อยู่กับตา
คืนนั้นหลังฝนตกหนัก ตาเมาอาละวาดขว้างของ และมีปากเสียงกับยาย ยายพาผมกับน้องหนีออกจากบ้านไปหลบที่บ้านหลานสาวลูกของป้า ที่อยู่ไม่ห่างกันมาก ตาเดินมาตาม ตาตะโกนว่า “ใครจะไปไหนก็ไป แต่ให้ผมลงมาอยู่กับตา” ผมกลัวตามากผมมองตายายกอดยายไว้แน่น ผมบอกยายว่าผมจะอยู่กับยาย ผมไม่อยากอยู่กับตา ตาบอกให้ผมลงไปหาตา ถ้าผมลงไปตาจะไม่ทำอะไรใคร ยายกอดผมแล้วบอกผมว่า "ลงไปอยู่เป็นเพื่อนตานะลูก ตาไม่ทำอะไรหรอก ตาหายโกรธแล้ว เดี๋ยวยายจะตามไปนะลูก" ผมน้ำตาไหลยายก็น้ำตาไหล ผมกับยายนั่งกอดกันแน่น ผมบอกยายว่ายายต้องกลับมาหาผมนะ ยายรับปาก ผมบอกกับน้องสาวว่า "อยู่กับยายนะ พี่ไปก่อน" ผมจึงลุกขึ้นเดินลงบันไดบ้านไปหาตาที่ยืนรออยู่ข้างล่าง แต่ในใจก็ยังกลัวตาอยู่ แต่พอลงไปเห็นตายืนถือไฟฉายรอผม ตัวเปียกฝน นัยน์ตาแดงเหมือนคนพึ่งร้องไห้มา ตาเดินมากอดมาลูบหัวผมแล้วพูดว่า "ไปกลับบ้านเราลูก" แล้วจับมือผมพาผมเดินกลับบ้าน
ผมไม่รู้เกิดอะไรขึ้น แต่บ้านตายายดูยากจนลงเมื่อเทียบกับบ้านหลังอื่นในละแวกนั้น ได้ยินญาติผมเล่ากันมาว่าตาติดหนี้พนัน ติดเหล้า ก็เลยทำให้ทุกอย่างแย่ลง มีลูกบางคนเอาที่นาตาไปจำนองกับนายทุนอีก ผมเด็กมากเลยไม่ค่อยรู้เรื่องของผู้ใหญ่ ตากับยายแยกกันอยู่ไม่กี่วัน ยายก็พาน้องสาวของผมหนีไปอยู่กับลูกสาวของยาย ซึ่งผมเรียกว่าน้า เธอเป็นแม่ของน้องสาวผมเอง อยู่ที่นนทบุรี
ส่วนผมตอนนั้นน่าจะประมาณ 6 ขวบได้ ผมยังคงใช้ชีวิตปกติอยู่กับตาที่ชนบท แต่ตาดูเศร้าซึมลงไป กินเหล้าน้อยลง ใจเย็นลงไม่ค่อยดุ ดูแลเอาใจใส่ผมมากขึ้น ตาทำทุกอย่างแทนยายหมด ตื่นเช้ามาหุงข้าว ทำกลับข้าว ห่อข้าวให้ผมไปกินโรงเรียน แต่ในใจผมก็คิดถึงยาย ผมจะคอยถามตาว่าเมื่อไหร่ยายจะกลับมา ยายไปไหนเหรอตา ยายอยู่ที่บ้านป้าหรือเปล่า ผมยังคิดว่ายายยังแอบตาอยู่ที่บ้านป้า แต่ผมมารู้ทีหลังเมื่อตาบอกว่า ยายพาน้องสาวผมไปกรุงเทพฯแล้ว ตาพูดด้วยเสียงเศร้าน้ำตาไหล ตากอดผมลูบหัวผมแล้วบอกว่า "ไม่เป็นไรอยู่กับตานะตาจะดูแลเอง กินข้าวซะจะได้ไปโรงเรียน วันนี้ตาจับปลาได้เยอะเลย" ผมคอตกแล้วทำใจว่ายายคงหนีผมไปไม่กลับมาแล้ว หลังจากยายไม่อยู่ตาดีกลับผมมาก ตาสอนผมขึ้นหลังม้าครั้งแรก พาผมขี่ม้า ช่วงวันหยุดตาก็จะปล่อยผมไปเล่นกับเพื่อนๆมากขึ้น ผมเริ่มสนุก ลืมความเศร้าลงบ้าง ส่วนป้าๆที่บ้านใกล้กันก็จะคอยมาดูแลผมกับตาอยู่เสมอ แต่ในใจผมก็ยังคงคิดถึงยายเสมอ และหวังว่ายายจะกลับมา .......(รอติดตามตอนต่อไป)
ใกล้จันทร์
