ถ้าในเมือง ช่วงเร่งรีบ ยิ่งเร่งรีบมาก ผมก็คิดว่ารอยยิ้มผู้คนลดลงไปเยอะมาก เทียบกับสมัยก่อนที่สโลแกนนี้ถูกผลักดันใหม่ ๆ มันกี่ปีแล้ว 30 ปีได้ไหม ผมไม่แน่ใจ ซึ่งถ้ามันเกิน 30 ปีไป ตอนนั้นมันไม่เร่งรีบกันขนาดนี้ ไม่ทั่วไปขนาดนี้ในเมืองใหญ่ ๆ รอยยิ้มก็เห็นได้ง่ายกว่า

แต่ถ้าลองเปลี่ยนมาเป็นช่วงที่เร่งรีบน้อยลง แม้ในเมืองใหญ่ผมก็ยังพบรอยยิ้มนะ ถึงจะไม่มากเท่าตอนผมเด็ก ๆ ก็ตาม

ขณะเดียวกัน นอกเมืองที่เร่งรีบ ผมหารอยยิ้มไม่ยากเลย โดยเฉพาะช่วงเวลาที่ไม่เร่งรีบ ผมไปเที่ยวไหนถ้ามีโอกาส ผมก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปเจอผู้คนในหมู่บ้าน ในเมืองเล็ก ๆ ยามเช้า ๆ ผมยืนเฝ้ารอถ่ายรูป คนที่นั่งรถอีแตน อีแต๊ก หรืออีอะไรก็แล้วแต่ รวมไปถึงคนทั่วไป ก็เกือบ 100% นะครับที่ยิ้มให้ และแน่นอน ผมมองเขา และยิ้มให้เขาก่อนด้วย

จริง ๆ มันก็ยังมีอีกมุม คือ มันเป็นเรื่องราวของคนที่ถูกมอง (คนไทยถูกมอง) ก็ต้องดูคนที่มองด้วย ว่าเขาเป็นอย่างไง บางคนหน้าตาไม่ยิ้ม หรือหน้าบึง อาจจะเพราะอารมณ์เสียพอดี มองมาที่คนอื่น แล้วหวังให้เขายิ้มให้ขณะที่ตนเองหน้าไม่รับแขกก็อาจจะยากหน่อยนึงนะ

ส่วนเรื่องยิ้มหลอก ๆ เพื่อเอาเงิน คงเป็นแค่คนที่ฉวยโอกาสเกินตัว คนทั่วไปที่ทำมาค้าขายกับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ ถ้าได้คุย และเขาไม่ได้ฉวยโอกาส ผมก็เห็นเขายิ้มอย่างตรงไปตรงมากับชาวต่างชาตินะ แม้ว่าเขาจะต้องการเงินจากชาวต่างชาติ แต่ถึงจุดหนึ่งก็คือน้ำใจไมตรี ไม่ได้ฉวยโอกาส มันก็หน้าตาปกติของคนทั่วไป คนไทยพื้นฐานมีน้ำใจอยู่แล้วนะ