขอโทษที่ไม่ได้มำหน้าที่ลูก ซึ่งผู้คุมก็อนุญาตแต่ต่องกลับมาตามเวลาทีากำหนดและท่านจะเป็นคนพาไป ฉันรีบกระวีกระวาดทันทีโดยมีน้องชายเดินตามมาติดๆ ฉันขอแวะไปหาพ่อด้วยซึ่งผู้คุมก็อนุญาตแต่ฉันหาห้องพอไม่เจอจนต้องตัดใจเพราะเวลาเหลือไม่มากแล้ว เราต้องรีบเดินทางไปหาแม่ ระหว่างทางฉันเจอถาดผลไม้ที่มีผลไม้วางอยู่เต็มฉันเลือกหยิบองุ่นเขียวลูกโตพวงใหญ่เพื่อเอาไปฝากแม่ด้วย ฉันเดินไปพลางเด็ดองุ่นในมือกินไปพลางรถชาติมันหวานกรอบอร่อยมากเดิน ช่วงที่เดินกินอยู่นั้นฉันหันไปเห็นพ่อที่อยู่อีกตึกพอดี ฉันตะโกนหาพ่อถามว่าฉันจะไปหาแม่พ่อจะฝากอะไรไหม พ่อตะโกนกลับมาแต่ฉันฟังไม่ค่อยออกดูจากกิริยาพ่อเห็นท่านโบกมือปฎิเสธแล้วได้ยินแค่บางคำที่ส่งมาเหมือนประมาณว่าไปเลยๆไม่ฝาก ซึ่งอันที่จริงฉันคิดว่าพ่อคงมาได้ยากเพราะผู้คุมพ่ออาจจะไม่ใจดีเหมือนผู้คุมฉันกับน้องบวกกับเวลาใกล้หมดแล้วฉันเลยต้องตัดใจเรื่องชวนพ่อ และไปกับน้องสองคน
เราทั้งสามคนใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงบ้านซึ่งพบว่าแม่ตื่นมาเข้าห้องน้ำพอดี เราสามคนยืนอยู่หน้าห้องน้ำ ฉันที่กระวนกระวายตะโกนเรียกแม่ในห้องน้ำทันที
"แม่....ขี้อยู่เหรอ"
"อื้อขี้อยู่ กำลังออกเลย" แม่ตะโกนตอบกลับมาจากในห้องน้ำ
ตอนแรกฉันก็ตั้งใจจะรอให้แม่ถ่ายให้เสร็จก่อน แต่จู่ๆ ร่างกายฉันมันก็เริ่มมีไฟติดมาแถวปลายนิ้วมือ ฉันรีบสะบัดมือเพื่อดับไฟ มันไม่ได้ร้อนแต่ฉันรู้ว่ามันเป็ยการเตือนว่าเราเหลือเวลาน้อยแล้ว ฉันรีบตะโกนเรียกแม่ให้ออกมาจากห้องน้ำ
"แม่...ออกมาก่อนมีเรื่องด่วน" ไม่นานนักแม่ก็ออกมาจากห้องน้ำ
"มี อะไร" แม่ถามฉันทันทีที่เดินออกมา เพราะเวลาที่เหลือน้อยฉันจึงไม่พูดพร่ำทำเพลงยัดองุ่นใส่มือแม่บอกว่ามันเป็นของฝาก ทานให้อร่อยนะ แล้วจัยมือแม่อีกข้างหนึ่งมากุมไว้ ฉันร้องไห้แล้วพูดว่าฉันกับน้องตายแล้ว พ่อก็ตายแล้วด้วย ขอโทษที่ลูกตายก่อน ขอโทษที่ลูกไม่ได้อยู่ดูแล ฉันสะอื้นหนักแม่กุมมือฉันกลับพลางตบกลังมือฉันเบาๆว่า "ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร" แล้วร่างของฉันก็ค่อยๆจางหายไป จนฉันลืมตาอีกครั้งถึงได้รู้ว่าฉันแค่ฝันไป
แต่ฉันยังรู้สึกหนักอึ้งและเศร้าอยู่ในใจ ฉันลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำแล้วเดินกลับมาที่ห้องอีกครั้ง ฉันหยิบมือถือเพื่อดูเวลา 2.42 ไม่รู้ทำไใพอเห็นแล้วฉันยิ่งกังวล ฉันเลยเดินไปห้องแม่แล้วขอนอนกับท่าน ฉันเล่าความฝันที่เกิดขึ้นให้ท่านฟัง แล้วฉันก็ร้องไห้โหออกมา เหมือนคนสติหลุด สะอื้นหนักมาก ฉันคิดว่าสิบปีที่ผ่านมานี่เป็นครั้งที่ร้องไห้หนักสุดเลยก็ได้ และฉันคิดว่าแม่ก็คงรู้สึกเหมือนกัน ท่านกอดฉันและตบหลังเบาๆ บอกว่าไม่เป็นไรๆ แค่ฝันเอง
***ฉันพิมเรื่องนี้หลังจากร้องไห้เสร็จเพราะยังรู้สึกหนักอึ้งและเศร้าอยู่ในใจ ฉันยังคงรู้สึกวุ่นวายใจ
คนอื่นๆ คิดว่ายังไงบ้างค่ะ***