เป็นกันบ้างไหมครับ ที่รู้สึกปลงกับชีวิตตัวเอง
เราชอบตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยครั้งว่า คนเรามันเกิดมาเพื่ออะไร
เพื่อเอาชีวิตรอดไปวันๆ?
เพื่อใช้ชีวิต?
เพื่อมีความสุข?
เพื่อมีความทุกข์?
เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์?
เพื่อทำประโยชน์?
เพื่อชดใช้กรรม?
ฯลฯ
แต่พอมาคิดๆ ดูแล้ว คนส่วนมากต้องทำเพื่อตอบสนองความสุขให้กับตนเองเป็นส่วนใหญ่
ไม่ว่าจะเป็นการมีรถ มีบ้าน มีเงินมีทอง มีนู่นมีนี่มีนั่น การไปเที่ยว การกิน การทำสิ่งที่เราชอบ ฯลฯ
แล้วก็ต้องมาย้อนถามตัวเองอีกว่าความสุขของเราคืออะไร
สำหรับเรา คิดว่า ความสุขของเรา คือ การได้ไปเที่ยว ไปในสถานที่ต่างๆที่แปลกใหม่ไม่เคยไป
การได้อยู่กับคนที่เรารัก (ทุกคน) การได้เห็นครอบครัวอยู่อย่างสุขสบาย
เคยคิดว่าชีวิตตัวเองเกิดมาเพื่อความสุขแค่นี้ แต่ด้วยกิเลส สิ่งยั่วยุ ต่างๆนาๆ ความอิจฉาริษยา
มันทำให้ชีวิตเป็นทุกข์ มีความต้องการเพิ่มเยอะแยะไปหมด คิดตลอดว่ามันเป็นสิ่งไม่ดีๆ แต่ยังไงก็ตัดไม่ขาด
ด้วยความเป็นมนุษย์ ซึ่งมันทำให้เราหน่ายกับชีวิต เบื่อโลกที่เป็นไปอยู่ตอนนี้มากๆ ก็เลยเกิดความคิดที่ว่า
เราน่าจะตายๆไปซะก็ดี จะได้ไม่ต้องมาทนอะไรแบบนี้ แต่ไม่ใช่อารมณ์น้อยใจตัวเองนะ
เรารู้ว่าโลกมีอะไรอีกมากมาย และเรายังมีครอบครัว (พ่อ แม่) ที่ต้องดูแล แค่เป็นอารมณ์หน่ายๆกับโลกใบนี้
จะอยู่ก็ได้ แต่ถ้าตายก็ดี เพราะยังไงๆ สักวันเราก็ต้องตาย ไปตามกฎธรรมชาติอยู่ดี

ตอนนี้ก็เลยรู้สึกปลงกับทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิต ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ แต่ด้วยความที่เป็นมนุษย์คนนึงก็ยังคงมีกิเลส
อยู่เรื่อยๆ ซึ่งตัดไม่ขาดสักที ก็เลยพยายามหาข้ออ้างต่างๆ เพื่อยังยั้งกิเลสเรื่อยๆเช่นกัน

ปล.ตอนนี้รู้แล้วครับว่ายังตายไม่ได้ อย่างน้อยขอให้ครอบครัวสบายก่อนก็ยังดี ถึงจะตายตาหลับ

ปล.2 อาจจะอ่านแล้วงงๆหน่อย ก็ขออภัยนะครับ อยากแชร์ความคิดความรู้สึก และอยากอ่านความเห็นต่างๆของเพื่อน
มนุษย์คนอื่นด้วย ขอแบบสุภาพนะครับ จิตใจผมอ่อนแอ อิอิ