งานวิจัยล่าสุดได้บ่งชี้ว่า
ต้นกำเนิดและการสูญพันธุ์ของแรดขนาดใหญ่ยุคน้ำแข็ง
แรดที่มีขนยาวยักษ์ปุกปุย  หรือที่รู้จักกันในชื่อว่า
ยูนิคอร์นไซบีเรีย  Siberian unicorn
เพราะพวกมันมีนอขนาดพิเศษเพียงอันเดียว


ทีมนักวิจัยจาก Adelaide  Sydney  London  Netherlands และ Russia
ได้ร่วมกันอภิปรายวิพากษ์วิจารณ์และตั้งข้อสังเกตเกี่ยวกับ
ความสัมพันธ์ของยูนิคอร์นไซบีเรีย  กับแรดที่ยังมีชีวิตอยู่ในปัจจุบัน
และเชื่อว่าพวกมันรอดชีวิตมาได้มายาวนานกว่าที่เคยเชื่อ
ทั้งยังมีความสัมพันธ์และเกี่ยวเนื่องกับมนุษย์หินยุคเก่า


นักวิจัยได้ระบุว่า ยูนิคอร์นไซบีเรียได้สูญพันธุ์ไปแล้วประมาณ 36,000 ปีมาแล้ว
ในวารสาร Nature Ecology and Evolution 26 พย.2018
เผยแพร่โดยพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติของกรุงลอนดอน
London's Natural History Museum
ทั้งนี้มีความเป็นไปได้เป็นอย่างมาก
เพราะผลจากพื้นที่ทุ่งหญ้า/ที่อยู่อาศัยบนที่ราบสูงลดลง
สาเหตุจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ
มากกว่าผลจากการกระทำของมนุษย์


ทุกวันนี้มีแรดเพียง 5 สายพันธุ์ที่ยังมีชีวิตรอดอยู่
แต่ในอดีตสายพันธุ์ของแรดมีมากถึง 250 ชนิด


ยูนิคอร์นไซบีเรีย (Elasmotherium sibiricum)
ซึ่งหนักถึง 3.5 ตันพร้อมกับนอขนาดใหญ่มหึมา
เคยเดินเล่นตามทุ่งหญ้าใน รัสเซีย คาซัคสถาน
มองโกเลียและทางตอนเหนือของจีน
เป็นภาพและเรื่องราวที่น่าประทับใจอย่างที่สุดอย่างหนึ่ง
น่าจะเป็นตำนานเรื่องราวผสมปนเปจนเป็นเรื่องม้ามีเขา  ม้ายูนิคอร์น


การวิเคราะห์ผลทางพันธุกรรมที่ ศูนย์ดีเอ็นเอโบราณ
ของมหาวิทยาลัยแอดิเลด ออสเตรเลีย (ACAD)
University of Adelaide's Australian Centre for Ancient DNA (ACAD)
ได้รายงานผลว่า ยูนิคอร์นไซบีเรียเป็นสมาชิกรุ่นสุดท้าย
ของตระกูลแรดที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว


" บรรพบุรุษของยูนิคอร์นได้แยกตัวออกจาก
บรรพบุรุษของแรดเดิมที่มีชีวิตมากกว่า 40 ล้านปีมาแล้ว
นั่นทำให้ยูนิคอร์นไซบีเรีย และแรดแอฟริกันสีขาว
เป็นญาติห่างไกลกันมากกว่า  มนุษย์กับลิง
และนี่เป็นครั้งแรกที่ DNA ได้รับการกู้คืนมาจาก E. sibiricum "
Dr. Kieren Mitchell  ผู้ร่วมตีพิมพ์งานวิจัยและนักวิจัย จาก ACAD
ผู้ซึ่งวิเคราะห์ DNA ของยูนิคอร์นไซบีเรียยูนิคอร์น  ได้ให้สัมภาษณ์


หลักฐานทางพันธุกรรมครั้งใหม่นี้
ได้ล้มล้างผลการศึกษาก่อนหน้านี้
ที่ระบุว่า ยูนิคอร์นไซบีเรียเป็นญาติสนิทของ Woolly rhino
และ กระซู่/แรดสุมาตรา  Sumatran rhinoceros
ที่ยังคงเหลืออยู่แต่มีจำนวนน้อยมาก

