ต้องบอกก่อนว่าเราเคยฆ่าตัวตายมาก่อน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนนั้นเราโดนกดดันในเรื่องที่เราต้องไปแข่งโครงงาน เราทำงานจดไม่ได้ท่องบท ครูยกงานที่เป็นตัวนำเสนอมาให้เราทำคนเดียว เราเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องทำเพราะเป็นงานที่ครูมอบหมายให้เรา เพื่อน2คนแค่รอสรุปเล่มแต่เพื่อน2คนนี้พยายามช่วยเราตลอดแต่ด้วยความที่ทั้ง2ด้อยเรื่องคอม(เราทำเรื่องนิทานอีบุคภาษาอังกฤษ) จึงช่วยอะไรไม่ได้มาก ครูมักจะด่าเราที่เราท่องบทไม่ได้ ช่วงที่ซ้อมหนักๆ เราไม่ได้เรียนเป็นสิทธิพิเศษของคนไปแข่งโครงงาน เช้ามาเราก็ทำงานจนดึกกว่าจะตัดต่อนู่นนี่นั้น แล้วเราก็นอน เราไม่มีเวลาแม้แต่จะอ่าน ครูกดดันเรา ว่าวันนี้ต้องท่องให้ได้ ภายในวันเดียวบท 2 หน้ากระดาษใครจะจำได้ ไม่หนำซ้ำเรายังได้เยอะกว่าเพื่อนอีก เราจึงคิดน้อยใจ เสียใจ โมโห ในเวลาเดียวกัน วันนั้นเป็นวันก่อนวันเกิดเรานึงวัน เราคิดว่าตายก่อนวันครบรอบ 15 ปีของตัวเองก็คงแปลกดี55555 เราจึงคิดฆ่าตัวตาย เราจิงจังกับแผนการที่เราคิดฆ่าตัวตายมาก เราค้นหาในกูเกิ้ลเรื่องการกินยาเกินขนาด ว่าสรุปจะเป็นยังไงผลก็มีหลายอย่างตายบ้างไม่ตายบ้าง เราตัดสินใจที่จะกิน แม่เราทำงานแถวๆโรงเรียนพอดี เราเป้นตัวแทนไปแข่งวิชาอังกฤษ เราบอกแม่ว่าโครงงานวิทย์ฝากซื้อยลพาราเอามาเยอะๆเค้าจะทดลองอะไรสักอย่าง แม่เราเลยซื้อมาให้มี 80 กว่าเม็ด แม่เราเอายามาให้เรา เราก็เดินไปซื้อน้ำทันที เราซื้อน้ำเปล่ามา 2 ขวด เราเดินมาไกลสักระยะนึง เรากำยาครึ่งซองแรกน่าจะประมาน 20/40 กินเข้าไปแล้วกินน้ำตาม เราเกือบจะอาเจียนออกมา เราคิดว่ากินแบบนี้จนหมดยาคงไหลออกมาหมดก่อนตายพอดี เราจึงกินทีละเม็ดแค่ 4 เม็ดเราเลยคิดว่าวีธีนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เราตัดสินใจเอายาผสมน้ำแล้วกินจนหมด เราเดินขึ้นไปบนห้องหน้าเราโทรมมาก หน้าเราซีด เราจำได้ว่าตอนนั้นเราปวดหัว และเจ็บหัวใจมาก เหมือนทั้งสองอย่างจะระเบิดออกมา เราไม่ไหวจิงๆ เราจึงบอกเพื่อนที่เราไว้ใจคนนึงว่าเรากินยาเกินขนาด ตอนนั้นเพื่อนเราตกใจมาก รีบหาวิธีนู้นนี่นั่น เพื่อนเราพาเราลงมาข้างล่าง เราบอกเพื่อนว่าห้ามบอกแม่เรา เพื่อนเราพยายามหาวิธีทุกวิถีทาง เราอยู่มัธยมต้นจะออกนอกโรงเรียนก็ยาก ไม่อยากบอกครูกลัวครูจะกังวล