วันนี้ตอนทำข้อสอบ มีอารมณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นมากลางห้องสอบ และมักจะค้างเเม้สอบเสร็จเเล้ว ตั้งแต่เรียนปีสองมา มีวิชาเเค่สองวิชาเท่านั้นที่ทำให้คิดถึงบ้านได้ คือวิชาการอ่านจีน กับพื้นฐานภาษาจีน ตอนที่ทำข้อสอบพื้นฐานภาษาจีนสามอยู่นั้น เมื่อฉันกำลังสร้างความรู้สึกอยากจะเขียนจดหมายถึงพ่อแม่ เพราะมันเป็นหัวข้อที่ง่ายที่สุด ผ่านไปนานมาก ประมาณครึ่งชั่วโมง ความรู้สึกของฉันพยายามไม่เขียนเรื่องคะแนนของภาคเรียนที่เเล้ว กับเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ในหอ ก็เลยเขียน เกี่ยวกับสถานะทางการเงิน การเรียนในวิชาอิงสอง กับความรู้สึกโดยรวมช่วงนั้นว่าดีหรือเเย่อย่างไร การอ่านภาษาจีนหนึ่งวิชานี้จำไม่ได้ว่ามันทำอย่างไรถึงคิดถึงบ้านได้ เเละวันนี้สอบวิชาการอ่านภาษาจีนสอง ตอนสอบบทความข้อสุดท้าย มันเล่าว่า มีเด็กคนหนึ่ง กำพร้าพ่อ เพราะพ่อเขาประสพอุบัติเหตุ เเม่เขาก็เลียงดูเขาตามลำพัง เเม่เขาก็ทำทุกอย่าง เเละมันทำให้นึกถึงเเม่ของตนเองขึ้นมา เมื่ออ่านบทความอารมณ์ก็เข้าปะทะดังกับฝุ่นละอองอันเกิดเเต่ระเบิดที่ทำให้ดินบริเวณนั้นกระจายไป ลมก็พัดพาสิ่งต่างๆ ให้เข้ามา อย่างรุนแรง และปรับตัวไม่ทัน เมื่อสิ่งต่างๆนั้นได้ต้องเนื้อหนังมังสา มันได้หลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งกับร่างกาย ซึมซับช้าช้า จากนั้นก็ไหลเข้าสู้โสตประสาท นอกจากช่วงสอบแล้ว ขนาดที่เรียนภาษาจีนพื้นฐานสี่อยู่นั้น ก็ได้เรียนคำว่า กำลังใจ มันทำให้นึกถึงเพลงๆหนึ่ง ชื่อนี้เหมือนกัน ร้องโดยวงโฮบ เมื่ออาจารย์สอนคำนี้ไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง ความรู้สึกของฉันได้รับรู้ถึงเสียงเพลงที่ติดหู เเละเสียงเพลงก็ได้บรรเลงขึ้นในใจฉัน มีใจความว่า
     เพลงนี้เป็นเพลงเก่าที่พ่อเเม่มักเปิดฟังบ่อยๆ พวกเขาค่อยให้กำลังใจ เเละผ่านอะไรมาด้วยกันในช่วงชีวิตฉัน ภาพของเหตุการณ์เก่าก่อนก็เริ่มปรากฏขึ้นอย่างช้าช้า ความรู้สึกของฉันในช่วงต้นเพลง มันทรมาร มันเหงาเหมือนอยู่โลกนี้คนเดียว เเต่เมื่อใจมันบรรเลงเข้าสู้กลางเพลงใจฉันกลับชื่นบาน เบิกบานอย่างที่ช่วงเวลานั้นไม่ค่อยได้เจออารมณ์นี้มาก่อน ทำให้นึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของเเม่ทีเหมือนเเสงแห่งดวงอาทิตย์ซึ่งส่องประกายสีทองเจิดจ้ามา ในท่ามกลางฤดูอันแสนจะเหน็บหนาว
https://www.youtube.com/watch?v=8lb-3bwr_Ig