เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ตรงของเราเองค่ะ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในโรงเรียน เกิดในรุ่นของเรา เเละห้องเรียนของเราเองค่ะ
เรื่องนี้เกิดขึ้นในตอนที่ ...
วันนั้น เป็นวันที่เรานัดเพื่อนทำงานกลุ่มกันต่อหลังจากเลิกเรียน ตอนนั้นเราจำได้ว่าพวกเราจะต้องรีบทำงานกลุ่มเพื่อที่จะส่งอาจารย์ในวันต่อมา ในห้องมีเพื่อนอยู่ในห้องประมาณ 13 คน ตอนนั้นเป็นเวลา 6 โมงเย็นเกือบทุ่มค่ะ งานกลุ่มของพวกเราก็ใกล้จะเสร็จเเล้ว พวกเราจึงตัดสินใจกันว่าจะทำต่อให้เสร็จในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ ตอนนั้นเพื่อนๆกำลังเก็บของเพื่อที่จะกลับบ้านกันค่ะ เเต่เพื่อนคนนึงของเรา ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคิดอะไรอยู่ อยู่ดีๆ มันก็ชวนพวกเราเล่นซ่อนเเอบ เเละก็ไม่รู้ว่า ตอนนั้น ทำไมพวกเราถึงอยากเล่นซ่อนเเอบด้วยเหมือนกัน พวกเราเลยตัดสินใจกันว่า จะเล่นซ่อนเเอบกันซักเกมก่อน เเล้วค่อยกลับบ้าน ในวันนั้น เพื่อนคนนึงของเราที่ชื่อว่าบุ๋น โดยปกติบุ๋นเป็นคนที่นิสัยดี เเต่ปากชิสุนิดหน่อย เเละก็เป็นคคนกวนประสาท ชอบเล่นอะไนเเผลงๆ เเต่วันนั้น บุ๋นมีอาการเเปลกๆไป ดูไม่ค่อยเป็นบุ๋นเลย เเต่พวกเราในตอนนั้นก็ไม่ได้เอะใจอะไร หลังจากนั้น เราก็เล่นซ่อนหากันปกติ โดยที่เราได้เป็นคนหา พวกเพื่อนๆเเยกย้ายกันไปซ่อน เเต่ในตอนที่เราหาเพื่อนได้เกือบครบทุกคน บุ๋นคือคนที่พวกเรายังหาไม่เจอ พวกเราจึงช่วยกันตามหาบุ๋น เพราะตอนนั้นดึกมากเเล้ว เเต่พวกเราก็ไม่มีใครหาบุ๋นเจอ มาจนถึงตอนนี้ เราไม่เคยคิดเลยว่า การเล่นซ่อนหาในวันนั้น จะเป็นวันและเกมสุดท้ายที่พวกเราได้เห็นบุ๋น เพื่อนของเรา ...
ปล. ถ้าอยากรู้เรื่องที่ละเอียดกว่านี้ เเนะนำให้ไปถามเด็กรุ่นที่ 90 ดูนะคะ
ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เเต่งขึ้นเพื่อประกอบการถ่ายหนังสั้นส่งอาจารย์นะคะ เรื่องนี้ไม่มีอยู่จริงค่ะ
ประสบการณ์หลอน โรงเรียนชื่อดังในเเถบชานเมือง
เรื่องนี้เกิดขึ้นในตอนที่ ...
วันนั้น เป็นวันที่เรานัดเพื่อนทำงานกลุ่มกันต่อหลังจากเลิกเรียน ตอนนั้นเราจำได้ว่าพวกเราจะต้องรีบทำงานกลุ่มเพื่อที่จะส่งอาจารย์ในวันต่อมา ในห้องมีเพื่อนอยู่ในห้องประมาณ 13 คน ตอนนั้นเป็นเวลา 6 โมงเย็นเกือบทุ่มค่ะ งานกลุ่มของพวกเราก็ใกล้จะเสร็จเเล้ว พวกเราจึงตัดสินใจกันว่าจะทำต่อให้เสร็จในตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ ตอนนั้นเพื่อนๆกำลังเก็บของเพื่อที่จะกลับบ้านกันค่ะ เเต่เพื่อนคนนึงของเรา ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคิดอะไรอยู่ อยู่ดีๆ มันก็ชวนพวกเราเล่นซ่อนเเอบ เเละก็ไม่รู้ว่า ตอนนั้น ทำไมพวกเราถึงอยากเล่นซ่อนเเอบด้วยเหมือนกัน พวกเราเลยตัดสินใจกันว่า จะเล่นซ่อนเเอบกันซักเกมก่อน เเล้วค่อยกลับบ้าน ในวันนั้น เพื่อนคนนึงของเราที่ชื่อว่าบุ๋น โดยปกติบุ๋นเป็นคนที่นิสัยดี เเต่ปากชิสุนิดหน่อย เเละก็เป็นคคนกวนประสาท ชอบเล่นอะไนเเผลงๆ เเต่วันนั้น บุ๋นมีอาการเเปลกๆไป ดูไม่ค่อยเป็นบุ๋นเลย เเต่พวกเราในตอนนั้นก็ไม่ได้เอะใจอะไร หลังจากนั้น เราก็เล่นซ่อนหากันปกติ โดยที่เราได้เป็นคนหา พวกเพื่อนๆเเยกย้ายกันไปซ่อน เเต่ในตอนที่เราหาเพื่อนได้เกือบครบทุกคน บุ๋นคือคนที่พวกเรายังหาไม่เจอ พวกเราจึงช่วยกันตามหาบุ๋น เพราะตอนนั้นดึกมากเเล้ว เเต่พวกเราก็ไม่มีใครหาบุ๋นเจอ มาจนถึงตอนนี้ เราไม่เคยคิดเลยว่า การเล่นซ่อนหาในวันนั้น จะเป็นวันและเกมสุดท้ายที่พวกเราได้เห็นบุ๋น เพื่อนของเรา ...
ปล. ถ้าอยากรู้เรื่องที่ละเอียดกว่านี้ เเนะนำให้ไปถามเด็กรุ่นที่ 90 ดูนะคะ
ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เเต่งขึ้นเพื่อประกอบการถ่ายหนังสั้นส่งอาจารย์นะคะ เรื่องนี้ไม่มีอยู่จริงค่ะ