"ความกลัว" หนึ่งในสัญชาตญาณทางธรรมชาตของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดที่ตอบสนองต่อทั้งทางกายภาพและจิตใจของผู้คนนั้นๆ ก่อให้เกิดการตื่นตัวและกระตุ้นสิ่งต่างๆได้มากมาย รวมทั้งความคิดด้านลบด้วยเช่นกัน โดยความกลัวนี้ หากจะบอกว่ามันสามารถแปรเปลี่ยนได้ตามอายุและวัยก็คงไม่ผิด
อย่างในเด็กส่วนใหญ่จะมีความกลัวช่วงเวลากลางคืนหรือการอยู่คนเดียว เพราะโดยสัญชาตญาณพื้นฐานก็คือเราไม่รู้ว่าในความมืดมิดมีอะไรซ่อนอยู่ ผู้คนมักกลัวในสิ่งที่เค้าเหล่านั้นไม่เข้าใจและมองไม่เห็น ดังนั้นในตอนวัยเด็กความกลัวพื้นฐานคือที่มืด เมื่อเติบโตก็จะลืมเลือนความกลัวเหล่านั้น และพบกับความกลัวสิ่งอื่นๆแทน อาทิเช่น หนอนแมลงเป็นต้น ซึ่งขณะเดียวกันในวัยเด็กนั้นเรากับไม่มีความกลัวให้พวกหนอนแมลงแท้ๆ แต่พอโตแล้วรู้จักมันมากขึ้น รู้ว่ามันพิษเอย หรือเห็นพวกมันจากในหนังสยองขวัญเอยเสียจนรู้สึกขยะแขยง จนพลอยกลัวตามโดยปริยาย
ดังนั้นจะบอกว่าถ้าเรายิ่งรู้อะไรๆมากขึ้นๆ ก็จะเป็นการเพิ่มสิ่งที่ให้เรากลัวมากขึ้นก็คงไม่ผิดที่จะกล่าวเช่นกัน ความกลัวจึงเกิดจากองค์ประกอบของหลายๆอย่างทั้งสภาพความเป็นอยู่ ประสบการณ์ร้ายๆในชีวิต หรือ การอบรมสั่งสอนก็เช่นกัน จึงไม่ใช่เลี้ยงแปลกที่คนเราจะกลัวสิ่งต่างๆที่ไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิง อาทิเช่นอย่างเพื่อนผมก็มีความกลัวในสิ่งแปลกๆ
นั้นก็คือ ผลไม้ครับ
เค้าเล่าว่าเพราะถูกพ่อบังคับในกินจนมีปมกับผลไม้เป็นแผลในใจไปจนถึงทุกวันนี้ (ตอนแรกก้ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ)
ดังนั้นผมอยากจะจอถามคุณว่า ในตอนนี้ สิ่งที่คุณกลัวที่สุดคืออะไร