นิวรณ์ ความคิดฟุ้งซ่าน อดีต อนาคต หมดแรงไปแล้ว สะอาด สว่าง มีสภาวะธรรมที่เป็นสมาธิรองรับ ไม่ต้องประคองอะไรเป็นไปเอง แนบแน่น สักพักผ่านขณะไปเรื่อยๆ ความดำริยังมีอยู่ ไม่สงบลง ความสงสัยเลยเกิดขึ้น อะไร ทำไม สมาธิไม่ลงอัปนา เป็นกลางตั้งนานทำไมเข้าอัปนาไม่ได้สักที จนความแนบแน่นค่อยๆแผ่วๆ ๆ จนออกจากฐาน เริ่มได้ยินเสียง และเข้าไม่ได้อีก เพราะไม่ชำนาญ(นานๆทำที)

เมื่อสว่าง สะอาด แล้วต้องดำรงจิตน้อมจิตไว้อย่างไรหนอ ถึงจะสงบ