สุดท้ายเพื่อนก็โทรบอกแม่เราว่าเราป่วยให้พาไปหาหมอ ตอนแม่เรามาเห็นสภาพเราแม่เราตกใจมาก จึงรีบขับรถพาไปส่งที่อนามัย พอลงจากรถเราก็ไปนั่งรอหมอ ในจังหวะที่แม่เอารถไปจอดอยู่นั้นเพื่อนเราเลยถือจังหวะบอกหมอว่าเรากินยาเกินขนาด จากนั้นอนามัยก็วุ่นวายเลยจ้าาาาาา-.,- หมอพาเราไปวัดความดันขึ้นอยูที่ประมาณ 160 กว่าๆมั้งถ้าจำไม่ผิด จากนั้นเราก็ขึ้นรถ 1669 มา โดยมีเพื่อนเรานั่งร้องไห้ยุข้างๆ แม่เรานั่งกังวล ตอนนั้นเราน้ำตาไหล เรารู้สึกเสียใจมากที่เราทำแบบนี้ เราไม่น่าเอาคำพูดของครูคนเดียวมาคิดขนาดนี้เลย เรารู้สึกผิดต่อแม่ ในขณะที่ไปโรงพยาบาลครูก็ทักเฟสมาหาเพื่อนเราว่า
ครู : อยู่ไหน
เพื่อน : (ถ่ายรูปเราที่นอนยุบนเตียงในรถกู้ชีพ)
ครู : อ้างเป็นอะไร
*คำนี้เป็นคำที่เราฟังแล้วรู้สึกน้อยใจมากๆอ่ะ
เพื่อน : กินยาเกินขนาดค่ะ
ครู : กินที่ไหน เดี๋ยวครูตามไป
พอถึงโรงพยาบาลหมอก็จัดการล้างท้องเราแล้วก็งดข้าวงดอาหาร เราได้นอนโรงพยาบาลประมาณ 5 วัน ภายใน 5 วันนั้นครูก็มาถามเราตลอดว่าท่องบทไหวมั้ย ทั้งๆที่เรามีสายเสียบอยู่ที่จมูกลงไปถึงคอ แค่นอนยังยากเลย ตะแคงผิดข้างเราก็เจ็บ กลืนน้ำลายเรายังเจ็บเลย เราก็แอบคิดนะทำไมไม่ห่วงสุขภาพเราบ้าง วันต่อมาก็เป็นวันเกิดเรา ก็มีเค้กมา 2-3 ปอนด์ แต่เราก็กินไม่ได้อยู่ดี ก็ประมานนี้แหละหลังจากที่เราฆ่าตัวตายไม่สำเร็จในครั้งนั้นเราก็ไม่คิดจะทำอีกเลย เราเป็นโรคซึมเศร้าระยะนึง (2-3 สัปดาห์) แล้วเราก็หายดี เรากลับมาเป็นเด็กที่ร่าเริงหัวเราะตลอด จนเวลาผ่านไปเนินนานถึง 8 เดือน ซึ่งก็คือตอนนี้เรามักจะเหงาเวลาอยู่คนเดียว รู้สึกโดดเดี่ยว (ไม่มีความคิดฆ่าตัวตายหรือทำร้ายตัวเอง) ตอนอยู่โรงเรียนเราก็สนุกกับเพื่อนตามปกตินะ กลับบ้านเราก็ยังคงปกติ แต่ช่วงที่ผิดปกติคือช่วงที่เรานอนอยู่บนเตียงในห้องที่มืดๆ (เราเป็นคนชอบความมืดอยู่แล้ว และถ้าเราเปิดไฟเราก็จะนอนไม่หลับ) เรามักจะมี #อาการดาวน์ รู้สึกเสียใจ ใจหวิวๆ อยากจะร้องไห้ตลอด เราพยายามหาเรื่องตลกดูคลิปตลก แต่สุดท้ายมันก็ไม่ทำให้เราไม่หัวเราะ แล้วเราก็จะปิดมันไป เราพยายามหาวิธีทำให้หาย แต่ทุกคืนที่เราล้มลงบนเตียง เรามักจะเศร้า บางครั้งน้ำตาก็ไหลโดยไม่มีสาเหตุ เราเป็นแบบนี้มาเกือบเดือนแล้ว เราอยากรู้ว่ามีคนเป็นแบบเรารึป่าว? สาเหตุมาจากอะไร? แล้วทำยังไงถึงจะหาย?