“ยามเย็น”
หน้าบ้านบนลานดิน โต๊ะหินอ่อน
ฉันล้มตัวลงนอนตอนใกล้ค่ำ
ยินเสียงนกน้อยน้อยเอ่ยถ้อยคำ
เป็นลำนำร้องรับการกลับรัง

นกกาเหว่าเจื้อยแจ้วเสียงแว่วหวาน
อีกตัวขานรับใกล้ ไม้อีกฝั่ง
ตัวที่เหลือในดงส่งเสียงดัง
ฉันเฝ้าฟังนกพูดจาภาษานก

ดิ่งดื่มด่ำทุกสัมผัส ชัดและช้า
ปิดเปลือกตา มุมปากยิ้ม อิ่มในอก
วางเรื่องราวสับสนวุ่นวนวก
ปล่อยหัวใจให้โผผกโบกโบยบิน

ใจคือสิ่งมหัศจรรย์อันดับหนึ่ง
ใจที่ซึ่งท่องเที่ยวไปในทุกถิ่น
สุดขอบรุ้ง สูงกว่าฟ้า ต่ำกว่าดิน
บางขณะถวิลถึงจักรวาล

มีหัวใจไว้รักเพื่อนทั้งโลก
จงพ้นโศกพบสุขสนุกสนาน
แผ่ความรักออกไปไม่มีประมาณ
สุขแผ่ซ่านราวกับได้รับคืน

คือยามเย็นครั้งหนึ่งซึ่งเคยมี
ได้สัมผัสสุนทรีย์ชีวิตอื่น
ใจประคองความสุข ลุกขึ้นยืน
นิ่ง เต็มตื้น เนิ่นนานอยู่อย่างนั้น
.......

เขียน: ใจแก้ว  รินศรัทธา  กาญจนวตี
กวีตาบอดผู้ถือคบเพลิง