สวัสดีค่ะทุกคน เรากลับมาอีกครั้งกับกระทู้จิตป่วยอีกแล้วค่ะ

             ถ้าเคยติดตามมาจะรู้ว่าเราเจ็บป่วยด้วยโรค Borderline Personality Disorder และ โรคซึมเศร้าเรื้อรัง

                เรื่องมีอยู่ว่าเรามีคณะหนึ่งที่อยากเข้ามากๆ มากจริงๆ  และได้ไปร่วมกิจกรรมเข้าค่ายของคณะ

                       ช่วงแรกของวัน เรามีอาการหวาดระแวง และกลัวเสียงดัง กลัวเด็กนักเรียนเยอะๆ หูแว่ว รู้สึกว่ามีคนกำลังนินทาและจ้องมองเรา
                 จนร้องไห้ออกมาระหว่างทุกคนกำลังทำกิจกรรม

           เราได้ถูกพาไปพักเพื่อสงบสติอารมณ์  แต่เพราะคืนนั้น รุ่นพี่พากันทำกิจกรรมจนดึกมาก ทำให้เรากินยาช้าปกติ เราเกิดอาการขาดยาทำให้รู้สึกหงุดหงิด อารมณ์รุนแรง รู้สึกเหมือนตัวเองถูกกดดันจนเกิดบุคลิกภาพแตกแยก(Spilt) คือรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนอื่น ที่เป็นบุคลิกที่ก้าวร้าว อยากทำร้ายคนอื่น

                   แต่เราก็พยายามเก็บกดอารมณ์ไว้  เช้าวันถัดมา สุดท้ายเพราะมีเรื่องกระทบจิตใจมากมาย เราจึงทนไม่ไหวเกิดอาการคลุ้มคลั่ง อาละวาด (กรี๊ดลั่นร้องไห้เสียงดังอยู่+ทุบกำแพงกระทืบพื้น+ทำร้ายตัวเอง) จนถูกส่งให้กลับบ้าน

                     พออ่านมาถึงตรงนี้ก็เริ่มรู้สึกไม่แปลกใจแล้วใช่มั้ยคะ ว่าทำไมเราถึงไม่ผ่าน แต่ตอนนั้นเราไม่รู้ตัวเลยค่ะ

                  เพราะใจเราคิดว่ามหาลัยน่าจะรับในตัวตนเราได้บ้าง และเราคิดว่าคะแนนสอบเราน่าจะผ่าน (เพราะยื่นคะแนนโทอิคเพิ่มด้วย+ผลงานวาดรูปเยอะ)

                      แต่เรื่องก็มีอีกเมื่อถึงวันสอบสัมภาษณ์ภาษาอังกฤษ รอบพอร์ตโฟลิโอ้ เราเกิดอาการหวาดระแวงอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเด็กนักเรียนคุยกัน คิดว่าเขาว่าร้ายนินทา รู้สึกกดดันจนร้องไห้ออกมาระหว่างรอคิวสอบ แต่หลังจากควบคุมตัวเองได้ ก็ฝืนไปสอบสัมภาษณ์ต่อ (ซึ่งตอนสอบสัมภาษณ์เราไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไปนะคะ)


                   จนสัปดาห์ที่ผ่านมามหาลัยประกาศว่าเราสอบไม่ติด  เมื่อพ่อคุยกับคณะกรรมการคุมสอบก็ได้รู้ว่า เราไม่ติดเพราะสภาพอารมณ์และจิตใจ เราควบคุมตัวเองไม่ได้ อีคิวต่ำ มันจะดีต่อตัวเราถ้าเราไม่เข้ามาเรียน


                      เรารู้สึกช็อก เสียใจมาก  ปัจจุบันเรารู้สึกเหมือนสังคมไม่ยอมรับเรา ทั้งๆที่เราพยายามควบคุมตัวเอง พยายามทำทุกอย่างให้เต็มที่ แต่เพราะข้อจำกัดของเรา ทำให้แสดงความสามารถได้ไม่เต็มที่

              เราสิ้นหวังมากเลยค่ะ ไม่กล้าสมัครเรียนที่ไหนแล้ว คิดว่าถ้าเขารู้ว่าเราเป็นยังไง เขาคงไม่ให้เราเรียน และไล่เราออกแน่ๆ

                                     ตอนนี้รู้สึกว่างเปล่ามากค่ะ ไม่อยากทำอะไร แม้แต่การวาดรูปที่ตัวเองชื่นชอบ มันสิ้นหวังไปหมด

             มีความคิดอยากจะฆ่าตัวตายแว้บเข้ามาเป็นครั้งคราว แต่ก็ทำไม่ได้เพราะยังคิดถึงหัวอกคนเป็นพ่อแม่อยู่ (อีกอย่างนึงคงเพราะเรากินยาสม่ำเสทอจึงควบคุมตัวเองได้)

                            พ่อเราบอกว่าให้เราเข้าม.เอกชน แต่เราก็กลัว กลัวว่าถ้ากดดันมากๆ แล้วเราควบคุมตัวเองไม่ได้อีก จะเผลอทำอะไรลงไป

                               และจะทำให้ถูกสังคมรังเกียจ โดนนินทาว่าร้าย เหมือนกับตอนที่อยู่ในโรงเรียน


                        เรากลัวไปหมดเลยค่ะ   สาเหตุที่เรามาตั้งกระทู้พันทิปก็เพื่อต้องการระบายอะไรบางอย่าง

                               และคาดหวังว่าจะมีใครเข้าใจเราและช่วยเหลืออะไรได้บ้าง

          ขอบคุณที่เข้ามารับฟังนะคะ เราไม่แน่ใจว่าเราสามารถอธิบายให้คนอื่นเข้าใจตรงกับเราได้รึเปล่า แต่อย่างไรถ้าผิดพลาดต้องขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ


  ปล. ตอนนี้เรากินยาสม่ำเสมอค่ะ ทำให้ควบคุมตัวเองได้ ไม่ทำร้ายตัวเอง ไม่ทำร้ายคนอื่น ไม่อาละวาด แต่ร้องไห้บ่อยเพราะความเครียด
ตอนไม่ร้องไห้ก็หูแว่ว คงเป็นเพราะเก็บกด   ไปหาจิตแพทย์เดือนละครั้ง แต่ด้วยความที่คนไข้เยอะ จึงไม่ค่อยได้คำปรึกษาอะไรเลย