สวัสดีค่ะ เราเป็นซึมเศร้า+แพนิคเกือบ2ปีแล้ว ก็ธรรมดาค่ะอาการทั่วไปของโรคนี้ มีเหตุการณ์ที่เกือบตายเยอะอยู่พอสมควร แต่เราก็พยายามมากในการมีชีวิตอยู่ โชคดีที่มีเพื่อนดีคอยฉุดเราจากความตายตลอด เราเลยไม่อยากทำให้เพื่อนผิดหวัง

ช่วงนี้ค่ายาแพงเพราะเป็นรพเอกชนและพบ2หมอ หมอจ่ายยาและหมอบำบัดเนื่องจากอาการไม่เคยดีขึ้นเลย พี่สาวแท้ๆก็ไลน์มาว่าเราเรื่องโรคว่าไม่ไหวแล้วไม่เข้าใจบลาๆ ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้เราถามพี่ว่ายังอยากให้เรามีชีวิตต่อมั้ย คำตอบคือ ไม่รู้ คำตอบพี่นี่ก็จุกแล้วค่ะ พอถามพ่อ พ่อก็ตอบว่า ไม่รู้ ไม่รู้จะไปถามใคร ค่ะจุกซ้ำค่ะ วันนั้นช็อคกับคำตอบ เราที่พยายามมีชีวิตอยู่แทบตายเจอคำตอบนี้สติแตกค่ะ5555555 โดสยาหนักมากกกกและทำร้ายตัวเอง รู้สึกว่าที่เราพยายามมีชีวิตอยู่มาตลอดเหมือนเค้าไม่ได้ต้องการ เสียใจ มันมีแต่ความเสียใจบอกไม่ถูก มันท้อ

สรุปคือเราไม่รู้เลยค่ะว่าต้องทำยังไงต่อ มันจุก บางครั้งก็เหมือนลืมแต่ตอนจะนอน คำตอบที่ว่าไม่รู้มันรีซ้ำแล้วซ้ำอีก กว่าจะเรียนจบก็ปีกว่า มันสับสนที่ว่าควรวางตัวยังไง