“วิถีแรงงาน”
จะต้องล้มอีกกี่ครั้งก็ยังสู้
บางคราวอยู่อย่างทดท้อก็ยังฝัน
อุปสรรคหนักหนายังฝ่าฟัน
ศรัทธามั่นพายุจัดยังหยัดยืน

หลากเรื่องราวยาวยืดยามมืดค่ำ
หมึกสีดำระบายทาฟ้าทั้งผืน
เหน็บหนาวในเส้นทาง น้ำค้างชื้น
เจ็บช้ำน้ำตารื้นยังฝืนยิ้ม

หวังลูกเมียทางเมืองไกลได้นอนอุ่น
หวังเจือจุนทุกชีวินได้กินอิ่ม
นึกเห็นเจ้าลูกยาหลับตาพริ้ม
เป็นภาพพิมพ์ดาลใจในวันท้อ

พ่อแม่และน้องน้อยยังคอยพี่
ทุกนาทีลูกน้อยยังคอยพ่อ
ปู่ย่าที่บ้านเรายังเฝ้ารอ
ร่วมถักทอความหวังแห่งชีวิต

เป็นแรงงานราคาถูก ถูกเอาเปรียบ
เหมือนถูกเหยียบย่ำใจ คนไร้สิทิ์
จากมาไกลไร้ญาติและขาดมิตร
จำต้องปิดปากนิ่งยิ่งฝืนทน

หนุ่มบ้านป่ามาอยู่เมืองเหมือนเครื่องจักร
แม้งานหนักเพียงใดไม่เคยบ่น
รอวันหนึ่งซึ่งก้าวข้ามความยากจน
จะยิ้มอย่างเคารพตน..เย้ยคนเมือง
.....

เขียน: รินศรัทธา กาญจนวตี
กวีตาบอดผู้ถือคบเพลิง