"รอแสงตะวันส่องมาที่ฉัน EP6 ตอนอยู่กับตา " ใจที่อดทนเท่านั้นที่จะข้ามผ่านปัญหาได้
คืนนั้นหลังฝนตกหนัก ตาเมาอาละวาดขว้างของ และมีปากเสียงกับยาย ยายพาผมกับน้องหนีออกจากบ้านไปหลบที่บ้านหลานสาวลูกของป้า ที่อยู่ไม่ห่างกันมาก ตาเดินมาตาม ตาตะโกนว่า “ใครจะไปไหนก็ไป แต่ให้ผมลงมาอยู่กับตา” ผมกลัวตามากผมมองตายายกอดยายไว้แน่น ผมบอกยายว่าผมจะอยู่กับยาย ผมไม่อยากอยู่กับตา ตาบอกให้ผมลงไปหาตา ถ้าผมลงไปตาจะไม่ทำอะไรใคร ยายกอดผมแล้วบอกผมว่า "ลงไปอยู่เป็นเพื่อนตานะลูก ตาไม่ทำอะไรหรอก ตาหายโกรธแล้ว เดี๋ยวยายจะตามไปนะลูก" ผมน้ำตาไหลยายก็น้ำตาไหล ผมกับยายนั่งกอดกันแน่น ผมบอกยายว่ายายต้องกลับมาหาผมนะ ยายรับปาก ผมบอกกับน้องสาวว่า "อยู่กับยายนะ พี่ไปก่อน" ผมจึงลุกขึ้นเดินลงบันไดบ้านไปหาตาที่ยืนรออยู่ข้างล่าง แต่ในใจก็ยังกลัวตาอยู่ แต่พอลงไปเห็นตายืนถือไฟฉายรอผม ตัวเปียกฝน นัยน์ตาแดงเหมือนคนพึ่งร้องไห้มา ตาเดินมากอดมาลูบหัวผมแล้วพูดว่า "ไปกลับบ้านเราลูก" แล้วจับมือผมพาผมเดินกลับบ้าน
ผมไม่รู้เกิดอะไรขึ้น แต่บ้านตายายดูยากจนลงเมื่อเทียบกับบ้านหลังอื่นในละแวกนั้น ได้ยินญาติผมเล่ากันมาว่าตาติดหนี้พนัน ติดเหล้า ก็เลยทำให้ทุกอย่างแย่ลง มีลูกบางคนเอาที่นาตาไปจำนองกับนายทุนอีก ผมเด็กมากเลยไม่ค่อยรู้เรื่องของผู้ใหญ่ ตากับยายแยกกันอยู่ไม่กี่วัน ยายก็พาน้องสาวของผมหนีไปอยู่กับลูกสาวของยาย ซึ่งผมเรียกว่าน้า เธอเป็นแม่ของน้องสาวผมเอง อยู่ที่นนทบุรี
ส่วนผมตอนนั้นน่าจะประมาณ 6 ขวบได้ ผมยังคงใช้ชีวิตปกติอยู่กับตาที่ชนบท แต่ตาดูเศร้าซึมลงไป กินเหล้าน้อยลง ใจเย็นลงไม่ค่อยดุ ดูแลเอาใจใส่ผมมากขึ้น ตาทำทุกอย่างแทนยายหมด ตื่นเช้ามาหุงข้าว ทำกลับข้าว ห่อข้าวให้ผมไปกินโรงเรียน แต่ในใจผมก็คิดถึงยาย ผมจะคอยถามตาว่าเมื่อไหร่ยายจะกลับมา ยายไปไหนเหรอตา ยายอยู่ที่บ้านป้าหรือเปล่า ผมยังคิดว่ายายยังแอบตาอยู่ที่บ้านป้า แต่ผมมารู้ทีหลังเมื่อตาบอกว่า ยายพาน้องสาวผมไปกรุงเทพฯแล้ว ตาพูดด้วยเสียงเศร้าน้ำตาไหล ตากอดผมลูบหัวผมแล้วบอกว่า "ไม่เป็นไรอยู่กับตานะตาจะดูแลเอง กินข้าวซะจะได้ไปโรงเรียน วันนี้ตาจับปลาได้เยอะเลย" ผมคอตกแล้วทำใจว่ายายคงหนีผมไปไม่กลับมาแล้ว หลังจากยายไม่อยู่ตาดีกลับผมมาก ตาสอนผมขึ้นหลังม้าครั้งแรก พาผมขี่ม้า ช่วงวันหยุดตาก็จะปล่อยผมไปเล่นกับเพื่อนๆมากขึ้น ผมเริ่มสนุก ลืมความเศร้าลงบ้าง ส่วนป้าๆที่บ้านใกล้กันก็จะคอยมาดูแลผมกับตาอยู่เสมอ แต่ในใจผมก็ยังคงคิดถึงยายเสมอ และหวังว่ายายจะกลับมา .......(รอติดตามตอนต่อไป)