ขอโทษด้วยนะครับ จะด่าผมก็ได้นะครับ แต่ผมไม่ไหวแล้วจริงๆครับ                                                                                                          คือผมเรียนอยู่เตรียมวิศวะครับ แล้วขวบปีที่กำลังจะผ่านไปนี้ผมยกให้เป็นปีที่ผมร้องไห้บ่อยที่สุดแล้วครับ ชิ้นงานช้า ติดเอฟฟิสิกส์(แต่แก้ผ่านแล้วครับ) หมดไฟกับการเรียน(ผมไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไม ผมรู้สึกเหนื่อยทุกวันที่ตื่นขึ้นมาเลยครับ) ตื่นมาแล้วนอนต่อทุกครั้งเลย โดนอาจารย์ด่าก็บ่อยเพราะชื้นงานทำได้ไม่ค่อยดี แล้วท้ายเทอม1ที่ผ่านมา ผมเจาะชิ้นงานผิด งานเกือบเสร็จไม่ทัน ร้องไห้เป็นว่าเล่นเลยครับช่วงนั้น เกรดออกมาก็ไม่สู้ดีนัก รอดโปรมาแบบเฉียดๆ ข้าวเช้าผมก็กินไม่ลงเป็นอาทิตย์เลยครับ
ทุกๆเย็นหลังเลิกเรียนผมจะนั่งทบทวนตลอดเลยว่าที่นี่ใช่ที่ของเรารึเปล่า พอจะโทรไปปรึกษากับแม่ แม่ก็บอกผมตลอดวา "อยากมาเรียนเอง เกิดอะไรขึ้นก็ต้องรับผิดชอบ" ผมไม่มีไฟจะไปเรียนเลยครับในระยะหลังๆ ร้องไห้ทุกๆวันกระทั่งวันหยุดเลยครับเพราะคิดถึงเรื่องเครียดๆตลอดเลย ขนาดได้กลับบ้านมายังร้องเลยครับเหมือนกับว่าระบายออกมาเท่าไหร่ก็ไม่หมดซะที แม่ก็ว่าผมบ่อยว่าทำไมอ่อนแออย่างงี้ เป็นลูกผู้ชายซะเปล่า
ช่วงนี้หยุดยาวอยู่ครับแต่วันที่ 2 ก็เปิดแล้ว ผมไม่อยากกลับไปเลย ช่วงวันหยุดที่ผ่านมาผมได้ไปเยี่ยมโรงเรียนเก่าที่ชลบุรี เป็นโรงเรียนรัฐบาลครับ เพื่อนๆผมทุกคนยังจำผมได้อยู่เลย เข้ามากอด มาคุยกันทั้งวันเลยครับ ผมก็น้ำตาแตกอีกรอบ(แอบไปร้องในห้องน้ำครับ) ผมไม่น่าย้ายไปเลย ผมอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีอยู่แล้วแท้ๆ ไม่รู้จะย้ายไปทำไม จบวันนั้นไปผมก็นั่งซึมมาจนถึงวันนี้เลยครับ ใช้วันหยุดเหมือนไม่ใช่วันหยุดเลย นั่งเศร้าทั้งวัน ผมเครียดไปซะทุกเรื่องเลยตอนนี้ คิดถึงอนาคตแล้วจะอ้วกเลยครับ ผมเครียดกับเรื่องเรียนที่บางวิชาผมเข็นตัวเองไม่ขึ้นจริงๆ ผมอยากยอมแพ้แล้วจริงๆครับ ผมขอโทษที่ผมแสดงความอ่อนแอออกมาแบบเกินเหตุนะครับ แต่ผมอยากหาที่ระบายมากๆเลยครับ ผมไม่อยากให้วันหยุดครั้งนี้หมดลงไปเลย ผมอยากอยู่กับพี่ชายไปเรื่อยๆเพราะนานๆทีจะได้อยู่ด้วยกัน