สวัสดีค่ะ อารมณ์ที่พิมพ์ตอนนี้คืออารมณ์ที่โมโหเพราะทำงานอยู่คนเดียว พรุ่งนี้ก็นำเสนองานแล้ว แต่สมาชิกในกลุ่มไม่สนใจเลย เราทวงงานถามงานในกลุ่มอีกคนสนใจ ส่วนอีกคนอ่านแต่ไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ เพื่อนแบบนี้คือเพื่อนในกลุ่มเราเองค่ะ !!!! เราเบื่อวงจรงานกลุ่มมากๆ เทอมที่แล้วเราก็เหมือนทำอยู่คนเดียว เพราะอีกสองคนไม่ค่อยสนใจอะไร เห็นว่าเป็นงานที่เราถนัดเลยไม่สนใจใยดี แต่สมน้ำหน้ามัน เราได้A อยู่คนเดียว มันเป็นความรู้สึกที่ระบายให้ใครฟังไม่ได้เพราะมันเป็นเพื่อนในกลุ่ม เลยขอระบายในนี้แทนน คนเก่งคือคนที่เหนื่อยกว่าค่ะ คนเก่งไม่สบาย คนโง่ต่างหากที่สบาย เวลาอาจารย์เรียกใช้งานก็เรียกใช้เรานี่แหละ คนอื่นก็สบายไปสิ เกิดเป็นคนทำอะไรได้เกือบทุกอย่างนี่ลำบากเนาะ กว่าจะเรียนจบ โดนเพื่อนเอาเปรียบไปตั้งเท่าไหร่ ละเทอมนี้อาจารย์มี Project ใหญ่อีก เป็นวิชาคอมออกแบบที่เราถนัด ส่วนอีกสองคนคอมพิวเตอร์ระดับเบื้องต้นยังไม่ค่อยได้เลย ในใจนี่ภาวนา งานเดี่ยวสักทีสิวะ แต่ งานกลุ่มอีกล้าวววววว จะปลีกตัวมาทำคนเดียวมันก็อะไรอยู่ แต่ไม่ชอบนิสัยเห็นแก่ตัวเลยอะ พอเห็นว่าเราถนัดก็ปล่อยเลยตามเลย ไม่สนใจ คิดว่าเราทำได้ ก็ให้เราทำ เคยคิดปลอบใจตัวเองว่ามันคือบททดสอบก่อนออกไปทำงาน แต่เห้อ มันเหนื่อยมันท้อจนไม่มีอารมณ์ทำเลยค่ะ