(ถือว่าเป็นกระทู้แชร์ประสบการณ์เนอะ คนอื่นๆก็มาเล่าเรื่องของตัวเองได้น้า)

สวัสดีค่ะ เราถูกวินิจฉัยว่าเป็น Borderline Personality Disorder (BPD) และโรคซึมเศร้า ค่ะ
(เดิมวินิจฉัยว่าเป็น Major Depression[โรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง] แต่ต่อมาวินิจฉัยใหม่ว่าเป็น Dysthymia [โรคซึมเศร้าเรื้อรัง] ค่ะ)

เรามีอาการ "คิดว่าตัวเองเป็นคนอื่น/บุคลิกภาพเปลี่ยน" (Dissociation) มาตั้งแต่อายุ 12 ปีค่ะ

โดยมี 2 บุคลิก โดยแค่เดิม คนอ่อนแอ ขี้อาย ไม่กล้าสู้ใคร พูดไม่เก่ง เอ๋อๆหน่อย
ส่วนอีกบุคลิกนึงเป็นบุคลิกที่เงียบๆ หน้านิ่ง มักจะทำตาขวาง ไม่ค่อยพูด แต่เวลาพูดจะน้ำเสียงผิดจากตอนปกติและยานคาง
ที่สำคัญคือ เขามีความคิดอย่างแรงกล้าที่อยากจะฆ่าคน!! โดยไม่มีความแค้นต่อใคร เรียกว่าอยากฆ่าโดยไม่เลือกหน้า

เวลาเราเป็นเขา เราจะกำลังเยอะมาก
และภาพตอนนั้นมันเหมือนเรากำลังอยู่ในความฝัน...ความรู้สึกเหมือนมองเขากระทำจากภายนอก แต่มันเป็นแค่ความรู้สึกนะคะ ไม่ได้เห็นภาพจริงๆ

ดูๆไปเราก็เหมือนเป็นเหมือนจูนิเบียว (อธิบายง่ายๆคือบุคคลที่ทำตัวเลียนแบบการ์ตูน) เรายอมรับว่าแลดูคล้ายค่ะ

แต่ปัญหาคือเราควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ ไม่ได้แกล้งทำ และตอนที่เป็นเขา ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป รู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง

เขามักจะไซไคเราในหัว สั่งให้เราทำเรื่องแย่ๆ ด่าทอเรา ในตอนนั้นเราก็ทำตามเขา เพราะคิดว่าถ้าทำตามจะทำให้คนอื่นกลัว และไม่กล้าแกล้งเรา

เวลาที่เราโกรธ เขาก็สั่งให้เรากรี๊ด ให้เราอาละวาดทำลายข้าวของ ทั้งๆที่ในใจเรากลัว ไม่กล้าทำ แต่ก็ต้องทำเพราะเชื่อเขา เราไม่อยากเป็นเหยื่ออีกต่อไปแล้ว ตอนนั้นเรายังเด็กมากจนมีความคิดว่า "ทำไมมีแต่เราที่เจ็บปวด ทำไมคนอื่นต้องทำร้ายเราตลอดด้วย?"

ซึ่งเรื่องนี้โดยเกิดขึ้นเพราะปัญหาหลายๆอย่างในชีวิตเรา ตอนประถมเราโดน Bully หนักมากๆ และยังมีปัญหาครอบครัว พ่อแม่ทะเลาะกันรุนแรงตั้งแต่ทารก มัธยมก็มีปัญหาการเข้าสังคม การเรียน แม่เองก็ป่วย เรากลายเป็นเหยื่อรับอารมณ์ของแม่แทนพ่อหลังจากหย่ากัน

เอ้อ แน่นอนว่าบุคลิกเขาคนนั้นมีชื่อเป็นของตัวเองด้วย จริงๆอาจจะคล้ายๆกับสิ่งที่เรียกว่า 'เพื่อนในจินตนาการ'