---

ก่อนหน้านี้   นานมาแล้วมีการสันนิษฐานว่า
ยูนิคอร์นไซบีเรียได้สูญพันธุ์ไปก่อนยุคน้ำแข็ง
ซึ่งครั้งสุดท้ายอาจเป็นช่วง 200,000 ปีก่อน
แต่ผลจากการศึกษาจากกระดูกยูนิคอร์นไซบีเรียจำนวน 23 ตัวอย่าง
ยืนยันได้ว่าสายพันธุ์พวกมันมีการสืบทอดรอดชีวิตได้จนถึงอย่างน้อย 39,000 ปีที่ผ่านมา
และอาจจะเป็นช่วง 35,000 ปีก่อนที่ยูนิคอร์นไซบีเรียตัวสุดท้าย
จะถูกนำมาเป็นอาหารของ มนุษย์ยุคหินเก่า และมนุษย์ Neanderthals


หมายเหตุ


แหล่งขุดค้นของโบราณ
มักจะเริ่มต้นตามถ้ำที่พักคนป่า
หลุมฝังศพมนุษย์ยุคโบราณ
ในหนองน้ำเก่าที่กลายสภาพเป็นกองดิน
หรือในหลุมขุดค้นโบราณคดีที่มั่นหมาย
ประเภทกระดูกสัตว์ที่พบตามถ้ำ/หลุมฝังศพ
มักจะมีร่องรอยฟันกัดแทะ
รอยแตกหักเพราะถูกทุบด้วยของหนัก
คาดว่าเพื่อต้องการกิน ไขกระดูก
มีลักษณะเป็นของเหลวคล้ายวุ้น
ทุกวันนี้ ยังมีบางคนชอบดูดกิน/ทุบเพื่อดูดไขกระดูก
จากกระดูกหมูพะโล้/กระดูกวัวต้มเครื่องใน


การแยกแยะดูประเภทสัตว์ ใช้ขนาด รูพรุนกระดูก DNA โดยผู้เขี่ยวชาญ
แล้วตรวจวัดอายุตามหลักวิทยาการคาร์บอน

---

" เรื่องนี้จึงไม่น่าเป็นไปได้ว่า
การปรากฏตัวของมนุษย์เป็นสาเหตุของการสูญพันธุ์
ยูนิคอร์นไซบีเรียดูเหมือนว่าจะได้รับผลกระทบอย่างแรง
จากการเริ่มต้นยุคน้ำแข็งในยูเรเซีย
เมื่ออุณหภูมิที่หนาวเย็นขึ้นส่งผลให้พื้นที่ดินกลายเป็นดินเย็นจัด
พื้นดินแข็งขึ้นทำให้แห้งแล้ง  หญ้ากลายเป็นหญ้าแห้ง/ทุ่งหญ้าแห้งแล้ง
ส่งผลกระทบต่อประชากรแรดจำนวนมากบนพื้นที่อย่างกว้างใหญ่
(เพราะขาดแคลนหญ้าสดที่ใช้เป็นอาหารหลัก) "
ศาสตราจารย์ Chris Turney ผู้เขียนงานวิจัยร่วม
นักวิทยาศาสตร์ด้านสภาพภูมิอากาศ University of New South Wales ตั้งข้อสังเกต


แต่แรดสายพันธุ์อื่น ๆ ที่มีได้รับผลกระทบจากสภาพแวดล้อม/สภาพภูมิอากาศ
จะแตกต่างกับยูนิคอร์นไซบีเรีย  เพราะพวกมันไม่ได้พึ่งพาหญ้าเพียงอย่างเดียว
อย่างเช่น ​Woolly rhino หรือสายพันธุ์แรดที่กินอาหารได้หลากหลายกว่า
เหมือนกับ   Saiga antelope
หรือพวกสายพันธุ์แรดที่หลบหนีชะตากรรมไม่ยอมอยู่ที่เดิมแบบยูนิคอร์นไซบีเรีย
เหมือนกับ Woolly rhino  ที่สูญพันธุ์หลังจากนั้นในช่วง 20,000 ปีต่อมา


