อยากลองแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับคนอื่นๆบ้างค่ะ  ในเวลานี้เรากำลังนอนเขี่ยโทรศัพท์สลับกับมองเพดานว่างเปล่า มาหลายชั่วโมง แล้วรู้สึกในหัวมีอะไรให้คิดมากมายแต่ก็มีอีกความรู้สึกหว้าเหว่ ผสมกับเศร้านิดๆ จนรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวต้องก้าวข้ามบางอย่างไปคนเดียว ไม่มีใครเลย อยากจะโทรหาครอบครัวแต่ก็ไม่อยากให้ใครกังวลไปด้วย อยากจะเข้มแข็งเป็นที่พึ่งได้ แต่เหมือนจะเกินตัว อยากรู้ว่าคนอื่นๆเขาก้าวข้าม หรือจัดการกับปัญหาตรงนี้ยังไง  แต่ถ้าแนะนำให้ไปสังสรรค์เราขออนุญาต บอกก่อนนะคะ ว่าไปแล้วพอกลับมาก็เหมือนเดิมเหมือนเราค่อยๆจมอยู่กับตัวเองขณะที่อยู่คนเดียว
ในความคิดแรกคิดว่าจะโทรไปสายด่วนสุขภาพจิตแต่ก็กลัวจะร้องไห้จนคุยไม่รู้เรื่อง