เนื่องจากทั้งเราอาละวาด(แต่ไม่กล้าทำร้ายคนอื่นนะ)และอีกบุคลิกนึงก็เคยก่อพฤติกรรมเสี่ยงหลายครั้ง โรงเรียนจึงส่งเราไปหาจิตแพทย์ และเราต้องได้รับการบำบัดในวอร์ดจิตเวชอยู่นานครึ่งปี

หมออธิบายให้เราฟังว่า เรา EQ และพฤติกรรมอยู่ที่ระดับเด็กป.2 ที่จริงการที่เราทำอะไรเองแล้วโทษว่าเป็นอีกบุคลิกเป็นคนทำเป็นกลไกการป้องกันเหมือนเด็กเล็กๆเสียด้วยซ้ำ

สำหรับเรา เขาไม่ใช่แค่อารมณ์ความรู้สึกปกติทั่วไป เขามีตัวตน เขามีความคิด มีอารมณ์เศร้าหรือโกรธ เหมือนเรา

แต่หมอเข้าใจเราว่า อีกบุคลิกของเราคือ 'คนที่อาละวาดทำลายข้าวของ' จริงๆแล้วนั่นคือเราเอง แต่คนที่'ทำให้เราทำ'คือ เขา เพราะเขาไซไคให้เราทำ (งงมั้ยคะ ฮ่า พูดง่ายๆก็คือ คนที่อาละวาดคือเรา ไม่ใช่อีกบุคลิกค่ะ)

เวลาอายุ 16 ปี หมอบอกว่า หมอหลอมรวมบุคลิกทั้งสองบุคลิกเข้าด้วยกัน แต่สำหรับเรามันไม่ใช่ เรารู้สึกเหมือนอีกบุคลิกหายไปมากกว่า

และเนื่องด้วยปัญหาชีวิตอีกหลายๆอย่างที่เข้ามารุมเร้า ณ ตอนนั้น ทำให้เราดิ่งและอ่อนแอมาก ร้องไห้ทุกๆวัน จนมีอยู่พักหนึ่งที่แม่ทักว่า

'ตอนตี3 - ตี 4 ได้ยินเสียงเหมือนคนทำอะไรตึงตังเหมือนกำลังถีบและกระทืบกำแพงในห้องเรา'

ตอนนั้นเราคิดว่าแม่คงบ้าไปแล้วแน่ๆที่มาใส่ร้ายกันแบบนี้ เพราะแน่นอนว่าตอนตีสามตีสี่ เราต้องหลับอยู่แน่ๆ

จนตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ความจริง

จนอายุ 18 ปี เราเครียดจนแตกแยก(Spiltting)ตัวเองเป็นหลายบุคลิก จากเดิมที่มี 2 บุคลิก แต่ครั้งนี้กลับออกมาเยอะมาก!

โดยเรายังไม่เสียความทรงจำในการใช้ชีวิตประจำวันแต่ละวันนะ
แต่ตอนนั้นเหมือนเพราะกลไกทางจิต ทำให้เราจำเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมาตอนเด็กๆไม่ได้เท่าไหร่

โดยแต่ละบุคลิก มีตัวตนที่ไม่เหมือนกัน ทั้งชื่อ อายุ รสนิยมความชอบ ความสามารถ ทุกคนมีอารมณ์โกรธ ดีใจ เสียใจ เหมือนคนคนนึง

ตอนที่เรารู้สึกว่าเป็นคนอื่น รู้สึกเหมือนหลุดออกจากความเป็นจริง แล้วสวมบทบาทเป็นใครสักคน โดยที่ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราเป็นคนนั้นจริงๆอย่างควบคุมไม่ได้เลย แต่เรารู้ตัวนะคะว่าเราอยู่ในร่างของคนคนนี้ เพราะงั้นเราจะตอบสนองจากชื่อนี้ รวมถึงพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด

ส่วนในปัจจุบันนั้น เรามีอาการแตกแยกเป็นช่วงๆ บางช่วงก็ปกติดี บางช่วงพอเครียดๆก็กลับมาอีก
การเสียความทรงจำไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ บางครั้งเราก็จำได้ บางครั้งก็เหมือนจะจำไม่ได้
เหมือนพยายามคิดแต่คิดไม่ค่อยออก

