สวัสดีค่ะ พอดีเพิ่งเคยตั้งกระทู้ครั้งแรกเลย ตามหัวข้อเลยค่ะ อาจจะมีการพิมพ์สื่อสารอะไรไม่เข้าใจหรือวกวนก็ขอโทษด้วยนะคะ (ขอเรียกแทนตัวเองว่าเรานะคะ) เข้าเรื่องเลยนะคะ
เรายังอยู่ม.ปลายค่ะ คือโดยปกติเราเป็นคนที่ร่าเริงเวลาเข้าสังคมอยู่แล้ว(สังคมเพื่อนอะไรประมาณนี้ค่ะ) แต่หลังๆมาเวลาอยู่คนเดียวทีไรเราชอบโทษตัวเองค่ะ ไม่รู้เป็นอะไรแต่ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับอะไรที่ทำให้ตัวเองดูแย่ ซึ่งเราพยายามคิดว่าอาจเป็นเพราะเครียดจากที่โรงเรียน แต่มันเหมือนสะสมมาเรื่อยๆตั้งแต่ม.4ยันเราม.5แล้วอะค่ะ เรื่อยๆที่ว่าคือมันสะสมทุกๆอย่างเลยค่ะ มันไม่ใช่แค่เรื่องที่โรงเรียนแล้ว เคยอยากไปหาจิตแพทย์หลายครั้งแต่เราไม่อยากให้ใครรู้สักคนเดียวเลยค่ะ เราอยากผ่านเรื่องนี้ไปคนเดียวเลยกลายเป็นว่าหาจังหวะไปไม่ได้สักที เราเลยเริ่มหาที่ระบายด้วยตัวเอง ใช่ค่ะ เราทำร้ายตัวเอง...
เราเพิ่งเป็นเมื่อช่วงกลางเดือนก.ค.นี้เอง แต่เพราะเราไม่อยากให้ใครเห็นแผล+ครั้งแรกที่คิดทำร้ายตัวเองใกล้ๆไม่มีคัตเตอร์ เราเลยจิกขาตัวเอง จิกจนเป็นแผล ปกติเราไม่ชอบใส่สั้นเลยไม่มีใครเห็นแผลแน่นอน แต่เราก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ เวลาร้องไห้หรือเครียดมากๆทีไรเราก็เผลอทำตลอด เวลาเราร้องไห้แล้วทำร้ายตัวเองเราก็เอาแต่พึมพัมว่าใครก็ได้ช่วยเราที แต่อีกใจคืออย่าเห็นเราในสภาพนี้เลย เรากลัวโดนเกลียด ตอนนี้เราดูอ่อนแอทางจิตใจมากค่ะ อะไรสะกิดหน่อยคือเราจะไปแล้ว เคยเกือบเผลอร้องไห้ที่โรงเรียนด้วย เราเผลอหลุดบอกเพื่อนไปคนนึง แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเรา เรากลัวมาก จนล่าสุดเราคิดอยากตายแล้วค่ะ ก่อนหน้าช่วงม.4ก็มีคิดนะคะ แต่เราห่วงคนข้างหลังเลยสงบใจตัวเองได้ แต่ตอนนี้คือเราไม่คิดถึงใครเลย เราคิดว่าถ้าเราไปทุกคนต้องมีความสุขกว่าตอนเราอยู่แน่ๆ กลายเป็นว่าเรากลัวตัวเองด้วย เราไม่ไว้ใจแม้กระทั่งตัวเองไปแล้ว ... แต่แปลกมั้ยคะ รอบๆตัวเราก็มีเป็นแบบนี้ เราก็ควรคิดได้ แต่ไม่เลยค่ะ แถมเวลาเจอเพื่อนเราก็หัวเราะยิ้มได้ตลอด แถมไปปลอบเพื่อนซะด้วย ถึงบางทีจะมีฝืนๆบ้างก็เถอะ
ที่ตั้งกระทู้คือ
- เราอยากปรึกษาวิธีไปหาจิตแพทย์ควรทำอย่างไรดี? มีค่าใช้จ่ายโดยรวมเท่าไหร่?
- แบบนี้มันคือโรคเครียดใช่มั้ยคะ?
- เราไม่มีสมาธิเรียนจนตอนนี้เราไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ มีวิธีแก้มั้ยคะ?
