“ฉันเขียนบทกวีได้อย่างไร”
ขณะนั้นฉันไม่เห็นเป็นกระดาษ
ที่สามารถเขียนอะไรลงไปได้
ฉันมิเคยมีรั้วล้อมหัวใจ
จึงปล่อยให้โบยบินจินตนา

ขณะนั้นฉันมองเห็นเป็นทุ่งกว้าง
ไม้เล็กบ้างใหญ่บ้างข้างซ้ายขวา
หูสัมผัสสำเนียงเสียงนกกา
เท้าเหยียบย่ำใบหญ้าอย่างคุ้นเคย

ปราศจากปากกามาขีดเขียน
เปิดใจเรียนรับรู้ตามดูเฉย
ความรู้สึกลึกเช่นไรไม่ละเลย
สรรพสิ่งเผยกระจ่างสว่างใจ

ทุกสัมผัสชัดเจนมองเห็นภาพ
ละเอียดหยาบเล็กบางหรือกว้างใหญ่
จากซึมซับรับรู้อยู่ภายใน
ค่อยค่อยเลื่อนรินไหลดั่งสายน้ำ

แล้วเขียนภาพที่เห็นเป็นอักษร
ทุกขั้นตอน แน่วนิ่ง ยิ่งดื่มด่ำ
ผสมภาพในใจใส่ภาพจำ
ผสมคำสอดรับกับภาพจริง

เมื่อสัมผัสชัดเจนอยู่เช่นนั้น
โลกของฉันกว้างใหญ่ดูไกลยิ่ง
อบอุ่นในอ้อมรักผ่อนพักพิง
สงบนิ่งลึกซึ้ง..เป็นหนึ่งเดียว

รินศรัทธา กาญจนวตี กวีตาบอดผู้ถือคบเพลิง

@มาเป็นเพื่อน หรือแลกเปลี่ยนพูดคุยกันได้นะคะ ที่ Facebook รินศรัทธา กาญจนวตี
ขอบคุณค่ะ