และมันจะเป็นไปอย่างควบคุมไม่ได้เลย

ที่แย่กว่านั้นคือตั้งแต่อายุ 18 (ตอนนี้ 19ปีค่ะ) เรามีอาการหูแว่ว ได้ยินเสียงแว่วจากภายนอก แต่เพราะกินยาไว้จึงได้ยินเสียงไม่เป็นภาษา ฟังไม่รู้เรื่อง (ถ้าไม่กินยาคงได้ยินเสียงชัดเจนกว่านี้) แต่ส่วนใหญ่จะได้ยินเป็นคำแสดงอารมณ์ เช่น เสียงหัวเราะ เสียงถอนหายใจ เสียงเหมือนรับรู้ เสียงเหมือนดีใจ เสียงไม่พอใจ ฯลฯ เป็นๆหายๆ

เราไม่แน่ใจว่าเสียงนี้มันสัมพันธ์กับบุคลิกอื่นรึเปล่า แต่ในบางครั้งหลังได้ยินเสียงแว่ว ก็จะได้ยินเสียงในหัว(ในความคิด) เป็นเสียงของบุคลิกต่างๆ

จนตอนนี้เราก็ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่เราเป็นยังเป็นอาการของโรค BPD อยู่รึเปล่า หรือจะเป็นเรื่องของโรค DID (โรคหลายบุคลิก) หรืออาจจะโรค Dissociative Disorder อื่นๆ

แต่หมอก็ไม่สามารถวินิจฉัยได้ เพราะไม่เคยเห็นบุคลิกอื่นๆจริงๆเลย (เราไม่สามารถเรียกพวกเขาออกมาได้ตามใจชอบ)
หมอเคยให้คำแนะนำว่าตั้งกล้องไว้ตลอดเวลา เพื่อเอามาให้หมอดู แต่เราก็ไม่สามารถทำได้ด้วยหลายๆเหตุผลน่ะค่ะ...(ถอนหายใจ)

เดี๋ยวเดือนนี้หมอนัด เราจะลองคุยดูค่ะ และอย่างไรถ้ามีผลคืบหน้าอาจจะมาเม้นบอกในกระทู้นี้นะคะ

ส่วนตัวเราก็คิดว่าหมอคงบอกว่ามันเป็นเพียงอาการนึงของ BPD
แต่ถ้าหนักกว่านั้นเราอาจจะเป็น โรคจิตเภท แล้วหลงผิดไปเองก็ได้ค่ะ

แต่จนตอนนี้เราก็ยังคิดว่าบางทีทุกๆอย่างอาจจะเป็นอาการของ Borderline ทั้งหมดนี่แหละค่ะ
เพราะโรคนี้มันเป็นโรคที่ก้ำกึ่งระหว่างคนปกติ-โรคทางประสาท-โรคทางจิต

******* จนตอนนี้ยังไม่เคยมีบุคคลภายนอกทักเราหรือรู้ตัวเวลาเราเป็นอีกบุคลิกเลย พวกเขาเข้าใจว่าเป็นอารมณ์ที่แปรปรวน เพราะเช่นนั้นเราจึงไม่บอกว่าเป็น DID แต่ยืนยันค่ะว่าเป็น BPD เพราะคุณหมอเป็นคนวินิจฉัย บางทีทุกๆอย่างในกระทู้นี้อาจจะเป็นแค่เพื่อนในจินตนาการของเราก็ได้?

ปล. มีคนมักจะบอกเราว่า เราดูรู้ตัวเองดีกว่าจะเป็นผู้ป่วยจิตเวช อยากบอกว่าผู้ป่วยจิตเวชก็สามารถเรียนรู้และมีทักษะการเล่าเรื่องเหมือนคนปกตินะคะ ไม่ใช่ทุกคนจะเสียสติหรือพูดไม่รู้เรื่อง โดยเฉพาะเวลาที่กินยาสม่ำเสมอ (ยอมรับค่ะว่ายาช่วยพยุงจริงๆ) เรื่องนี้ยังเกี่ยวข้องกับ พื้นฐานนิสัย ก่อนที่จะป่วยด้วย