เรียบเรียง/ที่มา


https://bit.ly/2TQqi8Y

---

สมัน สัตว์ป่าที่สูญพันธุ์หายไปจากไทยแล้ว


สมัน ฉมัน เนื้อสมัน กวางเขาสุ่ม (อังกฤษ: Schomburgk's deer)
เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมจำพวกสัตว์กีบคู่ชนิดหนึ่ง
มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า  Rucervus schomburgki


สมันเป็นกวางขนาดกลาง ขนตามลำตัวสีน้ำตาลเข้ม
ท้องมีสีอ่อนกว่า ริมฝีปากล่างและด้านล่างของหางเป็นสีขาว
มีลักษณะเด่นคือ ตัวผู้จะมีเขาแตกแขนงออกไปมากมายเหมือนกิ่งไม้ ดูสวยงาม
จึงได้ชื่อว่าเป็นกวางที่มีเขาสวยที่สุดในโลก
มีกิ่งรับหมาหรือกิ่งเขาที่ยื่นออกไปข้างหน้ายาวกว่ากิ่งรับหมาของกวางชนิดอื่น ๆ
สมันมีความยาวลำตัว 180 เซนติเมตร ความยาวหาง 10 เซนติเมตร
มีความสูงจากพื้นดินถึงหัวไหล่ 100-110 เซนติเมตร น้ำหนักประมาณ 100-120 กิโลกรัม
สมันนั้นวิ่งเร็วประมาณ 100 กิโลเมตร ต่อชั่วโมง


สมันมีการกระจายพันธุ์เฉพาะในที่ราบลุ่มภาคกลางของไทยเท่านั้น
สมันเคยมีผู้พบเห็นในทุ่งพญาไท แถวจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยในปัจจุบัน
ตามบันทึกความทรงจำของเจ้านายไทยในรัชกาลที่ 5-6
สมันอาศัยอยู่ในที่ทุ่งโล่งกว้าง  ไม่สามารถหลบหนีเข้าป่าทึบได้
เพราะกิ่งก้านของเขาจะไปติดพันกับกิ่งไม้
จึงเป็นจุดอ่อนให้ถูกล่าได้อย่างง่ายดาย
ในสมัยอดีต ชาวบ้านจะล่าสมันด้วยการสวมเขาปลอม
เพื่อหลอกว่าเป็นตัวผู้เพื่อล่อตัวเมียออกมา
จากนั้นจึงใช้ปืนหรือหอกพุ่งยิง


ปัจจุบัน สมันสูญพันธุ์แล้ว
สมันในธรรมชาติตัวสุดท้าย
ถูกนายตำรวจคนหนึ่งยิงตายเมื่อ พ.ศ. 2475 ที่จังหวัดกาญจนบุรี
สมันในที่เลี้ยงตัวสุดท้าย
ถูกชายขี้เมาตีตายเมื่อ พ.ศ. 2481 ที่วัดแห่งหนึ่งในตำบลมหาชัย จังหวัดสมุทรสาคร


ในปี พ.ศ. 2534 มีรายงานว่าพบซากเขาสมันสดขายในร้านขายยา
ใจกลางเมืองพงสาลี และแขวงหลวงพระบาง ทางภาคเหนือของลาว
ทำให้สันนิษฐานว่าอาจจะมีสมันหลงเหลืออยู่ในประเทศลาวก็เป็นได้
แต่เรื่องนี้ยังไม่มีหลักฐานยืนยันเพียงพอ


โดยที่ทั้งชื่อสามัญในภาษาอังกฤษและชื่อวิทยาศาสตร์ของสมัน
ตั้งเพื่อเป็นเกียรติแก่ เซอร์โรเบิร์ต แฮร์มันน์ โชมบวร์ก
ผู้เป็นกงสุลอังกฤษประจำราชอาณาจักรสยาม
ที่นำสมันเข้าไปเผยแพร่ในยุโรปเป็นคนแรก




ที่มา  https://bit.ly/2aCC3c3