ตอนนี้เรา อายุ21 ปี เป็นหญิงสาวที่ความรู้สึกว่าพ่อไม่รักเราเลย หรืออาจจะรักแต่ไม่เคยเข้าใจเรา
ตั้งแต่พ่อกับแม่แยกทางกันปัญหาหลายๆอย่าเราต้องเป็นคนรองรับ ทั้งอารมณ์ของพ่อที่รุนแรง มีลงไม้ลงมือบ้าง เราไใ่เคยโกรธพ่อ เพราะคิดว่าตอนนั้นพ่อคงเสียใจ. เวลาผ่านมา 3 ปีพ่อมีแฟนใหม่ พ่อก็ยังขี้หงุดหงิด แต่หนักขึ้นกว่าเดิมตั้งแต่มีแฟนใหม่ อะไรที่เคยได้ก็ไม่ได้ ตัดสินใจออกมาอยู่หอ เรายังเรียนอยู่นะ แต่หาเงินส่งค่าหอเอง ทั้งเรียนทั้งเหนื่อย  เราเป็นคนค่อนค้างเรียนดี เกรดเฉลี่ย 3 .5ทขึ้นทุกเทอม แต่พ่อไม่เคยภูมิใจ มีแต่บอกว่าส่งให้เรียนทำได้แค่นี้หรอ มันเริ่มรู้สึกท้อ พอโดนพ่อว่าบ่อยๆ แต่โกรธไม่ได้เพราะเขาสงเรียน เราไม่เคยได้รับคำชมจากพ่อเลย มีแต่พี่ลายที่ได้ตลอด รถยนต์พี่ชายก็ได้ เรื่องของเราไม่สนใจหรอกใครจะได้มากกว่ากัน เราสนใจแค่อยากให้พ่อสนใจเราลาง คำพูดที่ทำให้ท้อใจมากที่สุดคือ ตลอดระยะเวลา3ปีที่พ่อ่เรียน พ่อเราบอกว่าเราเป็นพาระตลอด ทั้งที่ค่ากิน ค่าหอเราออกเอง พ่อออกแค่ค่าเทอม เราน้อยใจจนท้อ คนที่บ้านก็ไม่เข้าใจ คนที่เราหวังจะได้กำลังใจจากเขา เขาก็ไม่สนใจ เราควรทำยังไงดี  

ปล.เราอยากปรึกษา อยากระบาย เราไม่มีใครแล้วจริงๆ