อดีตที่ตามติด คำสาปที่ติดตาม รอวันหลุดพ้น

  อากาศวันนี้ดูอับพิกล รินจงนั้งตรวจงานที่ห้องนอน ใจก็คิดแต่เรื่องความฝันที่วกวน
หญิงผู้นั้น ผู้ที่เธอไม่เห็นหน้าเป็นใคร อีกทั้ง ตัวเธอเองก็ยังอยู่ในความฝันนั้น เสียงที่เรียกชื่อ ใหมคำ ชื่อใครกัน
หรือจะเป็นชื่อเธอในอดีต พระเทวีหลวง ชื่อ ใหมคำหรือ  แล้วเจ้านางเพ็งจันทร์ หน้าตาเป็นเช่นไร รินจงเองก็อยากจะเห็นหน้าเหลือเกิน
  
            "เจ้านาง ข้าคิดว่า รอให้พระเทวีนำสร้อยมาคือเองดีกว่านะเจ้าข้า ข้าน้อยกลัวเจ้านางเป็นอันตราย"
  
    รินจงมองภาพต่อหน้าอย่างสนใจ แต่ภาพนั้นเป็นเหมือนเดินตามหลัง หญิงสองคนนั้น 'เจ้านางเพ็งจันทร์แน่ๆ' รินจงคิด

             "ข้าจักไปเอาสร้องของข้าคือ เจ้ารออยู่หน้าคุ้นนี่ล่ะ"

     เหมือนหมอกบังตา แต่ไม่นานก็เผยให้เห็น สิ่งที่อยู่ต่อหน้า ภาพที่เหมือนรินจงเป็นเพ็งจันทร์เห็นจากตาเพ็งจันทร์ คุ้นหลวงตอนนี้เงียบสงัด
ไร้นางสนมกำนัล มีเพียงแสงเทียนที่ส่องให้เห็นทาง ภาพที่อยู่ตอนหน้าบนพระแท่นที่เคยเป็นที่บรรทมของเจ้าหลวง ที่ทรงออกล่าสัตว์ตอนนี้
กลับมีร่ายชายหญิงนอนโอบกอดกัน

           " ท่านแม่ทัพ!!! พระเทวี!!!" เสียงของเพ็งจันทร์ที่ รินจงได้ยินนั้นเป็นเสียงของคนที่ตกใจสุดขีด
           " เพ็งจันทร์ เจ้าเข้ามาได้อย่างไร! " หญิงที่หน้าตาเหมือนรินจงร้องตวาด ใส่เพ็งจันทร์
        ชายที่อยู่ต่อหน้านั้นหันมา หน้าตานั้นมันคือ ครูนำชัย!!
          "ท่านแม่ทัพ ท่านกำลังจะสยุมพรกับข้าแล้วนี่เหตุใดกัน พระเทวีกับท่านมันชั่วช้า สิ้นดี"
      หลังจากนั้น รินจงรู้สึกเจ็บที่ใบหน้าและรู้ว่าถูกตบแน่นอน
        " กล้าดีอย่างไร มาด่าข้า นังลูกสนมที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่เพราะเจ้าพ่อรักเจ้า ไอ้เจ้าหลวงหน้าโง่นั้นก็เอ็นดูเจ้า ไม่เช่นนั้นเจ้าตายไปนานแล้ว"
         " พระองค์ทรยศเจ้าหลวง นางแพศยากาลี เจ้าอีกคนสัตว์ตัวผู้ชัดๆ เจ้ามีวันนี้ได้เพราะข้า เจ้ามันแค่ทหารปลายแถว
  เพราะข้า เพราะความรักของข้า เจ้าจึงได้ขึ้นมาเป็นแม่ทัพ จนจะได้เป็นเขยหลวง ไม่พออีกหรือ สารเลว ข้าจะกราบทูลเจ้าหลวงเรื่องนี้ "
       จากนั้นรินจงก้ได้ยินเสียง ตุ๊บ!!! ภาพก็ดับไป
    
       ภาพที่เห็นจากนั้น คือ ภาพชายผู้หนึ่งนั่งอยู่ที่ ข้างทางมีขบวงเสลี่ยงของเจ้านาง ผ่านไปดูทั้งสองจะชอบพอกัน   เหมือนหมอกมาบังตา
แต่ก็เผยให้เห็น ชายหญิงนั่งกอดกันที่ต้นไม้
                    "ข้าจะให้เจ้าหลวงทรงยกเจ้าให้ข้าให้ได้ เพ็งจันทร์ข้ารักเจ้ามากนะ"
                   "หากท่านได้เป็นแม่ทัพมีความชอบ ก็อาจเป็นไปได้ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ข้าเป็นเจ้านางเล็กๆ ก็คงจะไม่มีปัญหาที่จะ
ไปเป็นเมียผู้มีความชอบ การรบครั้งนี้ท่านต้องชนะให้ได้นะท่านนายกอง"
                    หมอกบังตาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ รินจงตื่นขึ้นจากการหลับด้วยน้ำตา ดุจเธอคือ เพ็งจันทร์ที่ถูก   ทรยศ

และเธอรู้สึกว่าเธอจะต้องพาทุกคนกลับไปที่ กู่เก่านั้น ไม่ว่าจะเป็น นำชัย อัปสร แม้แต่ ตัวเธอเอง ทุกคนต้องกลับไปมีบางอย่างบอกเะอเช่นนั้น