- เราควรทำอย่างไรต่อไปดี? เราดูมืดแปดด้านมากเลยค่ะ.
เครียดเกินไปทำอย่างไรดี?
เรายังอยู่ม.ปลายค่ะ คือโดยปกติเราเป็นคนที่ร่าเริงเวลาเข้าสังคมอยู่แล้ว(สังคมเพื่อนอะไรประมาณนี้ค่ะ) แต่หลังๆมาเวลาอยู่คนเดียวทีไรเราชอบโทษตัวเองค่ะ ไม่รู้เป็นอะไรแต่ชอบเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับอะไรที่ทำให้ตัวเองดูแย่ ซึ่งเราพยายามคิดว่าอาจเป็นเพราะเครียดจากที่โรงเรียน แต่มันเหมือนสะสมมาเรื่อยๆตั้งแต่ม.4ยันเราม.5แล้วอะค่ะ เรื่อยๆที่ว่าคือมันสะสมทุกๆอย่างเลยค่ะ มันไม่ใช่แค่เรื่องที่โรงเรียนแล้ว เคยอยากไปหาจิตแพทย์หลายครั้งแต่เราไม่อยากให้ใครรู้สักคนเดียวเลยค่ะ เราอยากผ่านเรื่องนี้ไปคนเดียวเลยกลายเป็นว่าหาจังหวะไปไม่ได้สักที เราเลยเริ่มหาที่ระบายด้วยตัวเอง ใช่ค่ะ เราทำร้ายตัวเอง...
เราเพิ่งเป็นเมื่อช่วงกลางเดือนก.ค.นี้เอง แต่เพราะเราไม่อยากให้ใครเห็นแผล+ครั้งแรกที่คิดทำร้ายตัวเองใกล้ๆไม่มีคัตเตอร์ เราเลยจิกขาตัวเอง จิกจนเป็นแผล ปกติเราไม่ชอบใส่สั้นเลยไม่มีใครเห็นแผลแน่นอน แต่เราก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ เวลาร้องไห้หรือเครียดมากๆทีไรเราก็เผลอทำตลอด เวลาเราร้องไห้แล้วทำร้ายตัวเองเราก็เอาแต่พึมพัมว่าใครก็ได้ช่วยเราที แต่อีกใจคืออย่าเห็นเราในสภาพนี้เลย เรากลัวโดนเกลียด ตอนนี้เราดูอ่อนแอทางจิตใจมากค่ะ อะไรสะกิดหน่อยคือเราจะไปแล้ว เคยเกือบเผลอร้องไห้ที่โรงเรียนด้วย เราเผลอหลุดบอกเพื่อนไปคนนึง แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเรา เรากลัวมาก จนล่าสุดเราคิดอยากตายแล้วค่ะ ก่อนหน้าช่วงม.4ก็มีคิดนะคะ แต่เราห่วงคนข้างหลังเลยสงบใจตัวเองได้ แต่ตอนนี้คือเราไม่คิดถึงใครเลย เราคิดว่าถ้าเราไปทุกคนต้องมีความสุขกว่าตอนเราอยู่แน่ๆ กลายเป็นว่าเรากลัวตัวเองด้วย เราไม่ไว้ใจแม้กระทั่งตัวเองไปแล้ว ... แต่แปลกมั้ยคะ รอบๆตัวเราก็มีเป็นแบบนี้ เราก็ควรคิดได้ แต่ไม่เลยค่ะ แถมเวลาเจอเพื่อนเราก็หัวเราะยิ้มได้ตลอด แถมไปปลอบเพื่อนซะด้วย ถึงบางทีจะมีฝืนๆบ้างก็เถอะ
ที่ตั้งกระทู้คือ
- เราอยากปรึกษาวิธีไปหาจิตแพทย์ควรทำอย่างไรดี? มีค่าใช้จ่ายโดยรวมเท่าไหร่?
- แบบนี้มันคือโรคเครียดใช่มั้ยคะ?
- เราไม่มีสมาธิเรียนจนตอนนี้เราไม่อยากไปโรงเรียนเลยค่ะ มีวิธีแก้มั้ยคะ?
- เราควรทำอย่างไรต่อไปดี? เราดูมืดแปดด้านมากเลยค่ะ.