จริงๆไม่ได้ขโมยหรอกครับ จุดธูปบอกแกเอา เพราะยายแกรักสมบัติชิ้นที่ว่าของแกมาก

มากชนิดที่ว่า ขนาดแกจะตาย แกก็ล้มตึงตายในนั้นเลย

สมบัติที่ว่าก็คือ...ครัวแกนั่นแหละ

ยายจากไปเกือบจะ 20 ปีเห็นจะได้แล้ว เวลานึกถึงแก ก็จะเห็นเป็นหญิงมีอายุที่ดูไม่แก่เลย
รูปร่างสะโอดสะองใส่ผ้าถุงปาเต๊ะ รัดตรึงด้วยเข็มขัดเงินลายดอกพิกุล เสื้อเข้ารูปลายฉลุเหมือนผ้าคลุมตู้เย็น(นึกลายไม่ออก)
ผมดำขลับย้อมสนิทไม่มีหงอกให้เห็นแม้แต่สักเส้น อีกทั้งยังดัดหยิกเป็นทรงไม่มียุ่ง ทาแป้งตาบู ฉีดน้ำหอมขวดสีเขียวมรกต กลิ่นหอมฟุ้ง....แต่เข้าครัว

ถึงแม้จะผ่านการมีลูกมาแล้วเกือบ 10 คน แต่ยายก็ยังสวยสะพรั่งในความรู้สึก
ยายดูแลสามีได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง งานบ้านงานเรือน ดูแลเย้าเยือน
ลูกหลาน กิจการภายในบ้าน ไม่เคยต้องทำให้ตา ผู้เป็นสามีเดือดเนื้อร้อนใจ

ทุกเช้าแกจะตื่นเช้าแต่งองค์ทรงเครื่องถือตะกร้าใบเก่าที่ผมเห็นมานาน จนจำได้ ไปตลาด
ถึงแม้ในวันที่แกป่วย เดินไม่ปกติ ซูบผอม อิดโรยไปตามกาลเวลา แกก็ยังแต่งตัวสวยเพื่อไปตลาด

"ชาวบ้านเขาจะนินทาเอาได้ว่าเมียบ้านนี้ปล่อยเนื้อปล่อยตัว"

กลับมาก็เข้าครัว เตรียมทำกับข้าวให้สามี และลูก จนลูกๆย้ายออกไปมีครอบครัว เหลือกันสองตายาย แกก็ทำเป็นกิจวัตร

ค่อนชีวิตของยายคือครัว ที่ที่ทำอาหารเลี้ยงคนในบ้านตั้งแต่ที่บ้านมีฐานะเข้าขั้นเศรษฐี ทำกินกันใหญ่โตเป็นเรื่องเป็นราว วิจิตรสวยงาม
จนถึงวันที่ตกต่ำ มีแค่น้ำพริกกะปิแห้งกินกับผักลวกกันสองตายาย ครัวนี้ก็ยังเป็นที่หวงแหนของหญิงแก่คนนี้อยู่เสมอ